ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Μετά τον πρώτο κύκλο συναντήσεων του πρωθυπουργού με τους πολιτικούς αρχηγούς για την ψήφο των αποδήμων γίνεται κατανοητό πως η απόφαση που θα λάβει κάθε κόμμα ξεχωριστά θα είναι πρωτίστως πολιτική και λιγότερο “τεχνική”, όπως ήδη παρουσιάζεται από διάφορες πλευρές.
Ο υπουργός Εσωτερικών Τάκης Θεοδωρικάκος “εκστρατεύει” το επόμενο διάστημα με το “απόθεμα συναίνεσης” που δημιούργησαν, όπως υποστηρίζει το Μέγαρο Μαξίμου, οι συναντήσεις αυτές και θα επιχειρήσει να βρει τις χρυσές τομές που να ικανοποιούν όσο το δυνατόν περισσότερους ώστε να επιτευχθεί ο στόχος να συγκεντρωθούν 200 ψήφοι υπέρ του (τελικού) κυβερνητικού σχεδίου.
Η προϋπηρεσία του ως γραμματέας της ΚΝΕ στα νεανικά του χρόνια ίσως του επιτρέψει να συνομιλήσει φιλικά με την ηγεσία του Περισσού, τα “ένσημα”, δε, που έχει κολλήσει ως συνεργάτης του Κώστα Λαλιώτη και επικεφαλής του γραφείου Τύπου του ΠΑΣΟΚ είναι βέβαιο πως θα τον διευκολύνουν έτι περαιτέρω να κλείσει την “έτοιμη από καιρό” συμφωνία με το ΚΙΝΑΛ.
Με το ΚΙΝΑΛ και τον Κυριάκο Βελόπουλο, η κυβέρνηση φτάνει τους 190 βουλευτές (158+22+10), ο Γιάνης Βαρουφάκης έχει θέσει κάποιους όρους που δεν θεωρούνται ανυπέρβλητοι (το Μέρα25 έχει 9 βουλευτές), ως εκ τούτου το ΚΚΕ είναι ο “ρυθμιστής” των εξελίξεων.
Μη ομολογούμενος αλλά ευκρινέστατος στόχος του Μεγάρου Μαξίμου είναι η πολιτική απομόνωση του ΣΥΡΙΖΑ. Εάν η κυβέρνηση επιτύχει να συσπειρώσει όλα τα κόμματα γύρω από το δικό της τελικό σχέδιο συμβιβασμών για την ψήφο των αποδήμων ο Αλέξης Τσίπρας θα μείνει μόνος να υποστηρίζει κάτι απολύτως λογικό αλλά χαμένο στην επικοινωνιακή μετάφραση των εξελίξεων και την μιντιακή υπεροπλία του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Ποιο είναι το λογικό;
Μπορεί και πρέπει ένας ομογενής που απουσιάζει επί 20, ή 30, ή ακόμα περισσότερα χρόνια από την Ελλάδα, που έρχεται σπάνια στην πατρίδα, ίσως για κάποιο πανηγύρι στο χωριό του, κάποιον γάμο ή κηδεία συγγενικού προσώπου, να αποφασίζει ισοδύναμα για την διακυβέρνηση της χώρας και τις πολιτικές που θα ασκηθούν σε μείζονα θέματα για τα οποία ο ίδιος ούτε γνώση, ούτε άποψη διαθέτει και,κυρίως, δεν επηρεάζουν την καθημερινότητά του σε μια άλλη χώρα;
Είναι, εν τέλει, ισότιμη η ψήφος του ανέργου στη Δραπετσώνα, ή ενός μεσαίου επιχειρηματία, με εκείνη του “θείου από το Σικάγο” του οποίου οι πολιτικές μνήμες έχουν σκαλώσει στη δεκαετία του ’70;
Οι ευρωπαϊκές χώρες έχουν θέσει αυστηρούς όρους σχετικά με όλα αυτά. Εδώ, όμως, είναι προφανές πως το παιχνίδι είναι καθαρά πολιτικό και δεν αφορά μόνο το “δικαίωμα” του να ψηφίζουν οι Έλληνες της διασποράς. Κάτι που ουδείς, άλλωστε, απορρίπτει και για το οποίο έχουν ήδη υπάρξει πορίσματα και αξιολογήσεις διακομματικών επιτροπών και ειδικών.
