ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ ‘Αρθρο
του Σεραφείμ Π. Κοτρώτσου
Τα διεθνή μέσα ενημέρωσης έστρεψαν, τις προηγούμενες ημέρες, την προσοχή τους στη Βαρκελώνη, τη Μαδρίτη, τη Λισαβόνα, το Πόρτο, την Κουϊμπρα και άλλες πόλεις της Ιβηρικής. Πάνω από 1,5 εκατομύριο πολίτες στην Ισπανία, περίπου 1 εκατομύριο στην Πορτογαλία, με συνθήματα κατά των μνημονίων, της Μέρκελ και των τραπεζών. Η κυβέρνηση Κοέλιο κλυδωνίζεται παρά την στήριξη της τρόϊκα που της χάρισαν μερικά εγκώμια για την πορεία υλοποίησης του μνημονίου και επιμήκυνση της δημοσιονομικής προσαρμογής κατά ένα έτος. Η κυβέρνηση Ραχόϊ δέχεται πυρά εκ των έσω και τα κόμματα της αντιπολίτευσης ανακάμπτουν…
Σοβαρά πολιτικά προβλήματα αντιμετωπίζει και η κυβέρνηση Μόντι στην Ιταλία, ενώ, όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, και ο Ολάντ καταγράφει απώλειες στη δημοτικότητά του.
Αυτά στον δυτικό ευρωπαϊκό νότο. Γιατί εδώ η σιωπή παραμένει εκκωφαντική. Όταν η Μέρκελ λέει υποκριτικά ότι “ματώνει η καρδιά της για τους Έλληνες” είναι βέβαιο πως αντιλαμβάνεται πως ο ελληνικός λαός, για να μην αντιδρά, αντέχει μερικές ακόμα θυσίες.
Παρηκμασμένοι και απαξιωμένοι συνδικαλιστές δεν μπορούν να συγκεντρώσουν ούτε δέκα χιλιάδες ανθρώπους στο Σύνταγμα. Εάν εξαιρέσει κανείς τους ένστολους, τους νοσοκομειακούς, τους πανεπιστημιακούς και τους δικαστικούς, δηλαδή αποκομμένες η μία από την άλλη επαγγελματικές ομάδες που
κινητοποιούνται για να υπερασπιστούν τα τελευταία ΔΙΚΑ τους “οχυρά”, καμία απολύτως σοβαρή κοινωνική αντίδραση δεν καταγράφεται σε μία χώρα- κοινωνία που διαλύεται για τις δύο επόμενες γενιές.
Κάποιοι αναζητούν ερμηνείες στην παραδοσιακή “υποτέλεια” των Ελλήνων (θυμίζουν την τουρκοκρατία των 400 ετών), άλλοι στα ενοχικά σύνδρομα που ανέπτυξαν πολιτικοί και ΜΜΕ ότι “όλοι μαζί τα φάγαμε” και άλλοι στην απουσία τεκμηριωμένης εναλλακτικής πρότασης.
Είναι, ωστόσο, φανερό πως ο μέσος Έλληνας αναζητά τον “εκλεκτό του Θεού”, αυτόν, δηλαδή, που θα τον σώσει στον διπλανό του, τον δημοσιογράφο, τον Τσίπρα, τον Καμμένο ή τον Μιχαλολιάκο. Περιμένει να σωθεί. Περιμένει να τον σώσουν. Δύσκολα θα πράξει κάτι ο ίδιος.
Εμποτισμένοι με την αφέλεια και την επανάπαυση του καναπέ, όμως, ουδέποτε δεν πρόκειται να αποτινάξουν το μνημόνιο.
Το αντίθετο. Η τρόϊκα, διαπιστώνοντας την κοινωνική απραξία και μοιρολατρία, θα ζητά ολοένα και περισσότερα. Και η κυβέρνηση, μη αισθανόμενη κοινωνική πίεση, απλώς θα τα αποδέχεται….