του Ορέστη Ανδρεαδάκη

Μετά την αιφνίδια είδηση του θανάτου του Θόδωρου Αγγελόπουλου, αφού οι πένες έχουν πια κουραστεί και τα πάντα έχουν ειπωθεί, το μόνο που μοιάζει ταιριαστό είναι μερικές εικόνες – και λίγη μουσική. Επιστρέφουμε στις ταινίες του μεγάλου σκηνοθέτη που άνοιξε την πόρτα στο ελληνικό σινεμά των διεθνών διακρίσεων και κρατάμε την μόνη πρώτη ύλη που έχει τελικά ουσία: το έργο της ζωής του.
Τα απέραντά του του τοπία, ο συννεφιασμένος ουρανός, τα παροιμιώδη μονοπλάνα και η ελληνικότητα -όπως ο ίδιος την όρισε επανεφευρίσκοντάς τη- θα είναι πάντα σήματα κατατεθέντα του σινεμά του. Μερικά καρέ από τις ταινίες του, η υπέροχη μουσική της Ελένης Καραΐνδρου, τα λόγια του ίδιου για το σινεμά του και τα λόγια των ηρώων του μπορούν μάλλον να μνημονεύσουν τον Θόδωρο Αγγελόπουλο καλύτερα από οποιαδήποτε νεκρολογία. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει.