ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ του Σεραφείμ Π. Κοτρώτσου
Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΑΝΑΖΗΤΑ “ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΛΥΣΗ” ΓΝΩΡΙΖΟΝΤΑΣ ΠΩΣ ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΤΗΣ ΤΕΛΟΣ ΕΙΝΑΙ ΚΟΝΤΑ. ΕΙΝΑΙ, ΟΜΩΣ, ΚΟΝΤΑ ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ;
Οι κυριακάτικες εκδόσεις επιμένουν –παρά τις διαψεύσεις του Ευ. Βενιζέλου- πως τη νύχτα της Πέμπτης υπήρξε εμπλοκή στις διαπραγματεύσεις με την τρόϊκα, η οποία απειλούσε και ζητούσε νέα, πρόσθετα μέτρα, διαπιστώνοντας πως η υλοποίηση του μεσοπρόθεσμου έχει μεγάλες αποκκλίσεις από τους στόχους (7,6% για το έλλειμμα, ενώ “τρέχει” με 8,8%, υπέρβαση δαπανών, μειωμένα έσοδα, καθυστέρηση στις αποκρατικοποιήσεις κ.ά). Η προσπάθεια “ηρωοποίησης” του υπ. Οικονομικών είναι κάτι περισσότερο από εμφανής.
Οι συμπολιτευόμενες εφημερίδες των εμφανίζουν να ανθίσταται στις πιέσεις της τρόϊκας για τη λήψη νέων μέτρων.
Όλα αυτά, βεβαίως, θα φανούν στις 14 Σεπτεμβρίου, όταν η τρόϊκα θα επιστρέψει. Ίσως και νωρίτερα, καθώς από αύριο αρχίζει ένας γύρος επαφών με την Κομισιόν, τους Γερμανούς, τους Γάλλους και άλλους εταίρους- δανειστές.
Ο Ευ. Βενιζέλος δηλώνει πως αναζητά “πολιτική λύση“.
Αυτό είναι κάτι περισσότερο από αναγκαίο και σε αυτό το πεδίο θα κριθούν τα πάντα: η διάσωση της χώρας από τη χρεωκοπία και οι πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα.
Ακόμα και πρωτοετείς οικονομικών γνωρίζουν πως η συνταγή της τρόϊκας θα ανατροφοδοτεί την ύφεση και θα δημιουργεί ακόμα πιο επώδυνες κοινωνικές συνθήκες και, εν τέλει, ακρήξεις.
Ήδη, διαμορφώνεται ένα κίνημα “δεν πληρώνω” τους φόρους και τις έκτακτες εισφορές, το οποίο, αυτή τη φορά, δεν έχει καμία ιδεολογική διάσταση αλλά εδράζεται στην πραγματική αδυναμία- ανέχεια των πολιτών.
Όσα περισσότερα νέα μέτρα επιβάλλουν οι λογιστές της τρόϊκας δια χειρός του κ. Βενιζέλου, τόσα λιγότερα θα εισπράττουν πραγματικά. Η φοροδιαφυγή και η φοροαποφυγή θα διογκωθούν και η αγορά θα βυθιστεί ακόμα περισσότερο στην ύφεση και την ανεργία.
Κανένα από τα μέτρα που απαιτεί η τρόϊκα και περιλαμβάνονται στο μεσοπρόθεσμο δεν μπορεί, επί της ουσίας, να υλοποιηθεί.
Το ίδιο συμβαίνει και με τον “αστικό μύθο” των αποκρατικοποιήσεων. Οι συνθήκες της εγχώριας (χρηματιστήριο) και διεθνούς αγοράς δρουν αποτρεπτικά για οποιοδήποτε ενδιαφέρον deal. Εν τέλει, η οικονομία δεν θα σωθεί εάν πωληθεί η ΕΥΑΘ (έσταξε η ουρά του γαϊδάρου…).
Το μόνο πραγματικά αναγκαίο μέτρο είναι η συρρίκνωση του κόστους του δημοσίου τομέα. Ήτοι, οι απολύσεις στο στενό και ευρύτερο δημόσιο τομέα. Γι αυτό προλειαίνουν το έδαφος.
Ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί του, όμως, γνωρίζουν πως αυτό θα είναι το…τέλος του τέλους για τον ίδιο και το ΠΑΣΟΚ…
Παρά τις ιστορικές διαστρεβλώσεις του Γ. Παπανδρέου, στην ομιλία του για την 3η Σεπτέμβρη –ότι, δηλαδή, το όργιο κομματικών- ρουσφετολογικών προσλήψεων στο δημόσιο είναι “συντηρητική πολιτική” και, άρα, πρέπει να αποδοθεί στη ΝΔ– άπαντες γνωρίζουν πως ο δημόσιος τομέας μετεβλήθη σε “γαργαντούα”, την δεκαετία του ’80, και πολλαπλασιάστηκε με τα stage επί κυβερνήσεων Κ. Σημίτη.
Βεβαίως, η ΝΔ, ήρθε και “έκτισε” επί αυτής της τακτικής με τις νέες γενιές συμβασιούχων, αλλά ο…πρώτος διδάξας είναι, αναμφισβήτητα, το ΠΑΣΟΚ. Και, όλοι κατανοούν τι θα συμβεί όταν απολυθούν (μόλις πέσει ο “φερετζές” της “εργασιακής εφεδρείας”) οι πρώτοι μερικές χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι!
ΟΡΟΣ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ
Η “πολιτική λύση” είναι, λοιπόν, όρος επιβίωσης για την κυβέρνηση. Πρέπει να βρει έναν τρόπο να εγκαταλείψει τον αυστηρότατο καλβινισμό του μεσοπρόθεσμου και να προκαλέσει πολιτικές ανάπτυξης και εισροή κοινοτικών κονδυλίων.
Ίσως, με μία τέτοια προσδοκία διασωθεί και πολιτικά, δεδομένου ότι οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι πολιτικά η φετινή 3η Σεπτέμβρη είναι η τελευταία για το ΠΑΣΟΚ.
Ή, εάν προτιμούν κάποιοι, η αρχή μιας νέας εποχής που το κίνημα του πατέρα του σημερινού πρωθυπουργού αποκολλείται ολοκληρωτικά από τις σοσιαλιστικές μνήμες (οι οποίες έχουν σβήσει προ πολλού, εξακολουθούσαν, όμως, να αποτελούν εμπορεύσιμο επικοινωνιακό προϊόν) και αναζητά νέα ταυτότητα.
Εν κατακλείδι, για να σώσει το ΠΑΣΟΚ τον εαυτό του, πρέπει, πρώτα, να σώσει τη χώρα. Με όρους ελληνικούς, όμως, όχι στο πλαίσιο του διεθνούς PR (public relations) του κ. Παπανδρέου. Μόνο τότε μπορεί να ελπίζει σε μία μικρή πολιτική επαναφορά. Αλλιώς…