ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Και αλληλοκαρφώματα, και αλληλομαστιγώματα, και αλληλοκαταγγελίες. Μεταξύ νυν και πρώην. Μεταξύ κληροδότη και κληρονόμου. Του ΠΑΣΟΚ. Του κόμματος, του οποίου είχε λάχει ο κλήρος της Αλλαγής, κάποτε, είχε κλείσει προσωπικό ραντεβού με την Ιστορία, είχε ταυτίσει την πορεία του με τη μεγάλη ανατροπή για την ανασυγκρότηση και την προκοπή αυτού του τόπου. Και κατάφερε ακριβώς το αντίθετο.
Μετά από απίστευτες περιπέτειες, με τις οποίες συνέδεσαν το όνομά τους όλοι μα όλοι οι ηγέτες του κόμματος και πρωθυπουργοί της χώρας, περιπέτειες που την οδήγησαν στο σημερινό θλιβερό φινάλε (της μεταπολιτευτικής περιόδου), πλησιάζει και το δικό του τέλος. Η Άτροπος, η τρίτη από τις γνωστές αρχαίες Μοίρες, αυτή που καθιστά καθένα από τα προηγηθέντα αμετάβλητα, έχει πιάσει το δικό της νήμα, αυτό που οδηγεί στο δρόμο προς την Αχερουσία.
Ούτε θλίψη, ούτε μελαγχολία προκαλούν όσα εκτυλίσσονται στο παρασκήνιο του άλλοτε πανίσχυρου ΠΑΣΟΚ. Οργή, ίσως. Όχι για την τύχη του κόμματος, αλλά για τις συνέπειες των εξελίξεων που έχει αυτή σε ολόκληρη τη χώρα. Την οποία καταδυνάστευσε. Και μοιραία ταύτισε με τη δική του πορεία. Ταυτίστηκε με κάθε είδους σκάνδαλο (διεκδικώντας, πολλές φορές επιτυχώς, τα πρωτεία από το αντίπαλο κόμμα της ΝΔ). Σε όλες τις ηγετικές του εκφάνσεις:
*Ο Ανδρέας Παπανδρέου ταυτίστηκε με τα σκάνδαλα Κοσκωτά, Μιράζ και τηλεφωνικών υποκλοπών. Το πρώτο έφτασε στο Ειδικό Δικαστήριο. Τα άλλα δυο τέθηκαν στο αρχείο, καθώς οι ρωγμές από τις σεισμικές δονήσεις του πρώτου ήταν άκρως επικίνδυνες για το εν λόγω κόμμα, και ως εκ τούτου για τον δικομματισμό ως σύστημα. Στη δεύτερη θητεία του εγκλωβίστηκε στο γνωστό σκάνδαλο με την προσωπική του ζωή, το οποίο συνδέθηκε και με το γνωστό «κωλόσπιτο», που απείλησε, για ακόμη μια φορά, να τινάξει το ΠΑΣΟΚ στον αέρα.
*Και θα το τίναζε, αν δεν παρεμβαλλόταν η πρωθυπουργία του Κώστα Σημίτη, ο οποίος ανέλαβε και την αρχηγεία του αμαρτωλού κόμματος. Πρόθυμη η οικογένεια του ιδρυτή παρέδωσε τα κλειδιά του κληροδοτήματος στον καθηγητή που ποτέ δεν συμπάθησε ο Ανδρέας, μόνο και μόνο για να ξεχαστούν όσα αξέχαστα είχε φορτώσει στο κόμμα και στη χώρα ο συχωρεμένος. Δεν του το χάρισε όμως. Του το ενοικίασε. Αντί τιμήματος διόλου συμβολικού. Ουσιαστικού τιμήματος, καθώς ο υιός Γιώργος παρέμενε σε θέση οικογενειακού επιτρόπου σε κόμμα και κυβέρνηση.
