Το “Κρίμα που είναι πόρνη” στη Στέγη Γραμμάτων και τεχνών

Είναι η πιο ακραία, ερωτική, αιμομικτική, εφηβική ιστορία του παγκόσμιου θεάτρου – και γράφτηκε το 1633. Το «Κρίμα που είναι πόρνη» της διεθνούς θεατρικής ομάδας Cheek by Jowl, έρχεται στην Αθήνα με ήρωες που θυμίζουν την Kate Moss και σκηνική ένταση που έχει αφήσει άφωνο τον διεθνή Τύπο…

Στην μετα-σαιξπηρική εποχή ο Τζον Φορντ τόλμησε να γράψει για ένα θέμα που κρύβει μέσα του τη βία και μαζί την απρόσμενη τρυφερότητα: για τον έρωτα δυο αδελφών, τον ολοκληρωμένο άνομο έρωτα. Το «Κρίμα που είναι πόρνη» (‘Tis Pity She’s a Whore) έγινε παγκόσμια επιτυχία, κέρδισε το μεγάλο κοινό της εποχής του, αλλά λογοκρίθηκε ή και απαγορεύθηκε στον 20ο αιώνα (στην Ιταλία όπου και διεξάγεται η δράση ήταν απαγορευμένο ως το 1947). Η υποκρισία της «λεκτικής και πολιτικής ορθότητας» οδήγησε μάλιστα σε λύσεις συχνά υποκριτικές, προκειμένου να απαλειφθεί η λέξη πόρνη, ή να αλλοιωθεί ο σκληρός, ρεαλιστικός χαρακτήρας του έργου.

Το έργο ανέβηκε στο Παρίσι σε σκηνοθεσία του Βισκόντι το 1961 με πρωταγωνιστές το καρμικό ζευγάρι τον Αλέν Ντελόν και τη Ρόμι Σνάιντερ.

Pulp Fiction και Kate Moss

Ο δαιμονικός σκηνοθέτης Ντέκλαν Ντόννελλαν των Cheek by Jowl, που έχει παρουσιάσει τα τελευταία χρόνια παραστάσεις σε 300 πόλεις σε 40 χώρες, δημιούργησε μια παράσταση που δεν κρύβει αλλά τονίζει τον εφηβικό χαρακτήρα των ηρώων, δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα με αναφορές σε όσα συμβαίνουν τώρα. Στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών από τις 18 ως τις 22 Δεκεκεμβρίου, θα στηθεί στην κεντρική σκηνή μια εφηβική κρεβατοκάμαρα και ένα κρεβάτι πάνω στο οποίο τα αδέλφια μοιάζουν να περνούν όλο το σκηνικό τους χρόνο , ενώ στον τοίχο υπάρχει αφίσα από το Τrue Blood, αλλά και μεσαιωνικές εικόνες της Παρθένας Μαρίας. H Aνναμπέλα (η ηρωίδα) θυμίζει την Kate Moss – φοράει ρούχα από το TopShop, αντιγράφει τις πόζες της Μαντόνα και έχει όλους τους άντρες στα πόδια της. Γίνεται όμως και η ίδια μια έφηβη Παρθένα Μαρία, πάνω στο κρεβάτι του άνομου έρωτα.

Η καρδιά της ανήκει όμως στον Τζοβάνι, τον μονομανή αδελφό της, που κάνει την αγάπη του για την Ανναμπέλα, θρησκεία. Ο έρωτας είναι δριμύς και οδηγεί και στο αίμα, καθώς όλος ο θίασος μοιάζει να βρίσκεται συνεχώς πάνω στη σκηνή – τονίζοντας τη συλλογική ενοχή. Προσεύχονται, ψέλνουν θρησκευτικούς ύμνους, είναι παρατηρητές όσων συμβαίνουν πάνω σε αυτό το κρεβάτι που ορίζει το έργο. Η ντίσκο και η ποπ-ροκ μουσική εκτοξεύουν την ενέργεια στα ύψη, ενώ ο εκρηκτικός συνδυασμός σκοτεινού χιούμορ και στυγερών φόνων μας μεταφέρει σε ένα παραισθησιογόνο σύμπαν που θυμίζει εκείνο του Pulp Fiction. Η παράσταση των Cheek by Jowl (που σημαίνει κολλητά, πολύ κοντά) ακολουθεί πιστά την γραμμή του συγγραφέα Τζον Φορντ που δεν επιθυμούσε να καταδικάσει τη σχέση της Ανναμπέλα και του Τζοβάνι, αλλά να δείξει πόσο καταδικασμένος είναι ο ερωτάς τους μέσα σε μια υποκριτικά θρησκευόμενη κοινωνία.

Το «Κρίμα που είναι πόρνη» ανέβηκε στην Αθήνα το 1986 σε δυο παραστάσεις ταυτόχρονα: στο Ανοιχτό Θέατρο, σε σκηνοθεσία Γιώργου Μιχαηλίδη, με τους Μηνά Χατζησάββα και Καρυοφυλλιά Καραμπέτη και με πρωτοεμφανιζόμενο σκηνογράφο τον Γιάννη Μετζικώφ, αλλά και στο ΚΘΒΕ, σε σκηνοθεσία του Γιάννη Χουβαρδά, με τους Πέτρο Ζηβανό και Λυδία Φωτοπούλου.

Πηγή: iefimerida.gr