ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Του Τάσου Θεοδωρόπουλου (αναδημοσίευση από το iefimerida.gr)
O Tάσος (ΤΑΖ) πάει σινεμά πριν από σας για σας σε μια εβδομάδα που έχει σε «κόντρα» τις ταινίες που βραβεύτηκαν σαν καλύτερες σε δύο από τα μεγαλύτερα φεστιβάλ του πλανήτη.
ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΠΡΙΝ ΤΟ ΤΕΛΟΣ / FRUITVALE STATION
Βαθμολογία: 6 / 10
Βραβείο κοινού αλλά και κριτικής επιτροπής στο φεστιβάλ του Sundance για το μεγάλου μήκους ντεμπούτο του Ράιαν Κούγκλερ που πουσάρεται στις υποψηφιότητες των επερχόμενων Όσκαρ. Υπερεκτιμημένο το βραβείο της κριτικής επιτροπής, μάλλον αναμενόμενο αυτό του κοινού εφ’ όσον ο Κούγκλερ, αποδεικνύεται μαστοράκος στον συναισθηματικό χειρισμό του μέσα από μια αληθινή ιστορία ρατσιστικής βίας που συνέβη την παραμονή της πρωτοχρονιάς του 2009. 22χρονος αφροαμερικανός πατέρας 5χρονης κόρης που έχει πάρει το σωστό δρόμο και είναι αποφασισμένος να ισιώσει τη ζωή του, δολοφονείται από αστυνομικούς για ασήμαντη αφορμή σε έναν σιδηροδρομικό σταθμό. Το περιστατικό καταγράφεται από κάμερες και κινητά περαστικών, γίνεται πρωτοσέλιδο και φυσικά σοκάρει τις Η.Π.Α. Ο Κούγκλερ ξεκινάει από αυτό το γεγονός, δείχνει πραγματικά βίντεο από τη δολοφονία και μετά γυρνάει πίσω το χρόνο για να παρακολουθήσουμε τη ζωή του νεκρού Όσκαρ (που φλερτάρει με τα Όσκαρ). Τεχνικά άψογος με ντοκιμενταρίστικη διάθεση και δεξιοτεχνική ένταση ο φακός του καταγράφει τόσο τον κοινωνικό περίγυρο όσο και τις προσπάθειες του πρωταγωνιστή να ξεφύγει από το περιθώριο, σκιαγραφώντας το πορτρέτο ενός καλού παιδιού σε ένα σκηνικό προαναγγελθέντος θανάτου. Εξ’ ορισμού όμως, η γνώση του φινάλε, ισοπεδώνει κάθε καλή πρόθεση σε χειριστικό μελοδραματικό επίπεδο. Η αγάπη σου για τον κεντρικό χαρακτήρα που υποδύεται με μια ήρεμη δύναμη ο Μάικλ Μπι Τζόρνταν, είναι δεδομένη (παρά την «προσπάθεια» του σεναρίου να μην αποκρύψει τις σκοτεινές του πλευρές). Κάθε εκτεθειμένο κομμάτι της χωρίς μέλλον ζωής του σε «σφίγγει» γνωρίζοντας την κατάληξη. Αν αυτός είναι ο στόχος, υπηρετείται με κάθε τρόπο, μόνο που επίσης αν αυτός είναι ο στόχος, είναι κομματάκι ως πολύ εύκολος να επιτευχθεί στα πλαίσια μιας αυθαίρετα ‘δραματοποιημένης’, επομένως και σε μεγάλο βαθμό μυθοπλαστικής αληθινής ιστορίας, που φλερτάρει σαν άλλοθι με το ντοκιμενταρίστικο στιλ.
ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΥΠΟΘΕΣΗ / POZITIA COPILULUI
Βαθμολογία: 8 / 10
Δίκαιο βραβείο Χρυσής Αρκούδας στο τελευταίο φεστιβάλ του Βερολίνου με αυτό το λιτό και ταυτόχρονα πολυεπίπεδο ρουμάνικο δράμα, που συνεχίζει την παράδοση του νέου κύματος του σινεμά της χώρας με τον καλύτερο τρόπο. 34χρονος γόνος νεόπλουτης οικογένειας παρασύρει και σκοτώνει οδηγώντας μεθυσμένος ένα παιδάκι φτωχής οικογένειας. Και την υπόθεση αναλαμβάνει η υπερπροστατευτική μητέρα του που θα προσπαθήσει δωροδοκώντας και με κάθε τρόπο, να θάψει την υπόθεση. Πώς μια τόσο απλή ιστορία μπορεί να γίνει πολυεπίπεδη και παρά τη λιτή κινηματογράφηση να αγγίξει από το μαύρο δράμα και το κοινωνικό σχόλιο ως την προσεχτικά λεπτών αποχρώσεων σάτιρα και το θρίλερ; Με την εξαιρετική σεναριακή δόμηση, μοιρασιά και «δέσιμο» των επί μέρους στοιχείων. Και μια καταλυτική παρουσία σαν αυτή της Λουμινίτα Γκεοργκίου που δίνει ένα από τα πιο συγκλονιστικά γυναικεία πορτρέτα της χρονιάς. Ένα ακραία δραματικό γεγονός γίνεται η αφορμή για μια σχεδόν σαρκαστική στην αρχή, (όσον αφορά τις μιμητικές συμπεριφορές και το κιτς της) ανατομία των νεόπλουτων των πρώην ανατολικών χωρών. Όμως ο σκηνοθέτης και συνσεναριογράφος Κάλιν Πίτερ Νέτσερ δεν παίρνει τον εύκολο δρόμο της καταγγελίας. Εστιάζει πάνω σε ένα γυναικείο χαρακτήρα που έχει όλα τα φόντα για να γίνει αντιπαθής, απογυμνώνοντας την κενότητα του αφ’ ενός την οποία και συμπληρώνει με το κεντράρισμα στο υπερπροστατευτικό μητρικό της φίλτρο, καθιστώντας την ως και συμπαθή. Ταυτόχρονα, χωρίς να απομακρύνεται από τον αρχικό του στόχο, σκιαγραφεί με διεισδυτικότητα, μια σχεδόν οιδιπόδεια σχέση εξάρτησης ανάμεσα στην μάνα Κορνήλια και τον εκνευριστικά ανώριμο, ως προβληματικό γιο της που αρνείται να ωριμάσει, όπως μια ολόκληρη χώρα, αλλά παρ’ όλα αυτά διεκδικεί το δικαίωμα του στην αυτοδυναμία, πιστεύοντας ότι έχει μόνο δικαιώματα και όχι υποχρεώσεις. Οδηγώντας το δράμα με απίστευτη αμεσότητα και σχεδόν θριλερική ένταση στο ζητούμενο (;) που είναι η αντιπαράθεση των δύο οικογενειών. Των νεόπλουτων και της οικογένειας του νεκρού αγοριού. Χωρίς κανένα περιττό φτιασίδι αλλά με μια καθαρή και γεμάτη ενέργεια κάμερα κολλημένη σχεδόν πάνω στους ήρωες του, ο Νέτσερ πηγαίνει από το κοινωνικό στο προσωπικό και πάλι στο κοινωνικό πλαίσιο, ανατέμνοντας συμπεριφορές και χαρακτήρες. Τοποθετημένους και υποκινούμενους στη συμπεριφορά τους, τόσο από τα προσωπικά τους συναισθήματα όσο κι από το ταξικό τους πλαίσιο. Κι είναι αυτή ακριβώς η σύγκρουση, ή μάλλον η σαρκοφαγική συνύπαρξη του ταξικού με το προσωπικό, που αποτελούν την κινητήρια δύναμη όλης της ταινίας του. Σε μια συναρπαστική κινηματογραφικά διαδρομή αναζήτησης μιας φάλτσας εξιλέωσης που δεν είναι καθ’ όλου σίγουρο πως υπάρχει. Aποκλειστικά στον κινηματογράφο AΣΤΥ
RIDDICK
Βαθμολογία: 6 / 10