Η ισοτιμία της ψήφου οδηγεί στο να προσμετράται αυτή των ομογενών στο εθνικό εκλογικό αποτέλεσμα. Ένα νέο εκλογικό σώμα (από 450.000 έως και 1.000.000 σύμφωνα με εκτιμήσεις) θα μπει στην εκλογική μάχη κατά τρόπο που μπορεί να ενισχύει ή, όμως, και να αναιρεί την ψήφο των ημεδαπών. Το ιδεολογικό και πολιτικό προφίλ αυτών των Ελλήνων της διασποράς είναι λίγο ή πολύ γνωστό, οι απόψεις τους για μερίδα του πολιτικού μας συστήματος εξιδανικευμένες (ως “θρύλοι”), κανέα, δε, βίωμα δεν έχουν για την “σκοτεινή” Ελλάδα, εκείνη που τους έστειλε στην ξενιτιά, εκείνη που χρεοκόπησε και εκείνη που υπέφερε από την 10ετία της κρίσης και των μνημονίων.
Ας είμαστε ειλικρινείς. Για αρκετούς από τους ομογενείς μας, Ελλάδα είναι ο ζουρνάς και το ερειπωμένο σπίτι στο χωριό. Και διακινδυνεύοντας να γίνει κανείς ακόμα πιο “σκληρός” μπορεί να ισχυριστεί πως αρκετοί από αυτούς προτίμησαν να μην κρατήσουν “ζεστή” τη σχέση τους με την πατρίδα.
Προσοχή, δεν μιλά κανείς για εκείνους που έφυγαν την περίοδο της κρίσης. Αυτοί είναι πολλοί, με καθαρή γνώση για το τι έχει συμβεί στη χώρα και οι περισσότεροι εξ αυτών αναζητούν ευκαιρία να επιστρέψουν.
Ο Ελληνισμός της διασποράς είναι μια έννοια που καλό είναι να μείνει στέρεη στο νου μας ως εθνικό “απόθεμα” και ένδειξη του ότι είμαστε ως χώρα μεγαλύτερη απ΄ αυτό που βλέπουμε γύρω μας. Όμως αυτό δεν οδηγεί στο ισότιμο δικαίωμα όλων να αποφασίζουμε για το ίδιο πράγμα. Ίσως ενοχλεί, ίσως είναι “αντισυνταγματικό” αλλά αφορά μια πραγματικότητα…
Υ.Γ Προτάσσεται από το ΚΚΕ και υιοθετείται από την κυβέρνηση πως δικαίωμα ψήφου πρέπει να έχουν όσοι διαθέτουν ελληνικό ΑΦΜ. Πρόκειται, κατά τον Τάκη Θεοδωρικάκο, για περίπου 350.000 ομογενείς. Είναι αυτό μια κάποια λύση; Ίσως. Ωστόσο, ο σχετικός νόμος ισχύει από το 1987. Πρακτικά αυτό σημαίνει πως πολλοί εκ των ομογενών αυτών φορολογούνται μεν -ως προς την περιουσία που διαθέτουν- στην Ελλάδα, απέχουν, ωστόσο, από τα κοινά της χώρας για πάνω από 30 χρόνια. Οφείλει, ωστόσο, ακόμα κι έτσι, να αναγνωρίσει κανείς πως ένα τέτοιο εκλογικό σώμα είναι σημαντικά μικρότερο από το δυνητικό, αρχικά, του 1.000.000. Το ουσιαστικό, όμως, θέμα της ισοτιμίας παραμένει.
Σ.Κ
Γιατί ο γιός πρώτου μου ξαδέλφου που ζει στο Μόντρεαλ, τρίτη γενιά Καναδών έχει περιουσία εδώ από τους παππούδες (πληρώνει βέβαια φόρους αφού εισπράττει ενοίκια) αλλά έχει έρθει 2 φορές στη ζωή του;
— Marina – Parava (@life_for2) October 12, 2019
Σοβαρά τώρα???
Δηλαδή θα αποφασίσω εγώ για το μέλλον μιας Χώρας στην οποία δεν ζω τα τελευταία 25 χρόνια,(&ούτε πρόκειται να ζήσω το υπόλοιπο της ζωής μου) άρα ΜΟΝΙΜΟΣ ΚΑΤΟΙΚΟΣ εξωτερικού επειδή απλά είμαι Ελληνας? https://t.co/OXeN2pERkv— Μόνικα μοναχή ολομόναχη® (@tanxna) October 12, 2019