ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ 
του Σεραφείμ Π. ΚοτρώτσουΑπό τον Καζάκη και το Λαφαζάνη, μέχρι τον Βαρουφάκη και τον Κοτζιά, οι απαντήσεις ποικίλουν. Όπως ποικίλουν και οι εσχατολογικές θεωρίες.
Και στη μία και στην άλλη περίπτωση.
Πρωτοχρονιάτικα, για παράδειγμα, ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος Γ. Προβόπουλος προειδοποίησε -από την Καθημερινή- πως δεν θα έχουμε πετρέλαιο να ζεσταθούμε και βενζίνη να κινήσουμε τα αυτοκίνητά και τα περιπολικά της αστυνομίας, εάν περιπέσουμε στην “αλβανοποίηση” της δραχμής.
Το ίδιο, με άλλα λόγια, είπε και ο πρωθυπουργός αλλά και ο -αιφνιδίως αφυπνισθείς από κοινωνική χειμερία νάρκη και άρτι επιστρέψας από διακοπές στη Γερμανία (;)- Πρόεδρος της Δημοκρατίας…
Εν μέσω αυτών, μάλιστα, που προβλέπουν την έλευση του Αρμαγγεδώνα της Αποκαλύψεως εάν η Ελλάδα τεθείς εκτός Ευρωζώνης, ανεφύησαν και οι καρατζαφερικές απειλές περί συγκρότησης ενός …αιμοσταγούς κομμουνιστικού μετώπου που θα μετράψει την Ελλάδα σε Κούβα!
Και επειδή, λοιπόν, όλα αυτά πρέπει να ανακοπούν, οι Έλληνες είναι υποχρεωμένοι να υποστούν μία ακόμα δέσμη σκληρότατων μέτρων, να πληρώσουν καμιά δεκαριά νέα χαράτσια, να δεχθούν την απόλυση μερικών εκατοντάδων χιλιάδων “κοπριτών” του Δημοσίου και να αναδεχθούν, ευχαρίστως (;), την εξαφάνιση του 13ου και 14ου μισθού στον ιδιωτικό τομέα και των κοινωνικών επιδομάτων.
Τι το χρειάζεσαι, βρε αδερφέ, το ΕΚΑΣ και το επίδομα τρίτεκνου εάν μπορείς να συνεχίζεις να πηγαινοέρχεσαι στην Grande Place των Βρυξελλών;
Ο Άρης Δαβαράκης αναδεικνύει το δίλλημμα και παίρνει θέση. Λέει “ναι στο ευρώ”, γιατί η δραχμή είναι …the way to hell.
Πιθανώς να έχει δίκιο. Δηλώνω, κι εγώ -κι ας το ακούσουν από το Φάληρο μέχρι την Ηρώδου του Αττικού, κι από τη Γερμανική πρεσβεία μέχρι τη Μεσογείων (η χωροταξία αφορά τους μυημένους και μόνο…)- οπαδός του ευρώ.
Προτιμώ να πληρώνω με το ίδιο νόμισμα που έχουν κι όλοι οι άλλοι στην τρατορία της Πιάτσα ντι Σπάνια, τα tapas στη Μπαρθελονέτα, το εισητήριο στο Πομπιντού στο Παρίσι και στα μικρά τζαζ μπαρ του Βερολίνου.
Το ερώτημα, όμως, που παραβλέπει ο Άρης και πολλοί άλλοι είναι: “θα έχω τα χρήματα για να πληρώνω στο ίδιο νόμισμα με τους άλλους;”.
Κι ακόμα: όσο κι αν εγώ είμαι έτοιμος να υποστώ ακόμα και …περιτομή για να παραμείνω στο ευρώ, οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι θα πράξουν το ίδιο;
Είναι, δηλαδή, βέβαιο πως οι Γερμανοί δεν προτιμούν το μάρκο, οι Γάλλοι δεν προετοιμάζονται για το φράγκο και οι Ίβηρες δεν έχουν ήδη σχεδιάζει τις όψεις του πέσο ή του εσκούδο;
Γιατί, δηλαδή, δεν είναι ο δρόμος προς την κόλαση η επιστροφή σε εθνικά νομίσματα για όλους τους …εταίρους και εδώ θεωρείται κάτι σαν επαναφορά στην εποχή των παγετώνων;
Ο Άρης πράττει άριστα που βάζει το δίλλημμα. Το κακό είναι πως δεν το θέτουν εκείνοι που αποφασίζουν. Απλώς τρομοκρατούν.
Διότι θα είχε πολύ μεγάλο ενδιαφέρον να ακούσουμε τις ένθεν κακείθεν απόψεις στη Βουλή και τα μέσα ενημέρωσης. Δυστυχώς, δεν συμβαίνει;
Όπως δεν συμβαίνει η αναζήτηση κάποιας μέσης οδού. Πράγματι υπάρχει μόνο ή το ευρώ ή η δραχμή;
Δεν υπάρχουν χειρισμοί και πολιτικές που επιβεβαιώνουν την πρόθεση της Ελλάδας να παραμείνει στο ευρώ, χωρίς, όμως, να υφίσταται το διασυρμό, τη χλεύη και τον λιθοβολισμό των “ευγενών και υγιών” της βορειοευρωπαϊκής νεοάριας φυλής;
Δεν υπήρχαν και δεν υπάρχουν περιθώρια σκληρής διαπραγμάτευσης; Δεν μπορούμε να επιστρέψουμε τον εκβιασμό –ο Βαρουφάκης μιλάει, φερ’ ειπείν, για στάση πληρωμών εντός του ευρώ;
Εν κατακλείδι, ανάμεσα στο ευρώ και τη δραχμή δεν μπορώ να διαλέξω το πρώτο αλλά με τρεις δόσεις περηφάνειας, δύο μεζούρες αξιοπρέπειας και πασπάλισμα από κοινωνική δικαιοσύνη;
Είναι πολλά; Είμαι αφελής;
Σε ένα άλλο σημείωμα μπορώ να εξηγήσω πόσο εφικτά είναι όλα αυτά. Θέλει, απλώς, εθνικά κοχόνες και ανεξάρτητες πολιτικές ηγεσίες. Αν κι αυτά χρειάζονται ούτως ή άλλως. Ίσως, μάλιστα, όλα να ξεκινούν απ΄ αυτά. Καινα τελειώνουν σ’ αυτά…
Υ.Γ Πριν τεθεί το δίλλημμα “ευρώ ή δραχμούλα” (αν και το υποκοριστικό δείχνει τάση χλευασμού…), μήπως πρέπει να απαντήσουν κάποιοι “ευρώ αλλά πως;”. Γιατί αν διαβείς το κατώφλι του Καθαρτηρίου, είτε φοράς σμόκιν, είτε φθαρμένο τζιν, με τον ίδιο τρόπο θα του συμπεριφερθούν…