ΑΠΟΨΗ
του Σεραφείμ Π. Κοτρώτσου

Επειδή ακούω και παρακολουθώ διάφορες πολιτικές και δημοσιογραφικές τοποθετήσεις, σχετικά με την αυτοκτονία του Δημήτρη Χριστούλα, που…συστήνουν –με περισπούδαστη επίκκληση της κοινωνικής ευθύνης…- ψυχραιμία και απεμπλοκή του θέματος από την πολιτική/προεκλογική επικαιρότητα, νοιώθω την ανάγκη να επισημάνω τα εξής:
– Ο Χριστούλας απαίτησε (επέβαλε) από όλους εμάς να καταστήσουμε τη συμβολική πράξη του δημόσια συζήτηση. Το απαίτησε, αφ’  ης στιγμής, αυτός ο βαθιά πολιτικοποιημένος άνθρωπος, επέλεξε να μην αυτοκτονήσει μέσα στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού του…

 ή σε κάποια ερημική τοποθεσία, αλλά στο κέντρο της πόλης, στην πλατεία Συντάγματος των…Αγανακτισμένων και ακριβώς απέναντι από τη Βουλή. Αφού, ο ίδιος ο αυτόχειρας ζήτησε να γίνει δημόσιο θέμα η πράξη του –σε συνδυασμό και με το πολιτικό μήνυμα/παρακαταθήκη που άφησε- οφείλουμε άπαντες να συζητήσουμε γι  αυτό. Ακόμα κι αν χρειαστεί να διαφωνήσουμε.
– Ο Χριστούλας δεν απευθύνθηκε στους πολιτικούς των κομμάτων του μνημονίου και σε ένα μεγάλο μέρος του πολιτικού συστήματος. Γνώριζε καλά ότι ως προς αυτό το…παιχνίδι είναι χαμένο. Απευθύνθηκε σε όλους τους πολίτες που υποφέρουν και, κυρίως, στη νέα γενιά. Αναγνώριζει, με όσα γράφει στο κύκνειο σημείωμα, το απλό: τα κάστανα από τη φωτιά σε όλες τις μαύρες εποχές αναλαμβάνουν να τα βγάλουν οι νέοι. Η Ιστορία το επιβεβαιώνει.
Γι αυτή, λοιπόν, την ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ, οφείλουμε να μιλήσουμε. Και γι  αυτό διαφωνώ με τις “παραινέσεις” του Μπεγλίτη, του Κουκουλόπουλου, του ίδιου του Βενιζέλου, του Πρετεντέρη, των αδελφών Καψή, του Παπαχελά και άλλων.
Σεβασμός προς το νεκρό σημαίνει δημόσια συζήτηση και όχι σιωπή, όπως επιχειρούν ορισμένοι να περάσουν. Το πολιτικό σύστημα έχει μάθει να “ξεμπερδεύει” με τέτοια ενοχλητικά θέματα, αποτίοντας…τιμή με “ενός λεπτού σιγή” (συνήθως όχι παραπάνω από 30 δευτερόλεπτα…).
Και μετά επιστρέφει με άνεση και κυνισμό στον τόπο του εγκλήματος.
Έχει,δε, για ακόμα μία φορά, τεράστιο ενδιαφέρον η απογύμνωση της συντεταγμένης δράσης πολιτικών και τηλεδημοσιογράφων, οι οποίοι, από την πρώτη στιγμή, άρχισαν να εκπέμπουν ηθικοπλαστικά μηνύματα περί “σεβασμού του νεκρού”.
Ο νεκρός δεδικαίωτε, μόνο εφόσον η πράξη του περάσει στο μυαλό 11.000.000 Ελλήνων. Μόνο εφόσον η εικόνα της σορού εν μέσω της πλατείας Συντάγματος φθάσει ανέγγιχτη μέχρι τις επόμενες εκλογές. Και μετά απ’΄αυτές…