Don’t cry for Greece Argentina…

Έναν αιώνα πριν η Αργεντινή ήταν μια από τις 10 πλουσιότερες χώρες του κόσμου.
Ο ερχομός του Χουάν και της Εύα Περόν στην εξουσία συνέβαλε αποφασιστικά στη δημιουργία ενός πατερναλιστικού συστήματος εξουσίας την δεκαετία του 1950 και στη διόγκωση του δημόσιου τομέα τις επόμενες δεκαετίες που είχε κύρια χαρακτηριστικά την σπατάλη και την διαφθορά. Μετά από μια περίοδο ανάπτυξης, η οικονομία της Αργεντινής εισήλθε σε μια νέα φάση από τα μέσα της δεκαετίας του 1970 και μετά όπου οι περίοδοι ευημερίας και κρίσης εναλλάσσονταν, σχεδόν κάθε 10 χρόνια.
Μια σειρά από λανθασμένες οικονομικές πολιτικές οδήγησαν την χώρα στη χρεοκοπία στα τέλη του 2001 με αρχές του 2002. Σήμερα, λιγότερο από 10 χρόνια μετά την απόφαση να κηρύξει χρεοστάσιο, η χώρα της Λατινικής Αμερικής βρίσκεται κάπου μεταξύ της 55ης και 65ης θέσης παγκοσμίως με κριτήριο το κατά κεφαλή εισόδημα που εκτιμάται σε 9.100 δολάρια. Ακόμη και σήμερα, το κατά κεφαλή εισόδημα δεν έχει ξεπεράσει τα επίπεδα στα οποία βρισκόταν πριν την χρεοκοπία την περίοδο 2001-2002.
Για λόγους σύγκρισης, το ελληνικό κατά κεφαλή εισόδημα εκτιμάται σε 27.700 δολάρια. Κοινώς είναι σχεδόν τριπλάσιο…

Κι όλα αυτά παρότι η οικονομία της Αργεντινής αναπτύχθηκε με μέσο ετήσιο ρυθμό 9% περίπου την περίοδο 2003-2007, 7% το 2008, 0,9% το 2009 και 9,2% το 2010 αλλά ταυτόχρονα ο μέσος πληθωρισμός διατηρήθηκε πάνω από το 10%. Οι ανωτέρω υψηλοί ρυθμοί ανάπτυξης στηρίχθηκαν στην εσωτερική ζήτηση και στις εξαγωγές προϊόντων, κυρίως αγροτικών και βιομηχανικών.
Ας μην ξεχνάμε ότι η Αργεντινή είναι πλούσια σε γεωργικά προϊόντα με εξαγωγικό προσανατολισμό, π.χ. η 2η μεγαλύτερη παραγωγός καλαμποκιού στον κόσμο, ενώ διαθέτει αξιόλογη βιομηχανική βάση.
Κοινώς, διαθέτει πολύ μεγαλύτερο εξαγωγικό τομέα σε σχέση με την Ελλάδα. Οι εξαγωγές επωφελήθηκαν από την υποτίμηση του πέσο κατά 70% περίπου έναντι του δολαρίου μετά την απόφαση των αρχών να αποσυνδέσουν το αργεντίνικο νόμισμα από το δολάριο.
Είχε προηγηθεί στις 20 Δεκεμβρίου του 2001 η διαφυγή του προέδρου Φερνάντο Ντε Λα Ρούα με ελικόπτερο από το προεδρικό παλάτι (Casa Rosada) καθώς είχε περικυκλωθεί από διαδηλωτές, κυρίως από την μεσαία τάξη, που διαμαρτύρονταν για τις επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης και κυρίως την απόφαση να παγώσουν οι τραπεζικές καταθέσεις.
Τόσο την ίδια μέρα όσο και τις προηγούμενες, η λεηλασία σουπερμάρκετ
Όταν έδυσε ο ήλιος, η Αργεντινή μετρούσε 20 νεκρούς σ’ όλη την χώρα εκ των οποίων 5 στη πρωτεύουσα Μπουένος Άιρες.
Οι εβδομάδες και οι μήνες που ήλθαν ήταν δραματικές για την χώρα.
