ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Παρατηρώντας τα ονόματα της “λίστας των 58” που εκφράζουν με “μανιφέστο” την αγωνία τους για την ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς ένοιωσα την ανάγκη να διατυπώσω μερικές παρατηρήσεις:
– Οι μισοί, ίσως και περισσότεροι, από τους αγωνιούντες είναι ή υπήρξαν στελέχη του ΠΑΣΟΚ. Ορισμένοι εξ αυτών, όπως οι Π. Αυγερινός, Τ. Γιαννίτσης, Ν. Χριστοδουλάκης, Ν. Μπίστης διετέλεσαν υπουργοί των κυβερνήσεων του Κώστα Σημίτη και πολλοί ακόμα γενικοί γραμματείς ή σε θέσεις του ευρύτερου κρατικού μηχανισμού. Άρα, καμία απολύτως “φρεσκάδα” δεν μπορώ να διακρίνω…
– Ένας σημαντικός αριθμός άλλων στελεχών τα ονόματα των οποίων φιγουράρουν στην ίδια λίστα (ο ηθοποιός Γιάννης Μπέζος, ο εκπαιδευτικός Γεράσιμος Γεωργάτος κ.ά) είναι κομματικά στελέχη της ΔΗΜΑΡ εν ενεργεία.
– Άλλοι κινούνται στον χώρο των πανεπιστημίων και της διανόησης και παρεμβαίνουν σπάνια στα δημόσια πράγματα. Με ελάχιστες εξαιρέσεις, δεν παρενέβησαν για όσα δραματικά συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια στην ελληνική κοινωνία εξαιτίας των πολιτικών λιτότητας ή δεν παρενέβησαν όταν τεραστίων διαστάσεων σκάνδαλα πολιτικής διαφθοράς συγκλόνισαν τη χώρα και την διαπόμπευαν στο εξωτερικό. Για την “ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς”, όμως, και αγωνία νοιώθουν και την ανάγκη να συμπήξουν “εθνικό μέτωπο”.
Ο Ευάγγελος Βενιζέλος υποδέχθηκε με θετική προδιάθεση την πρωτοβουλία. Ο Φώτης Κουβέλης με επιφυλακτικότητα και αρνητική διάθεση ως προς το ΠΑΣΟΚ.
Το ερώτημα είναι απλό: γιατί μια ομάδα πολιτικών στελεχών που μετείχαν στη διακυβέρνηση της χώρας την περίοδο Σημίτη ή και αργότερα, διαθέτουν τεκμήριο αθωότητας να ηγηθούν μιας προσπάθειας αναδιάταξης του πολιτικού σκηνικού της χώρας όταν φέρουν μικρότερες ή μεγαλύτερες ευθύνες για την απαξίωσή του;
Τι έχουν να προσφέρουν βετεράνοι της πολιτικής, συγγραφείς και καλλιτέχνες που θα αποχωρήσουν από την κεντρική σκηνή μόλις πέσουν τα φώτα της δημοσιότητας και στελέχη κομμάτων που αφαιρούν τον κομματικό μανδύα επ΄ ολίγον για να καταθέσουν τις “ανησυχίες” τους ως δήθεν ανεξάρτητοι;
Τι έχουν να προσφέρουν στελέχη που έχουν μετακινηθεί από κόμμα σε κόμμα τρεις και τέσσερις φορές τα τελευταία χρόνια;
Εν κατακλείδι:
– Η πολιτική, όπως και η φύση, καλύπτει, πάντοτε, τα κενά. Η απουσία μιας δυναμικής κεντροαριστεράς καλύφθηκε εκλογικά από τον ΣΥΡΙΖΑ. Η έλλειψη αυτή ανάγκασε, μάλιστα, τον Τσίπρα να μετακινηθεί από τον ακτιβισμό του 4% προς το κέντρο του πολιτικού σκηνικού και να αποκτήσει καθαρά ευρωπαϊκά χαρακτηριστικά.
– Για να έχει ουσιαστικό νόημα η ίδρυση μιας κεντροαριστερής συμμαχίας τύπου “Ελιάς”, αυτό προϋποθέτει “αποστρατεία” των υφιστάμενων κομματικών σχηματισμών -από το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ μέχρι τη Νέα Ελλάδα του ΛΟβέρδου- και εκπόνηση ενός προγράμματος διακυβέρνησης και εθνικής ανατοποθέτησης. Μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο; Εάν κρίνω από τις πρώτες αντιδράσεις είναι εξαιρετικά δύσκολο.
Και μια παρατήρηση. Ίσως, εάν κάνει κανείς δεύτερες σκέψεις, εκείνο που θα είχε μεγαλύτερη αξία είναι η ενίσχυση της παρουσίας του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ και η αυτόνομη εκλογική τους επιβίωση. Εφόσον, μάλιστα, αποσαφηνίσουν τον ιδεολογικό τους προσανατολισμό και τη θέση τους για μία στρατηγική έξοδο της χώρας στο μέλλον. Τότε θα μπορούσε να ελπίζει κανείς σε έναν αστερισμό κεντροαριστερής διακυβέρνησης…