του Σεραφείμ Π. Κοτρώτσου
Αυτή την ώρα που ολοένα και περισσότεροι στην Ευρώπη αντιδρούν στον γερμανικό αντιευρωπαϊσμό ο οποίος εκδηλώνεται στο ελληνικό “πειραματικό εργαστήριο”, η χώρα χρειάζεται να βρει το θάρρος και την επιχειρηματολογία για να αντιτάξει ένα άλλο σχέδιο.
Ίσως αυτή να ήταν και η μεγάλη αδυναμία των αντιμνημονιακών δυνάμεων που, από τον Μάϊο του 2010, στην αρχή αιφνιδιασμένες και αμήχανες και στη συνέχεια κατακερματισμένες, δεν μπόρεσαν να συμπήξουν μέτωπο και να αντιπαραθέσουν εναλλακτικές προτάσεις…
Επί δυόμισι χρόνια το βασικό επιχείρημα των “μνημονιακών” στο πολιτικό σύστημα και στα μίντια είναι ότι “δεν υπάρχει άλλη λύση”. Και όσες φωνές έγκυρων οικονομολόγων -ελλήνων και ξένων- διατύπωσαν άλλες απόψεις, όπως περί “στάσης πληρωμών”, αντιμετωπίσθηκαν ως “γραφικές”. Και όσοι δημοσιογράφοι τις φιλοξένησαν καταχωρήθηκαν στη “συνωμοσία της δραχμής”.
Όπως γραφικοί χαρακτηρίσθηκαν κι εκείνοι που έλεγαν πως πρέπει να εγερθούν -ως αντίβαρο και πολιτικό ισοδύναμο- αιτήματα, όπως της καταβολής στην Ελλάδα των γερμανικών αποζημιώσεων και της περιουσίας που λεηλάτησαν οι κατοχικές δυνάμεις.
Σήμερα, ακόμα περισσότερο, πρέπει να υπάρξει ένα τέτοιο σχέδιο- απάντηση. Ώστε να “στεγάσει” μία μεγάλη μερίδα πολιτών που έχουν απομακρυνθεί από τα μνημονιακά κόμματα (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΛΑΟΣ) αλλά δεν έχουν πεισθεί από τις εναλλακτικές απόψεις της κας Παπαρήγα και του κ. Τσίπρα.
Κι επειδή δεν μπορεί να περιμένει κανείς από το ΚΚΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ να συνεργασθούν, αλλά και γιατί ο κ. Κουβέλης εμφανίζεται ανοικτός σε συμμετοχή σε κυβερνήσεις συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ, πρέπει εκείνες οι κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις που δεν διστάζουν να μπουν ακόμα και στη μάχη διακυβέρνησης, να προσδιορίσουν σύντομα τις θέσεις τους.