ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ 
στην καλοκαιρινή Πουνταζέζα του Σουνίου, ο Γιώργος Βουλγαράκης τάραξε τα λιμνάζοντα ύδατα της πολιτικής, με την παρέμβασή του σχετικά με την ανάγκη επαναδραστηριοποίησης του Κ. Καραμανλή για τη συγκρότηση μιας νέας μεγάλης κεντροδεξιάς παράταξης.
Η δεύτερη εύλογη ερώτηση είναι: “τι προσδοκά ο ίδιος ο Βουλγαράκης”
Ο άνθρωπος που βρέθηκε –αδίκως, όπως έκρινε η εξεταστική επιτροπή της Βουλής– στη δίνη δύο σκανδάλων (Βατοπαίδι, Siemens) μπορεί να είναι πολιτικά απομονωμένος, ωστόσο επιθυμεί διακαώς μία επιστροφή- δικαίωση. Διατηρεί τον εκλογικό μηχανισμό του στην Α’ Αθήνας, όπου εκτιμά πως μπορεί να εκλεγεί με άνεση, εφόσον, βεβαίως, έχει την υποστήριξη κάποιου κόμματος.
Φυσικά, όχι της Ν.Δ. Ο Αντώνης Σαμαράς δεν τον θέλει και ο Βουλγαράκης γνωρίζοντας το αυτό, ασκεί δριμεία κριτική στον πρόεδρο της ΝΔ, αποφεύγοντας, όμως, να “πληγώσει” την παράταξη.
Γι αυτό “επενδύει” στο όνομα Καραμανλής, το πολιτικό κεφάλαιο του οποίου ουδόλως έχει εξαντληθεί στην βάση της κεντροδεξιάς. Το αντίθετο. Με την κατάρρευση της οικονομίας, αρκετοί ψηφοφόροι της ΝΔ είδαν (διαστροφικά) μία “δικαίωση” του Καραμανλή.
Θεωρώντας περίπου δεδομένο -αν και στην πολιτική “ποτέ μην λες ποτέ”– ότι ο Καραμανλής δεν εγκαταλείπει τη ραστώνη της Ραφήνας για να ιδρύσει νέο κόμμα (!), οι επιλογές του Γιώργου Βουλγαράκη είναι (μαθηματικά) δύο: ο Καρατζαφέρης και η Ντόρα.
Με τον πρώτο έχει σχεδόν εξασφαλισμένη την είσοδό του στη Βουλή, αν και “αισθητικά” δεν του ταιριάζει ο ΛΑΟΣ -όμως ακόμα κι αυτά αλλάζουν, ιδιαίτερα εάν λάβει κανείς υπόψη του ότι ούτε ο Μάκης Βορίδης ταιριάζει “αισθητικά” με τον Βελόπουλο, τον Αποστολάτο και τον Αϊβαλιώτη.
Με την δεύτερη γνωρίζονται παλαιόθεν, μπορούν εύκολα να συγκατοικήσουν στα σαλόνια της πολιτικής, όμως η Δημοκρατική Συμμαχία δεν είναι βέβαιο πως μπορεί να καταβάλει το κόστος του εισητηρίου στη γραμμή Πουνταζέζα- Λυκαβηττός- Βουλή.