Τρίτη και μάλλον φαρμακερή (δεν έκανε καμία ιδιαίτερη εισπρακτική εντύπωση) για την περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας με τον Βιν Ντίζελ που ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς το 2000 με το νευρώδες b movie «Pitch Black» και συνεχίστηκε καταστροφικά το 2004 με υπερφιλόδοξα (σε επική διάθεση) «Χρονικά του Ρίντικ» έχοντας πάντα τον ίδιο σκηνοθέτη, Ντέιβιντ Τούι. Ανεξάρτητα από τις κινηματογραφικές του επιδόσεις, ο «Ρίντικ» μέσα σε αυτά τα 14 χρόνια έχτισε ένα τεράστιο fan base με παράλληλες πωλήσεις σε video games και λοιπά μπιχλιμπίδια, αποτέλεσμα του οποίου είναι και αυτή εδώ η επιστροφή του. Με τη βοήθεια φυσικά του ότι το αστέρι του Βιν Ντίζελ μέσα από τα «Fast & Furious» έγινε συνώνυμο της ένοχης, action απόλαυσης. Aυτή τη φορά οι δημιουργοί επιστρέφουν πιο κοντά στο ύφος της πρώτης σειράς, με τον ήρωα – δραπέτη, σε ένα πλανήτη που κατοικείται από κάθε λογής κουλά και αιμοβόρες σαύρες. Την ώρα που φυσικά τον κυνηγούν και τα διαστημόπλοια με τους διώκτες του. Από κει και πέρα, για καλό ή για κακό, ανάλογα με τις προσδοκίες σου, τα πάντα ακολουθούν τη σύμβαση ενός υπερβίαιου κόμικ που προσωπικά το ευχαριστήθηκα χωρίς να αισθάνομαι ότι με προδίδει ή προδίδει τον εαυτό του. Με ότι αυτό σημαίνει: Ασταμάτητη δράση, αμφίβολης ποιότητας ψηφιακά ειδικά εφέ και ντεκόρ που έχουν κάτι από την καλοδεχούμενη χρωματική αφέλεια ταινιών του 60 με μια έντονη πρέζα μεταλλικής μεταποκαλυπτικότητας και σκοταδιού.Ατάκες του κάγκουρα έξυπνου και αποθέωση των συμβάσεων του είδους. Δηλαδή μια χαρά για ασόβαρους σαν και μένα, δυο τρομάρες για σένα αν θες κάτι πιο εκλεπτυσμένο στο είδος.
ΟΣΑ ΦΕΡΝΕΙ Ο ΧΡΟΝΟΣ / ABOUT TIME
Ο σεναριακός μετρ της βρετανικής κομεντί Ρίτσαρντ Κέρτις («4 γάμοι και μια κηδεία», «Μια βραδιά στο Νότινγκ Χιλ», «Μπρίτζετ Τζόουνς») υπογράφει το σενάριο και τη σκηνοθεσία με μια ακόμα ερωτική ιστορία με στοιχεία επιστημονικής φαντασίας. 21χρονος ασκούμενος δικηγόρος, μαθαίνει πως έχει το κληρονομικό χάρισμα όλων των αρσενικών στην οικογένειά του, να ταξιδεύει πίσω στο χρόνο για να διορθώσει τα λάθη της προσωπικής του ζωής. Κάτι που όπως είναι αναμενόμενο θα έχει μερικές συνέπειες τις οποίες ο ίδιος δεν είχε σκεφτεί. Πρωταγωνιστούν οι Ρέιτσελ Μακ Άνταμς και ο Ντόμναλ Γκλίζον.
NEA KAI OMOΡΦΗ / JEUNE ET JOLLIE
H 17χρονη κόρη μιας μεγαλοαστικής οικογένειας, χάνει την παρθενιά της και λίγο μετά αποφασίζει να γίνει πόρνη. Τα πράγματα θα ήταν σχετικά απλά, αν πίσω από αυτό το σενάριο εναλλακτικής ενηλικίωσης και εξερεύνησης της γυναικείας σεξουαλικότητας, δεν κρυβόταν ένας από τους πιο απροσδόκητους μπουρλοτιέρηδες του γαλλικού σινεμά. Ο Φρανσουά Όζόν. (Διάβασε περισσότερα ΕΔΩ http://goo.gl/xDwjWZ )
*Όλες οι ταινίες κυκλοφορούν στις ελληνικές αίθουσες από την Πέμπτη 17 Οκτωβρίου
Πηγή: CINETROLL: Oλες οι νέες ταινίες – Φεστιβάλ Sundance εναντίον Φεστιβάλ Βερολίνου σημειώσατε 2 (trailer, κριτική) | iefimerida.gr http://www.iefimerida.gr/node/126593#ixzz2iFrb1ZJ7