ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Σεβόμουν και σέβομαι δίχως “αστερίσκους” όλους εκείνους τους συναδέλφους που, κατά την τελευταία 3ετία, υπερασπίζονται με θέρμη τις πολιτικές των μνημονίων. Ιδιαίτερα εκείνους που με επιχειρήματα προσπαθούν να αιτιολογήσουν γιατί “το μνημόνιο είναι μονοκαλλιέργεια και μονόδρομος”…
Διαφωνώ, αλλά τους ακούω με προσοχή και αξιοποιώ κάθε ευκαιρία και αφορμή για μια αντιπαράθεση απόψεων μαζί τους. Ενίοτε, δε, αναγνωρίζω ότι έχουν δίκιο σε ορισμένα αφετηριακά στοιχεία της κρίσης. Κυρίως εκείνα που ανάγονται στις ευθύνες του “θεσμικού” συστήματος της χώρας, κατά το παρελθόν, μη εξαιρουμένων των ευθυνών και της κοινωνίας.
Εκείνους που δεν σέβομαι είναι όσοι εκδηλώνουν φραστική βιαιότητα, αλαζονεία και μένος κατά όσων δεν ασπάζονται την ιδεολογική τους εμμονή και την καλβινιστική αυθεντία τους. Αναφέρομαι στους νέους ιεροκήρυκες των μνημονίων που μου θυμίζουν μορμόνους, ευαγγελιστές και άλλους που υποδαυλίζουν τον κοινωνικό διχασμό, και ενίοτε το μίσος, από περιφερειακά αμερικανικά κανάλια “χτυπώντας” τρελά νούμενα τηλεθέασης.
Ειλικρινά δυσκολεύομαι να αντιληφθώ την παντελή έλλειψη συναισθηματικής νοημοσύνης σε όσους, κάθε βράδυ, βομβαρδίζουν την παθητικότητα του μικροαστικού καναπέ με φοβίες, σύνδρομα, εκβιασμούς και απειλές.
Δεν ζουν σ’ αυτή τη χώρα; Έχουν επιλύσει όλα τα προβλήματά τους, έχουν εξασφαλίσει θέση στο αεροπλάνο της μεγάλης φυγής και είναι ανά πάσα στιγμή έτοιμοι να εγκαταλείψουν την Αθήνα εάν δεν επικυριαρχήσουν οι απόψεις τους και τα συστηματάκια εξουσίας που τις υπηρετούν;
Δεν νοιώθουν ενοχές για την ανθρωπιστική κρίση που μαστίζει μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας;
Δεν σέβομαι καθόλου, λοιπόν, όλους αυτούς που κουνούν το δάκτυλο. Που συνομιλούν και συντρώγουν μόνο με την παρέα του Στουρνάρα, το παλιό λόμπι του Σημίτη, τα νεοφιλελεύθερα πουλέν των τραπεζών και όσους εκμεταλεύονται την “επιστράτευση” του Σαμαρά και έχουν ξεμυτίσει από την αφάνεια.
Δεν σέβομαι καθόλου όσους υπηρέτησαν σε κομματικά γραφεία και βρέθηκαν σε περιβάλλοντα πρωθυπουργών και, τώρα, ξαναθυμήθηκαν τη “δημοσιογραφική” τους ιδιότητα και εφορμούν από τα χαρακώματα ιδιωτικών καναλιών αλλά και της κρατικής (αχ, και, δυστυχώς, όχι δημόσιας…) τηλεόρασης.
Κι ακόμα περισσότερο δεν σέβομαι όσους επιτίθενται σκαιά στην κοινωνία, της πετούν κατάμουτρα ένα “εσείς φταίτε” και λάσπη σε όσους διαφωνούν μαζί τους. Εκείνους που, συνήθως, κρύβονται πίσω από την ανωνυμία τους -τουλάχιστον οι άλλοι έχουν ταυτότητα- και κυλιούνται στο βούρκο του ψεύδους και της παραπλάνησης, στοχοποιώντας την αντίθετη άποψη.
Φυσικά, ουδείς αναμάρτητος. Όλοι έχουμε (του γράφοντος συμπεριλαμβανομένου) διαπράξει μικρά εγκλήματα στο παρελθόν. Ωστόσο, υπάρχουν αυτοί που έκαναν και κάνουν αυτοκριτική και αντιλήφθηκαν τα λάθη και τις ψευδαισθήσεις τους, και οι άλλοι που έχουν αναγάγει το έγκλημα σε “αναγκαία θυσία” και τα καζάνια της κόλασης σε κολυμβήθρες του Σιλωάμ.
Υ.Γ Οιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και μέσα ενημέρωσης “επίσημα” και διαδικτυακά είναι εντελώς τυχαία.