*Ο Κώστας Σημίτης συνέδεσε το δικό του όνομα με άλλα δυο μεγάλα σκάνδαλα. Το ένα, το Χρηματιστήριο, φάνηκε αμέσως. Το άλλο, το ευρώ, έσκασε στα χέρια του φυσικού κληρονόμου, όταν ήρθε η ώρα να αξιοποιήσει ως πρωθυπουργός την κληρονομιά του ονόματος. Ενδιαμέσως έσκασαν και άλλα σκάνδαλα, με κυριότερο αυτό των εξοπλιστικών προγραμμάτων, στο οποίο ενεπλάκη ο άλλοτε έμπιστος της οικογένειας και ατσαλάκωτος Άκης Τσοχατζόπουλος. Και, μέχρι στιγμής, μόνος υπόλογος για τις αμαρτίες που φόρτωσε το ΠΑΣΟΚ στον ελληνικό λαό.
*Ο Γιώργος Παπανδρέου έφερε το τρίτο και χειρότερο κακό. Την υποταγή της χώρας στο τρικέφαλο τέρας του διεθνούς οικονομικού ελέγχου. Την εκχώρηση της κυριαρχίας στους δανειστές. Τον εκχυδαϊσμό της Δημοκρατίας και της μετατροπής της σε (παραπαίουσα) κρατική υπηρεσία διεκπεραίωσης των εντολών της Τρόικας. Μια λειτουργία την οποία, μετά από αυτόν, υπηρετούν προθύμως ο διάδοχός του στο ΠΑΣΟΚ Ευάγγελος Βενιζέλος, ο διάδοχός του (και φίλος από τα παλιά) στην πρωθυπουργία Αντώνης Σαμαράς, και ο «Καρατζαφέρης της Αριστεράς», τουτέστιν το συμπλήρωμα για την απαιτούμενη κοινοβουλευτική πλειοψηφία, Φώτης Κουβέλης.
Ήταν αδύνατον, με τόσα δεινά που το κόμμα αυτό επισώρευσε στον τόπο, να μην έρθει η ώρα που οι συμφορές δεν θα χτυπούσαν και τη δική του πόρτα. Και να το βρουν μπλεγμένο στα κουβάρια αλόγιστων χρεών υπέρ του ανέφελου και πολυτελούς βίου του προέδρου… των ενός εκατομμυρίου πιστών.
Βλαστημά ο Βενιζέλος την ώρα και τη στιγμή που δέχθηκε, έτσι όπως δέχτηκε, δέσμιος της ματαιοδοξίας του, να αναλάβει το κόμμα που έγινε συνώνυμο με τη διαφθορά και την απαξίωση της χώρας που θα έσωζε από την καταστροφή. Και ψάχνει τρόπους να ξεμπλέξει. Αλλά πώς, χωρίς να δει το ποσοστό του να κατρακυλά κάτω του ορίου εκλογής; Βλαστημά ο Σαμαράς την ώρα και τη στιγμή, που δέσμιος κι αυτός της δικής του ματαιοδοξίας (να γίνει πρωθυπουργός από το τίποτα της Πολιτικής Άνοιξης), έστω ως υπασπιστής του Ράιχενμπαχ, που ανέλαβε, όμηρος ενός ΠΑΣΟΚ, το οποίο σπρώχνει στη διάλυση και το κυβερνητικό σχήμα. Βλαστημά, από κοντά, και ο Φώτης Κουβέλης την ώρα και τη στιγμή, που υποχώρησε στην πίεση να γίνει ο σύγχρονος «Τσιριμώκος», στυλοβάτης ενός παραπαίοντος πολιτικού συστήματος, που βουλιάζει στη λάσπη των ανομιών του.
Στη σημερινή ζοφερή κατάσταση μόνη λύση αποτελούν οι εκλογές. Ωστόσο η επιμονή της κυρίαρχης πολιτικής και οικονομικής ελίτ-της εντός και εκτός συνόρων-να αποτρέπουν τις εξελίξεις από τη φυσιολογική τους διέξοδο, μόνο περισσότερα δεινά μπορεί να σωρεύσει στον τόπο.