Pimco: "η συνταγή δεν πέτυχε στην Αργεντινή, γιατί να πετύχει στην Ελλάδα;"

 

 

Ο Mohamed El-Erian, διευθύνων σύμβουλος της Pimco, είναι ο διαχειριστής του μεγαλύτερου fund ομολόγων στον κόσμο, αλλά και πολύ έμπειρος σε ζητήματα κρίσεων. Δουλεύοντας στο desk αναδυόμενων αγορών της Pimco, το 2001, έζησε τη χρεοκοπία της Αργεντινής από πολύ κοντά. Οι ομοιότητες της περίπτωσης της Αργεντινής με αυτή της Ελλάδας, όπως τις παρουσιάζει σε άρθρο του, είναι ανατριχιαστικές.
«Αφήστε με να σας περιγράψω το σκηνικό: Μια ολοένα και πιο αμφίβολη προσέγγιση οικονομικής πολιτικής εντείνει τις εγχώριες κοινωνικές και πολιτικές αντιδράσεις, τις διαμαρτυρίες στους δρόμους και τη βία, τις διαφωνίες ανάμεσα στους ξένους πιστωτές και εγείρει αυξανόμενες ανησυχίες ανάμεσα στους ιδιώτες πιστωτές για μια ανεξέλεγκτη χρεοκοπία. Μέσα σε όλα αυτά, οι εθνικοί ηγέτες δεσμεύονται για όλο και πιο αυστηρά μέτρα λιτότητας, τα οποία, όμως, αδυνατούν να εφαρμόσουν τα τελευταία δύο χρόνια…

 Οι επίσημοι πιστωτές εκφράζουν σκεπτικισμό, δημοσίως και ιδιωτικά, όμως, κάνουν υπομονή και ετοιμάζονται να εκταμιεύσουν άλλη μια δόση βοήθειας, σε αυτό που φοβούνται ότι είναι ένα βαρέλι χωρίς πάτο. Σας θυμίζει κάτι; Θα έπρεπε. Όχι μόνο γιατί περιγράφει τη σημερινή Ελλάδα. Είναι και όσα συνέβησαν στην Αργεντινή το 2001», γράφει ο El-Erian.
Τον Αύγουστο του 2001, η Αργεντινή ικέτευε και πάλι το ΔΝΤ για περισσότερα δάνεια, προκειμένου να αποφύγει τη χρεοκοπία. Οι αρχές ήταν διατεθειμένες να κλείσουν και νέα συμφωνία με τη χώρα, παρότι γνώριζαν ότι η κυβέρνησή της έδινε πάντα υπερβολικές υποσχέσεις, τις οποίες δεν τηρούσε στην πορεία.
Μετά, ξέσπασε ένας πόλεμος απόδοσης ευθυνών, για το ποιος έφταιγε που είχε «χαθεί» η Αργεντινή. Οι πιστωτές του επίσημου τομέα, με πρώτο το ΔΝΤ, επικαλούνταν τις διαρκείς αποτυχίες της πολιτικής της κυβέρνησης. Η κυβέρνηση απαντούσε ότι οι ξένοι πιστωτές «ξεζούμιζαν» τη χώρα.

Και μέσα σε όλα αυτά, υπήρχαν και οι γειτονικές χώρες, μέλη της πολιτικής και οικονομικής ένωσης Mercosur, που είχαν αρχίσει να φοβούνται το κύμα της μετάδοσης της κρίσης. Αυτές, ζητούσαναπό την Αργεντινή να βάλει μια τάξη στην οικονομία της, αλλά έχτιζαν και ισχυρότερες άμυνες, για την περίπτωση που η χώρα δεν τα κατάφερνε. Όμως, την ίδια στιγμή, η Αργεντινή κατηγορούσε τις γειτονικές χώρες ότι με τις πολιτικές τους, ενέτειναν τη δική της κρίση.

Όταν το κοινοβούλιο της Αργεντινής ενέκρινε άλλο ένα πακέτο λιτότητας, το ΔΝΤ συμφώνησε να εκταμιεύσει την επόμενη δόση της βοήθειας. Όμως, ήταν πια αργά για να σωθεί η αποτυχημένη πολιτική.

Η Αργεντινή χρεοκόπησε το Δεκέμβριο του 2001, έκλεισε τις τράπεζές της και έζησε αυτό που ο El-Erian ονομάζει σαν τη «μητέρα όλων των ξαφνικών οικονομικών θανάτων». Η χώρα αναγκάστηκε να διαλύσει το οικονομικό της πλαίσιο με έναν απόλυτα ανοργάνωτο τρόπο, οδηγώντας σε μια ασχεδίαστη, ακατάστατη μετάβαση σε ένα νέο νομισματικό σύστημα, που απαιτούσε την επιβολή περιορισμών στη διακίνηση κεφαλαίων και την κατάσχεση περιουσιακών στοιχείων στο εσωτερικό της.

«Το μέλλον της Ελλάδας θα μοιάζει με την περίπτωση της Αργεντινής, εάν η κυβέρνησή της και οι πιστωτές του δημόσιου τομέα αποτύχουν να πάρουν κάποια από τα μαθήματα της Αργεντινής», τονίζει ο διαχειριστής. Και προτείνει ένα σχέδιο 4 βημάτων:

1. Πρώτα, όλοι οι εμπλεκόμενοι πρέπει να σταματήσουν να δηλώνουν ότι δεν υπάρχει Σχέδιο Β. Το να λένε στον κόσμο ότι δεν υπάρχει εναλλακτική σε μια αποτυχημένη πολιτική, απλά τους κάνει να αντιδρούν περισσότερο ή να προτιμήσουν το χάος. Η πρόσφατη ρητορική της Αθήνας δεν επιτρέπει να καλλιεργηθεί η ελπίδα.

2. Μετά, Ελλάδα και ξένοι πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι το Σχέδιο Β δεν θα είναι εύκολο, αλλά είναι αναγκαίο. Αυτό περιλαμβάνει πολύ βαθύτερη αναδιάρθρωση της οικονομίας και του χρέους, ώστε να βελτιωθεί η ανταγωνιστικότητα και να προωθηθούν οι επενδύσεις.

3. Οι ξένοι πιστωτές θα πρέπει να διασφαλίσουν ότι κάθε ευρώ της βοήθειάς τους, «πιάνει τόπο». Τώρα, υπάρχουν πολλές «διαρροές» στο σχέδιο, αλλά οι πιστωτές πρέπει να φροντίσουννα αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά τις ανάγκες της Ελλάδας. Επιπλέον, θα πρέπει να ασκηθούν ισχυρότερες πιέσεις στις τράπεζες για να κάνουν αυξήσεις κεφαλαίου.

4. Τέλος, η αξιοπιστία του ΔΝΤ και της ΕΚΤ θα πρέπει να ενισχυθεί.

Πηγή:isotimia.gr