του Σεραφείμ Π. Κοτρώτσου

Επί τρείς ημέρες το “talk of the town”, στο καφενείο της Βουλής και πέριξ του Κολωνακίου και της Βαλαωρίτου, όπου συχνάζουν (διακριτικά είναι αλήθεια) βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, είναι όσα είπε ο Δημήτρης Δρούτσας για το εάν πρέπει οι βουλευτές να έχουν υπηρεσιακά αυτοκίνητα και άλλα προνόμια ή εάν θα ήταν υγιέστερο για το πολιτικό σύστημα να μην μπορούν να θέσουν υποψηφιότητα μετά από δύο κοινοβουλευτικές θητείες.
Ο Πρωτόπαππας, ο Λιντζέρης και άλλοι έπεσαν να τον φάνε και ο Παπανδρέου πρέπει να έλαβε μερικές εκατοντάδες e-mail με “γαλλικά” κοσμητικά για τον “προστατευόμενο” υπουργό του.
Η συζήτηση που αναπτύχθηκε, όμως, δεν είναι για όσα είπε ο Δρούτσας αλλά για το εάν δικαιούται ή όχι να τα λέει ένας μη εκλεγμένος.
Προσωπικά δεν “χωνεύω” ιδιαίτερα τον Δρούτσα. Τον θεωρώ έναν απλό project manager του Παπανδρέου στο Υπ. Εξ, με βαρύ και πληκτικό λόγο (ενίοτε πιο ξύλινο από άλλους “μαυρογιαλούρους”) και έφεση στη διπλωματία των σαλονιών και των δημοσίων σχέσεων.
Το ότι, όμως, ο Δρούτσας δεν έχει εκλεγεί δεν σημαίνει πως δεν δικαιούται να έχει άποψη και να την λέει. Εάν καλώς ενθυμούμαι και άλλοι φίλοι (ή “κηπουροί” κατά Φλωρίδη)  του Παπανδρέου εκφράζουν ελεύθερα την άποψή τους –διόλου κολακευτική για το πολιτικό σύστημα και το κόμμα τους– και κανείς δεν τους εγκάλεσε. Ο Γερουλάνος, για παράδειγμα. Και η Μπιρμπίλη. Και ο Μόσιαλος.
Δεν γνωρίζω εάν είναι σωστό να διακόπτεται η πολιτική διαδρομή ενός βουλευτή μετά από δύο θητείες. Ας το δούμε.
Αυτό, όμως, δεν σημαίνει πως δεν αξίζει να το συζητήσουμε. Κι αυτό, κι άλλα πολλά.
Η Κ. Ο του ΠΑΣΟΚ, όμως, αντέδρασε συντεχνιακά έναντι του Δρούτσα. Είναι, άλλωστε, εύκολος και πλαδαρός στόχος. Εστάλλη, προφανώς, και το σχετικό μήνυμα στον πρωθυπουργό.
Όμως, επαναλαμβάνω, το πρόβλημα δεν είναι αν ο Δρούτσας ταιριάζει καλύτερα στο επιβλητικό δημαρχιακό μέγαρο ή στην Όπερα της Βιέννης απ΄ ότι στην αθηναϊκή πολιτική “πιάτσα”.
Το πρόβλημα είναι πως όποτε κάποιος πάει να ξεκινήσει συζήτηση για κάποιες θεσμικές αλλαγές εξοστρακίζεται και χλευάζεται…