ΤΙΣ ΒΟΥΛΕΤΑΙ; (

ΑΠΟΨΗ
του Σεραφείμ Π. Κοτρώτσου

Η ανεξαρτητοποίηση του Γιώργου Λιάνη και η πρόθεση ή η τάση άλλων βουλευτών του ΠΑΣΟΚ να μην ψηφίσουν το Μεσοπρόθεσμο άνοιξε μία αρκετά παλαιά δημόσια συζήτηση σχετικά με το εάν ένας εκπρόσωπος του λαού οφείλει να παραιτείται ή όχι όταν διαφωνεί με την κεντρική πολιτική του κόμματος, υπό την σημαία του οποίου εξελέγη.
Το ερώτημα είναι περίπου… προπατορικό. Και οι απόψεις διχάζονται.
Ακόμα και χθες διάβασα κεντρικό άρθρο μεγάλης και έγκυρης ιστοσελίδας και άκουσα τηλεοπτικούς σχολιαστές να “αναλύουν” τους λόγους για τους οποίους οι αντιδρώντες στο Μεσοπρόθεσμο βουλευτές θα έπρεπε να είχαν παραιτηθεί και να παραδώσουν τις έδρες τους σε άλλους –πιθανώς πιο… πειθήνιους. 
Φοβάμαι πως το δίλημμα στρεβλώνεται και τυποποιείται δίχως να λαμβάνουν υπόψην τους όσοι το θέτουν τις αντικειμενικές κοινωνικές συνθήκες και την ουσία του πολιτεύματος.
Τι εννοώ. Ο Λιάνης και κάθε Λιάνης είναι πρωτίστως εκπρόσωπος του λαού της Φλώρινας -ή της όποιας άλλης εκλογικής περιφέρειεας- και, δευτερευόντως, βουλευτής του ΠΑΣΟΚ.
Αλλίμονο εάν συνέβαινε το αντίθετο. Κι επειδή, αυτό ακριβώς, συμβαίνει κατά κόρον εδώ και δεκαετίες, έχει γίνει ένας από τους βασικότερους λόγους της θεσμικής κατάπτωσης του κοινοβουλευτισμού.
‘Εχοντας, λοιπόν, υπόψην μας αυτή την ποιοτική διαφορά, ας ξαναθέσουμε το ερώτημα διαφορετικά:
Μπορεί και πρέπει ένας βουλευτής να πολιτεύεται σε πλήρη αναντιστοιχία με τη βούληση των πολιτών που εκπροσωπεί στο Κοινοβούλιο;
Εάν ανατρέξουμε στην ιστορία του 20ου αιώνα θα διαπιστώσουμε πως όποτε εκδηλώθηκαν τέτοιες αποκκλίσεις στη λειτουργία των θεσμών, κάποια κράτη οδηγήθηκαν σε εξαμβλωματικά καθεστώτα.
Ο Λιάνης και κάθε Λιάνης, λοιπόν, εκπροσωπεί ένα τμήμα του ελληνικού λαού που –όπως και η συντριπτική πελιονότητα των πολιτών– πιστεύουν πως το Μνημόνιο και το Μεσοπρόθεσμο, και, κυρίως, η φιλοσοφία αυτής της πολιτικής, έχουν αποτύχει παταγωδώς. Εκπροσωπεί ένα τμήμα ενός λαού που αντιδρά, που εξοργίζεται, που γεμίζει τις πλατείες. Και αυτό του επιβάλλει να συνεχίσει να τον εκπροσωπεί και να μην παραιτηθεί. Στις επόμενες εκλογές ο ίδιος ο λαός θα κρίνει εάν καλώς ή κακώς τον εκπροσώπησε.
Εάν, λοιπόν, ψηφίσει υπέρ του Μεσοπρόθεσμου έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τον λαό και παραβιάζει την βασική αρχή της ανττιπροσωπευτικότητας επί της οποίας στηρίζεται το κοινοβουλευτικό μας πολίτευμα,
Θα ισχυριστούν κάποιοι πως η κατάσταση είναι κρίσιμη και πως η επιβίωση της χώρας κρέμεται από μία κλωστή. Για να μην το αντιλαμβάνεται, λοιπόν, αυτό ο λαός και να μην συναινεί στην συνέχιση της πολιτικής της κυβέρνησης και της τρόϊκας, τρία τινά μπορεί να συμβαίνουν:
– Ή η κυβέρνηση δεν έχει κατορθώσει να εξηγήσει πόσο σωτήρια και ορθή είναι η πολιτική του ΔΝΤ και της Μέρκελ,
– Ή η πολιτική αυτή είναι ανορθόδοξη, άνιση, άδικη και αναποτελεσματική, άρα κακώς η κυβέρνηση επιμένει και έρχεται σε αναντιστοιχία με τους πολίτες,
– Ή η πολιτική είναι, όντως, αναγκαία αλλά εκείνοι που την εφαρμόζουν ανίκανοι.
Όποιο κι απ΄ τα τρία κι αν συμβαίνει, δεν φταίει ο Λιάνης. Ούτε οι πολίτες που ξεσηκώνονται.
Γι ‘ αυτό ας σταματήσουν οι έμμεσοι εκβιασμοί στους βουλευτές. Εάν προτιμήσουν, και σ’  αυτή την ιστορική στιγμή, να φερθούν σαν “αμίλητα και ακούνητα στρατιωτάκια“, τότε η αναντιστοιχία με τη βούληση των πολιτών θα βαθύνει και το πλήγμα στο δημοκρατικό πολίτευμα θα είναι μη αναστρέψιμο…