ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Ανθεί τα τελευταία χρόνια η βιομηχανία επεξεργασίας χρυσού στην Ελβετία, καταρρίπτοντας το μύθο πως η κεντροευρωπαϊκή χώρα φημίζεται κυρίως για τα ρολόγια, τις σοκολάτες και τις υστερόβουλα εχέμυθες τράπεζές της.
Τέσσερα από τα μεγαλύτερα εργοστάσια επεξεργασίας χρυσού εδρεύουν στην Ελβετία, τρία εκ των οποίων στο ιταλόφωνο καντόνι Τιτσίνο, στο νότο, στα σύνορα με την Ιταλία. Υπολογίζεται πως τα δυο τρίτα του παγκόσμιου χρυσού επεξεργάζονται στην Ελβετία.
«Υπάρχουν ιστορικοί λόγοι», λέει ο Ρομπέρτο Γκράσι από την εταιρεία οικονομικών συμβούλων Fidinam, «οι μεγάλες ελβετικές τράπεζες ήταν ιδιοκτήτριες των εργοστασίων επεξεργασίας χρυσού. Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, εξαιτίας των μεγάλων ποσοτήτων χρυσού που συσσωρεύτηκαν στην χώρα, οι ίδιες οι τράπεζες αποφάσισαν να φτιάξουν τις δικές τους μονάδες επεξεργασίας χρυσού, παράγοντας ράβδους». Και με την οικονομική κρίση των τελευταίων ετών η ζήτηση για τις αποταμιευτικά «ασφαλείς» ράβδους χρυσού έχει εξακοντιστεί στα ύψη.
Σήμερα οι τράπεζες αυτές μπορεί μεν να μην έχουν την ιδιοκτησία των εργοστασίων επεξεργασίας χρυσού, αλλά η παραγωγή ράβδων χρυσού ανθεί στην Ελβετία. Σε μια μονάδα επεξεργασίας, την Παμπ, παράγονται ράβδοι χρυσού βάρους 12,5 κιλών, άξιας 513.000 ευρώ εκάστη!
Υπάρχουν φυσικά και ράβδοι σε μικρότερα βάρη, όπως αυτές των 50 γραμμαρίων, όπως επισημαίνει ο επικεφαλής παραγωγής στο εργοστάσιο Παμπ, Αλμπέρτο Καντιάνι, ο οποίος αρνείται να πει με σαφήνεια πόσες ράβδοι παράγονται καθημερινά στη μονάδα αυτή.
«Από την αρχή της οικονομικής κρίσης του 2008, ο χρυσός βρίσκεται στο επίκεντρο», επισημαίνει ο διευθυντής του εργοστασίου, Μεχντί Μπαρκχορντάρ, υποστηρίζοντας πως «οι άνθρωποι άρχισαν να χάνουν την εμπιστοσύνη τους στις τράπεζες και το χρηματοπιστωτικό σύστημα και επέστρεψαν στο πιο διάσημο πολύτιμο μέταλλο».
«Ο χρυσός είναι η επένδυση που αγοράζεις και βάζεις στην άκρη. Υπάρχει πάντα για έναν συγκεκριμένο λόγο, για μια κρίση, μια περίπτωση ανάγκης, έναν πόλεμο, γενικά όταν υπάρχουν μεγάλες οικονομικές δυσκολίες κάπου», λέει με νόημα ο Γκράσι. Και εκτιμά πως «τα χρήματα δεν είναι πλέον ασφαλή, αλλά ο χρυσός θα υπάρχει πάντα, ανεξαρτήτως των μεταβολών στον πληθωρισμό ή στο νόμισμα της κάθε χώρας».