ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Δύσκολα θα βρεθεί κάποιος να μην συμφωνήσει με τα κριτήρια αξιολόγησης των δημοσίων υπαλλήλων, όπως αυτά παρουσιάζονται από το υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης:
αξιοκρατία στον τρόπο εισαγωγής στο Δημόσιο, αξιοσύνη, αυστηρότητα και εμπσιστοσύνη στη νέα γενιά υπαλλήλων.
Τι λείπει; Πρώτον, η διευκρίνηση του τρόπου εισαγωγής στο Δημόσιο και, δεύτερον, τι είδους Δημόσιο θέλουμε στο μέλλον και, κυρίως, ποιο παραγωγικό-αναπτυξιακό μοντέλο θα υπηρετεί αυτό το νέο Δημόσιο. Επ΄ αυτού λέγονται ελάχιστα και φοβούμαι πως εκείνοι που λαμβάνουν αποφάσεις γνωρίζουν ακόμα λιγότερα.
Στη Γαλλία που θεωρείται υπόδειγμα δημόσιας διοίκησης, για παράδειγμα, οι δημόσιοι υπάλληλοι εισάγονται στη βάση ενός συστήματος που προσομοιάζει των «δεσμών» στις πανελλαδικές εξετάσεις. Προηγουμένως, όμως, η κεντρική διοίκηση έχει μελετήσει και έχει αποφασίσει ποιές οργανικές θέσεις απαιτούνται, σε ποιούς τομείς και σε ποιές υπηρεσίες ανά την επικράτεια.
Δεν πρέπει να κάνουμε κάτι ανάλογο; Να γνωρίζει, δηλαδή, το αρμόδιο υπουργείο ότι τα επόμενα χρόνια το ελληνικό Δημόσιο χρειάζεται εκατό, φερ΄ ειπείν, μηχανικούς στα Ιωάννινα, το Βόλο και τα Χανιά, ή τριακόσιους νοσηλευτές σε νοσοκομεία στον Έβρο ή την Καλαμάτα.
Ένα βήμα, πριν απ΄ αυτό, απαιτείται η γνώση του αναπτυξιακού μοντέλου που χρειάζεται η χώρα. Θα δοθεί, για παράδειγμα, βάρος στον πρωτογενή τομέα, την μεταποίηση, κάποιου είδους ελαφρά βιομηχανία, στα δημόσια έργα ή κάτι άλλο.
Εάν δεν έχουν απαντηθεί αυτά τα «προαπαιτούμενα» (κάτι σαν τα prior actions της τρόϊκας), καμία κινητικότητα ή διαθεσιμότητα δεν έχει νόημα.