ΑΠΟΨΗ
του Σεραφείμ Π. Κοτρώτσου
Η απόφαση του Α. Σαμαρά να δεχθεί -όπως όλα δείχνουν και όπως ομολόγησε ο εκπρόσωπος του κόμματος- τη συμμετοχή στη συγκυβέρνηση και πολιτικών προσώπων από το χώρο της Ν.Δ., θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί υγιής αντίδραση στην κατεύθυνση της εξεύρεσης μιας συναινετικής λύσης.
Θα μπορούσε.
Εφόσον, βεβαίως, αυτή η απόφαση δεν αποτελούσε προϊόν πολιτικών πιέσεων και εκβιασμών από το εξωτερικό και το εσωτερικό και ήταν αποτέλεσμα ωριμότερων σκέψεων και οξυδερκέστερων αναλύσεων.
Δυστυχώς, όμως, μέρα με την μέρα, ο κ. Σαμαράς υπαναχωρεί από τον οξύ αντιμνημονιακό χαρακτήρα της πολιτικής του και “βάζει πολύ νερό στο κρασί του”. Όλα αυτά, υποστηρίζουν από τη Ν.Δ., “για το καλό της χώρας”.
Δεν εξηγεί, βεβαίως, γιατί ο ίδιος δέχεται τώρα την απειλή των δανειστών ότι “η Ελλάδα θα τεθεί εκτός ευρωζώνης” και δεν την αποδέχθηκε όταν την έβαλε ,πρόσφατα, ο απερχόμενος πρωθυπουργός. Γιατί το μνημόνιο ήταν καταστροφή και η δανειακή σύμβασης της 26ης Οκτωβρίου και (κυρίως) τα παρελκόμενά της είναι… διάσωση. Γιατί τότε δεν κινδυνεύαμε και τώρα κινδυνεύουμε;
‘Οταν, όμως, “εκπαιδεύεις” τον κόσμο σε υψηλούς τόνους, πέφτεις, εύκολα, στην απαξίωση αυτού του κόσμου, όταν μεταβάλλεις στάση βίαια και ανεξήγητα. Και με τονα αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ δεν γίενται