ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ 
ΑΠΟΨΗ
του Σεραφείμ Π. Κοτρώτσου
Υποδόρια και συντεταγμένα, πολιτική ελίτ και συγκεκριμένα μέσα ενημέρωσης επιχειρούν το τελευταίο χρονικό διάστημα να στιγματίσουν -ενίοτε και να λοιδωρήσουν- όσους εκφράζουν επιφυλάξεις ή αντιθέσεις προς την πολιτική του μνημονίου. ΄Οσους, δηλαδή, διαφωνούν με την άποψη πως το μνημόνιο είναι “λύση- μονόδρομος” και, γι αυτό, καταγγέλονται ως ανήκοντες στη “συνωμοσία της δραχμής”.
Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, όπως ο γνωστός καθηγητής Οικονομικών στο Λονδίνο Κώστας Λαπαβίτσας, ο Δ. Καζάκης και κάποια πολιτικά στελέχη προερχόμενα από το ΚΚΕ, η συντριπτική πλειονότητα όσων αρθρώνουν δημόσιο λόγο δηλώνουν κατηγορηματικά ότι η χώρα πρέπει να παραμείνει στο ευρώ. Το δείχνουν και οι δημοσκοπήσεις…
Όλοι αυτοί, όμως, αξιολογούν ως αποτυχημένη και εξοντωτική τη συνταγή του μνημονίου και ζητούν άλλες πολιτικές διεκδίκησης εκ μέρους της ελληνικής κυβέρνησης και άλλες πολιτικές αλληλεγγύης (π.χ σχεδιο Μάρσαλ, ευρωομολόγα, αναπτυξιακές πολιτικές, οικονομική εμβάθυνση της Ε.Ε) από τους ευρωπαίους.
Η διαχωριστική γραμμή, εν τέλει, δεν είναι μεταξύ “μνημονιακών” και “αντιμνημονιακών”, ούτε μεταξύ ευρώ και δραχμής, αλλά μεταξύ εκείνων που επιμένουν στη λύση- μονόδρομο και σε εκείνους που επιζητούν εναλλακτικές πολιτικές.
Πολιτική και μιντιακή ελίτ προσπαθούν να πείσουν πως δεν υπάρχουν εναλλακτικές πολιτικές. Προφανώς, επειδή η μεν δεν έχει το πολιτικό ύψος για να διεκδικήσει στα ευρωπαϊκά φόρα και επειδή η δε θεωρεί πως διακυβεύονται συμφέροντα και προσοδοφόρες σχέσεις διαπλοκής.
Εδώ, λοιπόν, αρχίζει η ευθύνη των κομμάτων της αντιπολίτευσης (κυρίως της Αριστεράς) και των ανεξάρτητων φωνών στο χώρο των πανεπιστημίων, των κινημάτων, της αγοράς, των μέσων ενημέρωσης, της κοινωνίας.
Να αρθρώσουν, άμεσα, δηλαδή, ένα πειστικό λόγο εναλλακτικής πορείας της χώρας. Να εκπονήσουν τον δεκάλογο της εξόδου από την κρίση, όχι, όμως, και της εξόδου από το ευρώ. Να εκθέσουν, δηλαδή, στρατηγικές και επιχειρήματα για την οικονομική θωράκιση της χώρας και την αξιοποίηση του εθνικού πλούτου.
Δίχως στερεότυπα και φοβικά σύνδρομα -π.χ αποκρατικοποιήσεις, κατάργηση προνομίων κ.ά-, με φαντασία και πρόταση διακυβέρνησης.
Εάν κάτι δεν συμβεί σύντομα, τότε, όταν φθάσει η ώρα των εκλογών, οι πολίτες θα βρεθούν μπροστά σε ένα εκβιαστικό δίλημμα: της μονοδρομικής λύσης του μνημονίου και κάποιων ευχολογίων και θεωρητικών προσεγγίσεων. Σε μία τέτοια περίπτωση οι εξαθλιωμένοι και εξοργισμένοι πολίτες ίσως τρομοκρατηθούν και κινηθούν στο γνωστό κακό έναντι του αγνώστου που θα ξετυλίγεται μπροστά τους.
Θέλει προσοχή…