ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Η περίφημη Προγραμματική Συμφωνία ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, ούτε προγραμματική είναι, πιθανότατα ούτε συμφωνία και, πάνω, απ΄ όλα δεν είναι…ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Τι εννοώ, αρχίζοντας από το τελευταίο:
– Η συντριπτική πλειονότητα των βουλευτών της ΝΔ με ελάχιστο καραμανλικό DNA βγάζουν φλύκταινες στην ιδέα ότι ο κ. Βενιζέλος ηγείται κάποιας συνιστώσας της σαμαρικής δεξιάς. Δεν μπορούν να το χωνέψουν. Κι αυτό φαίνεται και από τα δεκάδες τηλεφωνήματα και αιτήματα για συνάντηση που φθάνουν καθημερινά στο πολιτικό γραφείο του αναχωρητή Κώστα Καραμανλή λίγο πιο πάνω από την πλατεία Μαβίλη. Αλλά και μεταξύ των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ, μόνο εκείνοι που είναι στο στενό περιβάλλον του προέδρου του κόμματος περιγράφουν ως “στρατηγική” την εν λόγω συμφωνία. Άρα, ας περιοριστούμε να αναφέρουμε τη συγκεκριμένη συμφωνία, πια, ως συμφωνία Σαμαρά- Βενιζέλου. Ή, για να γίνουμε ακόμα πιο ακριβείς, σύμφωνα πολιτικής επιβίωσης του κ. Βενιζέλου…
– Συμφωνία δεν μπορεί να είναι, εκ των πραγμάτων, διότι οιασδήποτε συμφωνίας υπερτερεί το μνημόνιο ( το κατά Στουρνάρα καλύτερο κείμενο του ελληνικού κράτους εκ της ιδρύσεώς του). Οι περισσότερες αναφορές που περιλαμβάνονται στο 12σέλιδο κείμενο είναι πολιτικές και μέτρα ήδη αποφασισμένα και ψηφισμένα στο πλαίσιο του δεύτερου μνημονίου και των επικαιροποιημένων εκδοχών του. Οι ελάχιστες “διαφοροποιήσεις” τίθενται, απλώς, ως “ενδείξεις καλών προθέσεων”: π.χ στο σημείο περί των πλειστηριασμών, η Προγραμματική Συμφωνία τους απορρίπτει όσον αφορά, όμως, μόνο, τους πτωχούς και ανήμπορους, κάτι που παραπέμπει σε αόριστα “εισοδηματικά κριτήρια” που μέχρις ώρας έχουν λειτουργήσει ως μέθοδος περιορισμού των δυνάμει δικαιούχων. Και δεν είναι συμφωνία, αφ’ ης στιγμής δεν έχει εγκριθεί από τις βάσεις των δύο κομμάτων. Είναι, τελικά, μόνο ένα κείμενο “αρχών” ως πυξίδα διακυβέρνησης και συγκατοίκησης των δύο αρχηγών.
– Προγραμματική δεν είναι διότι κάτι τέτοιο θα έπρεπε να συμβαδίζει με μία νωπή λαϊκή εντολή. Όταν μέσα στους επόμενους μήνες, ίσως ένα χρόνο, η χώρα θα οδηγηθεί σε εκλογές -και πάντως σε ευρωεκλογές και τοπικές εκλογές- τι νόημα έχει και πόσο μπορεί να αντέξει μία τέτοια συμφωνία;
Υπάρχουν, όμως, και άλλες “δυσλειτουργίες” που προκύπτουν από τη συμφωνία Σαμαρά- Βενιζέλου:
– Όταν, για παράδειγμα, η συγκατοίκηση αποκτά ορίζοντα τετραετίας -όπως συμφώνησαν οι αρχηγοί- τι νόημα έχει η συζήτηση που άνοιξε, υποτίθεται, το ΠΑΣΟΚ για μια μεγάλη κεντροαριστερά; Πως μπορείς να συνομιλείς για κεντροαριστερά όταν έχεις δεσμευτεί ότι θα συγκυβερνάς τα επόμενα τρία χρόνια με ένα σαφώς δεξιό κόμμα; Και μην μου πείτε περί “έκτακτης ανάγκης” και “συναίνεσης” γιατί, τότε, ούτε συζητήσεις για την κεντροαριστερά χρειάζονται, ούτε προγραμαμτικές συμφωνίες…
–.Δεν αντιλαμβάνονται, άραγε, στο ΠΑΣΟΚ ότι μία τέτοια συμφωνία -και όπως αυτή προβάλλεται- αποτελεί “βούτυρο στο ψωμί” του ΣΥΡΙΖΑ; Ο δύσμοιρος ψηφοφόρος του ΠΑΣΟΚ -και δεν αναφέρομαι στον κεντροδεξιού τύπου οπαδό του σημιτικού εκσυγχρονισμού- δεν θα αισθανθεί άσχημα όταν γνωρίζει ότι επιλέγοντας ΠΑΣΟΚ στηρίζει τελικά τη ΝΔ; Πιστεύει κανείς ότι στους ψηφοφόρους άνω των 55 ετών -που είναι εκείνοι που ακόμα στηρίζουν το ΠΑΣΟΚ- δεν υπάρχουν ακόμα αυτά τα αντιδεξιά αντανακλαστικά; Είναι, ως εκ τούτου, προφανές πως μία τέτοια συμφωνία συνδράμει τα μάλα τον ΣΥΡΙΖΑ και δίνει τη δυνατότητα στον Τσίπρα να “λεηλατήσει” κι άλλο την εκλογική βάση του ΠΑΣΟΚ.
Τέλος, διερωτώμαι: οι Σαμαράς και Βενιζέλος θα προσέλθουν στην “διαπραγμάτευση” με την τρόϊκα με την Προγραμματική Συμφωνία ανά χείρας; Και όπου αυτή συγκρούεται με τις απαιτήσεις των δανειστών τι υπερτερεί; Προφανώς οι δεύτερες. Άρα η Προγραμματική είναι, μάλλον, Α-προγραμμάτιστη.
Και για να είμαστε απολύτως ακριβείς, η Συμφωνία των δύο αρχηγών έχει και μια ακόμα στόχευση: να στείλει μήνυμα στο εξωτερικό ότι Σαμαράς και Βενιζέλος είναι σύμμαχοι μακράς πνοής και εάν βοηθηθούν (δια της αποδοχής κάποιων εκ των αιτημάτων τους) μπορεί να δώσει κυβερνητικές λύσεις σταθερότητας.
Βεβαίως, η πολιτική σταθερότητα δεν διατάσσεται. Την εγγυάται μόνο η κοινωνία με την στήριξη ή την ανοχή της…