Οι απαγωγές είχαν γίνει επιδημία ενώ ο ανταγωνισμός για την εξεύρεση προϊόντων και υλικών που θα μπορούσαν να μεταπωληθούν, π.χ. πλαστικά μπουκάλια, από τους σκουπιδοτενεκέδες ήταν έντονος.
Ακόμη, οι περισσότερες μικρές επιχειρήσεις και καταστήματα έκλεισαν καθώς οι πωλήσεις τους υποχώρησαν από 50% έως 80% τους επόμενους μήνες μέσα στο 2002. Οι πραγματικοί μισθοί μειώθηκαν ενώ οι τιμές των προϊόντων, ακόμη κι εκείνων που παράγονταν στη χώρα όπως ο τοματοπολτός, υπερδιπλασιάσθηκαν μετά την υποτίμηση.
Οι αυξήσεις τιμών ήταν μικρότερες για προϊόντα που είχαν μικρότερη ζήτηση, όπως νέα ρούχα, αλλά ήταν πολύ μεγάλες για αγαθά πρώτης ανάγκης που χρειαζόταν ο κόσμος για να ζήσει. Η κατάσταση επιδεινώθηκε από την απόφαση της κυβέρνησης να μετατραπούν αναγκαστικά όλες οι καταθέσεις που ήταν σε ξένο νόμισμα, π.χ. δολάρια, σε πέσο. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα καταθέσεις 10 χιλ. δολαρίων να αξίζουν το ισοδύναμο των π.χ. 3 χιλιάδων δολαρίων μετά την υποτίμηση του πέσο κατά 70%.
Αρκετοί αργεντινοί, όσοι μπορούσαν, εγκατέλειψαν την χώρα.
Όμως, κανένα ίσως γεγονός δεν συνέλαβε την απελπισία του νέου προλεταριάτου που δημιούργησε η χρεοκοπία της Αργεντινής και η μεγάλη υποτίμηση του εθνικού της νομίσματος όσο αυτό που συνέβη σε αυτοκινητόδρομο έξω από την βιομηχανική πόλη Ροζάριο.
Ένα φορτηγό που μετέφερε αγελάδες είχε ανατραπεί στον αυτοκινητόδρομο με αποτέλεσμα κάποιες να πεθάνουν, άλλες να τραυματισθούν και άλλες να είναι ζωντανές.
Ο πεινασμένος όχλος που κατέφθασε στη σκηνή του ατυχήματος κραδαίνοντας μαχαίρια, έχοντας πληροφορηθεί ότι υπάρχει φαγητό, δεν είχε κανένα ενδοιασμό να σφαγιάσει τα ζωντανά ζώα και να κατακομματιάσει τις υπόλοιπες αγελάδες.
Η απελπισία για εξεύρεση φαγητού ήταν τόσο μεγάλη ώστε οι αφιχθέντες άρχισαν να πλακώνονται μεταξύ τους καθώς ο καθένας ήθελε να αποσπάσει μεγαλύτερο κομμάτι κρέας.
Η άλλοτε πιο πλούσια χώρα της Λατινικής Αμερικής είχε φθάσει στο έσχατο σημείο.
Το 2002 έμελε να είναι όχι μόνο η χρονιά της χρεοκοπίας αλλά και η τελευταία της τετραετούς οικονομικής ύφεσης που ξεκίνησε το 1999.
Η οικονομία της αργεντινής ανέκαμψε από εκεί και πέρα αν και τα φαινόμενα της διαφθοράς στο δημόσιο δεν έχουν καταπολεμηθεί.
Παρόλα αυτά τα σημάδια από τις πληγές που άνοιξε η απόφαση για άναρχη χρεοκοπία και η εν συνεχεία δραματική υποτίμηση του εθνικού νομίσματος είναι ορατά μέχρι σήμερα.
Όσοι λοιπόν θεωρούν ότι η Ελλάδα θα πρέπει να αντιγράψει την Αργεντινή θα πρέπει ίσως να το ξανασκεφθούν, λαμβάνοντας υπόψη τα δάκρυα της συμπαθητικής χώρας.