ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Το “η οργή του Μαξίμου”, είναι ένα από τα πλέον διαδεδομένα δημοσιογραφικά κλισέ. Κάθε φορά που εκδηλώνεται στραβοπάτημα υπουργού οι πολιτικοί συντάκτες σπεύδουν να μεταφέρουν τη δυσφορία του πρωθυπουργού (του σημερινού και όλων των προηγουμένων). Ορισμένοι, μάλιστα, διακατεχόμενοι από συγγραφικό οίστρο, περιγράφουν την “οργή” με γλαφυρό τρόπο.
“Οι φωνές του πρωθυπουργού ακούστηκαν μέχρι την πλατεία Συντάγματος”, άκουσα να λέγεται, προφανώς από πολιτικό συντάκτη που εκείνη την ώρα έπινε καφέ στο Κολωνακιώτικο Da Cappo, άρα βρέθηκε στην εμβέλεια του ηχητικού σκέλους της πρωθυπουργικής οργής.
Ας έρθουμε, τώρα, στο προκείμενο. Ο Γιώργος Μέργος είναι επιφανές στέλεχος του πολιτικοτεχνοκρατικού λόμπι της Νέας Δημοκρατίας. Παραμένει στην εφεδρεία, συμμετέχει ενίοτε στο Ίδρυμα Καραμανλή και ανασύρεται ως μπαλαντέρ για τις “δύσκολες δουλειές”. Ως γενικός γραμματέας του υπ. Οικονομικών επί Αλογοσκούφη, ως εκπρόσωπος της παράταξής του σε δ.σ τραπεζών, ως διοικητής του ΙΚΑ και, τώρα, ξανά, ως το no2 του Γιάννη Στουρνάρα.
Όσα είπε περί κατώτατου μισθού ο κ. Μέργος μόνο καινοφανή δεν είναι. Στο δεύτερο μνημόνιο υπάρχει ρητή δέσμευση ότι το ύψος του κατώτατου μισθού στην Ελλάδα θα οδηγηθεί σταδιακά σε εξίσωση με εκείνο ανταγωνιστικών και όμορων χωρών της Ε.Ε. Η “φωτογραφία” της Βουλγαρίας (κατώτατος μισθός κάτω από 200 ευρώ) είναι διαυγέστατη.
Κυβερνητικά στελέχη επικαλούνται το γεγονός ότι η αναφορά αυτή δεν υπάρχει στο τρίτο μνημόνιο. Αυτό, πρακτικά, δεν σημαίνει τίποτε, αφού κάθε μνημόνιο θεωρείται “δεδικασμένο” και οτιδήποτε προστίθεται σε κάθε νεότερο μνημόνιο λειτουργεί σωρευτικά.
Όσοι δεν έχουν επιλεκτική μνήμη είμαι βέβαιος πως θυμούνται ότι η προηγούμενη κυβέρνηση είχε συνδέσει την αύξηση κατώτατου μισθού με την ανεργία. Θα αυξηθεί όταν πέσει κάτω από το 10% η ανεργία. Δηλαδή, με την Δευτέρα Παρουσία.
Άρα ο Μέργος γνώριζε πολύ καλά τι έλεγε, όταν περιέγραφε ένα “ιδανικό” μοντέλο ανάπτυξης όπου το μοναδιαίο κόστος εργασίας θα μειώνεται συνεχώς και το ύψος του κατώτατου μισθού δεν θα είναι εμπόδιο.
Επιστρέφουμε, τώρα, στην “οργή του Μαξίμου”. Επειδή τα κτίρια δεν …οργίζονται, θεωρούμε πως οργισμένος για τον Μέργο είναι ο Αντώνης Σαμαράς. Τυγχάνει να γνωρίζω ότι εξίσου οργισμένοι είναι και οι Φώτης Κουβέλης και Βαγγέλης Βενιζέλος.
Οργισμένος ήταν ο πρωθυπουργός και με τις “διαρροές” Βρούτση στο “Βήμα” περί απεργιών. Όπως και με τον έτερο γραμματέα του υπ. Οικονομικών Χάρη Θεοχάρη που στέλνει 2,5 εκατ. “ραβασάκια” σε ανθρώπους που χρωστούν και δεν μπορούν να πληρώσουν ποσά 600-1.000 ευρώ!
Επειδή στη μέση ηλικία δεν είναι καλό κανείς να οργίζεται συχνά -ανεβάζει την πίεση και αυξάνει τους κινδύνους εγκεφαλικού- θεωρώ ότι ο πρωθυπουργός έχει στη διάθεσή του το καλύτερο αγχολυτικό. Να δείχνει την πόρτα της εξόδου σε κάθε απόφοιτο του Stanford ή του Deree που προκαλεί βάναυσα τους πολίτες που υποφέρουν.
Για ένα πρόσθετο λόγο, μάλιστα. Διότι κάποιοι σαν τον Μέργο αποδεικνύονται και αδαείς – ή αμνημόνες. Δεν γνωρίζει, για παράδειγμα, ο “ειδικός” Μέργος ότι ο κατώτατος μισθός των 586 ευρώ (μικτά) ή 511 για νέους κάτω των 25, παραβιάζεται κατά κόρον στον ιδιωτικό τομέα. Ότι η πλειονότητα εργάζεται με ακόμα μικρότερες αμοιβές, πολλοί και ανασφάλιστοι;
Είμαι βέβαιος ότι και ο Μέργος γνωρίζει και ο Σαμαράς γνωρίζει ότι ο Μέργος γνωρίζει. Η “οργή του Μαξίμου”, λοιπόν, είναι μία επικοινωνιακή μπαρούφα που καταναλώνεται σαν καναβούρι από δημοσιογραφικά παπαγαλάκια.
Μόνο η παραίτηση κάθε Μέργου μπορεί να αποτελεί λογική ακολουθία μιας πραγματικής οργής…