Το άρθρο του Σ. Κοτρώτσου στη Real News

Οι τελευταίες μετρήσεις επιβεβαίωσαν αυτό που αποτελεί κοινή αίσθηση εδώ και καιρό: το δικομματικό σύστημα (ΠΑΣΟΚ-Ν.Δ.) βρίσκεται στο ιστορικά χαμηλότερο άθροισμα δημοσκοπικών ποσοστών, την ώρα που –ως αντίβαρο– αναπτύσσεται ένα εκλογικό ρεύμα προς το ΚΚΕ και, περισσότερο, τον ΣΥΡΙΖΑ και μία πλειάδα μικρότερων σχηματισμών, όπως η Δημοκρατική Αριστερά του κ. Φώτη Κουβέλη.Η διακυβέρνηση Παπανδρέου (2009-2011) κλείνει, όπως όλα δείχνουν, τον βιοιστορικό κύκλο της εγχώριας σοσιαλδημοκρατίας – που ηγεμόνευσε άλλοτε με την μορφή του πατριωτικού ανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ, κι άλλοτε με την έκφανση ενός φιλελεύθερου εκσυγχρονισμού– και δημιουργεί μεγάλα πολιτικά κενά που σπεύδουν να καλύψουν μικρότεροι σχηματισμοί, όπως η Δημ.Αρ., αλλά και η προσφυής τακτική, εσχάτως, του κ. Αλέξη Τσίπρα…

Αλλά και η Ν.Δ. δεν μπορεί να επιχαίρει για το σαφέστατο δημοσκοπικό της προβάδισμα. Η εσωτερική «ιδεολογική» διαμάχη μεταξύ λαϊκοδεξιών, όπως ο κ. Π. Καμμένος, βετεράνων της ΠΟΛ.ΑΝ, καραμανλικών και νεοφιλελεύθερων δημιουργεί ένα πολιτικό μωσαϊκό που δύσκολα θα μπορέσει να αναπτύξει ενιαίο και συνεκτικό σχέδιο διακυβέρνησης.Η Αριστερά, όπως είναι φυσικό, αποτελεί καταφύγιο αγανακτισμένων, για πρώτη φορά, όμως, από το 1989, αναγκάζεται να σκέπτεται τη συμμετοχή της είτε σε κυβερνητικά σχήματα συνεργασίας, είτε έναν πιο «θεσμικό» ρόλο …αξιωματικής αντιπολίτευσης, εφόσον ΠΑΣΟΚ, Ν.Δ και ΛΑΟΣ αναγκαστούν εκ του εκλογικού αποτελέσματος να συνεργασθούν εκ νέου.Όλα δείχνουν πως η επόμενη Βουλή θα είναι πολυκομματική –κι ακόμα δεν έχουμε δει να αναπτύσσονται όλες οι φιλοδοξίες σχηματισμού νέων κομμάτων– και πως το πολιτικό σύστημα οδηγείται σε φαινόμενα «ιταλοποίησης». Ότι ξόρκιζαν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ τη δεκαετία του ’90 επιστρέφει ως σκληρή πραγματικότητα. Αυτοδύναμες κυβερνήσεις –ακόμα κι αν υπάρξει τυπικά κάποια πρόσκαιρη και οριακή εκλογική αυτοδυναμία– είναι εξαιρετικά δύσκολο να προκύπτουν στο ορατό μέλλον…

Η μάχη των δελφίνων στο ΠΑΣΟΚ αποδεικνύεται, μέρα με την μέρα, σκιαμαχία για τη νομή των τελευταίων τιμαρίων της καταρρέουσας Πομπηϊας, και, οπωσδήποτε, δεν ενδιαφέρει την κοινωνία, ούτε, καν, αυτή την εναπομείνουσα εκλογική βάση του κινήματος.