ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ 
Ο εκβιασμός για τη μη καταβολή της 6ης δόσης τοποθετήθηκε στο τραπέζι των διαβουλεύσεων και όταν ο Γ. Παπανδρέου υπέπεσε στο εγκληματικό -για τη χώρα- σφάλμα του δημοψηφίσματος.
“Αποσύρετέ το, αλλιώς δεν έχει 6η δόση”, ήταν η απάντηση Μέρκελ, Μπαρόζο, Όλι Ρεν, Σόϊμπλε. Και πολιτικά ατιμασμένος ο Παπανδρέου απέσυρε το δημοψήφισμα. Η 6η δόση ήταν στο τραπέζι και όταν απαιτήθηκε “συναίνεση” και περίπου υποδείχθηκε -ως ένα από τα κατάλληλα και αποδεκτά πρόσωπα- ως νέος πρωθυπουργός ο Λουκάς Παπαδήμος.
Τις τελευταίες δέκα ημέρες, η απαίτηση για να απεγκλωβισθεί η εκταμίευση της 6ης δόσης ήταν η “υπογραφή Σαμαρά”. Και, εν τέλει, μετά την επιστολή του προέδρου της Ν.Δ (μια επιστολή που επιτρέπει και στις δύο πλευρές να είναι ικανοποιημένες), η τρόϊκα εμφανίζεται να δηλώνει, προσώρας ανεπίσημα, ότι η εκταμίευση της δόσης είναι προ των θυρών.
Τι άλλο χρειάζεται για να καταλάβει κανείς τον απίστευτο εκβιασμό που υπέστη το πολιτικό σύστημα της χώρας. Για να καταλάβει την ατίμωση και την μείωση της εθνικής αξιοπρέπειας;
Πέραν αυτού, όμως, προκύπτει ένα πρακτικό ζήτημα. Με μία κυβέρνηση τριών κομμάτων και έναν πρωθυπουργό “ελαστικών αντιστάσεων”, τι άλλο μπορεί να ζητηθεί από τους δανειστές ενόψει της 7ης δόσης -1ης της νέας δανειακής σύμβασης- των 80 και όχι 8 δις;
Η χρονική μετάθεση των εκλογών και η παραμονή μιας μη νομιμοποιημένης κυβέρνησης μέχρι το τέλος της συνταγματικής θητείας; Η επιβολή εμπράγματων εγγυήσεων με το βρετανικό δίκαιο που θα εξασφαλίζει τους δανειστές έναντι δημόσιας περιουσίας;
Αυτά για να μην χαίρονται ή να μην εξοργίζονται (απλώς) οι αφελείς…