ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ 
ΑΡΘΡΟ
του Σεραφείμ Π. Κοτρώτσου
Μπορεί ο Φρανσουά Ολάντ να αλλάξει τον ρου των ευρωπαϊκών εξελίξεων; Μπορεί να προκαλέσει στροφή από την προτεσταντική εμμονή του δημοσιονομικού συμφώνου και να αναγκάσει τη γερμανική πολιτικοεπιχειρηματική σωβινιστική ελίτ (Μέρκελ, Ακκερμαν, Σόϊμπλε κ.ά) σε μία πιο “ευρωπαϊκή” πολιτική ανάπτυξης με μειωμένη, έστω, κοινωνική μέριμνα;
Πρέπει να είναι κανείς αφελής ή αιθεροβάμων, ή να έχει άλλες κρυφές σκοπιμότητες, για να πιστέψει κάτι τέτοιο. Ο Ολάντ δεν είναι η Ιωάννα της Λωρραίνης για να αντισταθεί στο παπικό αλάθητο των αγορών.
Είναι, όμως, ένας χρήσιμος άνθρωπος, με χρήσιμες απόψεις, την κατάλληλη συγκυρία.
Η σχεδόν βέβαιη νίκη του Ολάντ μπορεί, λοιπόν, να αποτελέσει την θρυαλλίδα εκείνη που θα επιταχύνει τις εξελίξεις…
Ο αρχηγός των Γάλλων σοσιαλιστών αναγνωρίζει αυτό που αναγνωρίζει κάθε σώφρων Ευρωπαίος. Ότι η σκληρή δημοσιονομική πολιτική του Βερολίνου δημιουργεί καθοδικά, υφεσιακά σπιράλ σε ολόκληρη την ευρωζώνη και τελικά πολλαπλασιάζει την ανεργία, την ύφεση, τα ελλείμματα και, εν κατακλείδι, το χρέος που, υποτίθεται, πως έπρεπε να αντιμετωπίσει.
Φτάνει, όμως, ο Ολάντ; Προφανώς όχι.
Γι αυτό οι ελληνικές εκλογές αποκτούν μία πανευρωπαϊκή διάσταση.
Υπό προϋποθέσεις, ίσως αποτελέσει τη σταγόνα που θα ξεχειλίσει το ποτήρι. Την ανεξέλεγκτη μεταβλητή που θα λύσει την εξίσωση την οποία σκοπίμως κρατά περίκλειστη το κονκλάβιο της ΕΚΤ, του ΔΝΤ και των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων.
Η επικράτηση των κομμάτων του μνημονίου, η επικράτηση, δηλαδή, της πολιτικής του μνημονίου θα ερμηνευθεί, στην Ευρώπη, ως αποδοχή των εντολών εκείνων που, όπως ομολόγησε ο Γ. Παπανδρέου, κατέστησαν την Ελλάδα “πειραματόζωο” της σχολής του Σικάγο.
Ας μη γελιόμαστε. Το πιθανότερο είναι ΠΑΣΟΚ και ΝΔ να συνδράμουν στη συγκρότηση μιας μνημονιακής συγκυβέρνησης. Με προίκα, πιθανότατα, από τους πιστωτές κάποια μικρή επαναδιαπραγμάτευση και μία επιμήκυνση (από 2ετή σε 3ετή) του χρόνου εφαρμογής των νέων σκληρών μέτρων.
Ακόμα και σε αυτή την περίπτωση έχει πολύ μεγάλη αξία η σύνθεση της νέας Βουλής. Μία αντιμνημονιακή αντιπολίτευση 130-140 βουλευτών θα προκαλέσει αναταράξεις. Θα καταστήσει κατά πολύ δυσκολότερη την εφαρμογή των μέτρων και θα προκαλέσει έντονο προβληματισμό για συνεργασία των αντιμνημονιακών δυνάμεων, με φόντο τις επόμενες εκλογές που, να είστε βέβαιοι, δεν θα αργήσουν.
Η Γαλλία και η Ελλάδα μπορούν, ως εκ τούτου, να αποτελέσουν το εργαστήριο της ευρωπαϊκής στροφής σε άλλες πολιτικές.
Πρέπει, ωστόσο, να επισημάνει κανείς πως τα δύσκολα για την Αριστερά -και δη τον Συριζα που εκπροσώπησε την πρόταση αντιμνημονιακής αριστερής διακυβέρνησης- αρχίζουν από την προσεχή Δευτέρα.
Η διαχείριση της προσδοκίας που δημιούργησαν, η διαχείριση των υψηλών ποσοστών που είναι βέβαιο πως θα κατακτήσουν δεν είναι μία απλή συνδικαλιστική ή επαναστατική γυμναστική.
Απαιτεί οργάνωση και μεθοδικότητα. Απαιτεί στελέχη, όχι τους συνήθεις θεωρητικούς που κρατούν τα πόδια τους έξω από τη φωτιά.
Εάν δεν συντρέξουν αυτές οι προϋποθέσεις, εάν η αριστερή αντιπρόταση ξεφουσκώσει, θα καταρρεύσουν τα υψηλά εκλογικά ποσοστά και ο κόσμος απογοητευμένος θα επιστρέψει στην ασφαλή ψευδαίσθηση του δικομματισμού.
Για όλα αυτά η ψήφος την Κυριακή είναι ζωτικής σημασίας, όπως, όμως, είναι κρίσιμη και η διαχείρισή της την επόμενη μέρα…