ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ H ΔΗΜΑΡ επέλεξε για ακόμα μια φορά την επαμφοτερίζουσα στάση απέναντι σε ένα μείζον θέμα.
Είναι προφανές πως το “ιδεολόγημα” της κυβερνώσας Αριστεράς που εισήγαγε ο Φώτης Κουβέλης, πριν χρόνια, όταν ακόμα στον ΣΥΡΙΖΑ επιδίδονταν στον ακτιβισμό, έχει εξαντλήσει τη δυναμική του και δεν πείθει κανέναν.
Ο Αλέξης Τσίπρας είναι, πλέον, πιο “κυβερνώσα Αριστερά” από τη σύναξη ανανεωτών και πασόκων της ΔΗΜΑΡ και ο σοβαρός και συμπαθής Φώτης Κουβέλης παραπαίει μεταξύ αντιφάσεων και αμηχανίας.
Όταν, για παράδειγμα, τίθεται το ερώτημα εάν μια κυβέρνηση είναι επικίνδυνη ή όχι, το να δηλώνεις “Παρών” μοιάζει με ανέκδοτο. Ή, ακριβέστερα, ακούγεται ως “Απών” από τις εξελίξεις. ‘Η πιστεύεις ότι η κυβέρνηση είναι, όντως, επικίνδυνη και την καταψηφίζεις, ή θεωρείς ότι (ακόμα κι αν είναι τέτοια) προέχει η διαπραγμάτευση με την τρόϊκα και της δίνεις χρόνο ζωής, καταψηφίζοντας την μομφή και εξηγώντας τους λόγους. Μέση λύση είναι μεσοβέζικη λύση. Ερμαφρόδιτη…
Ο κ. Κουβέλης μπορεί να έχει δίκιο όταν θεωρεί ολίγον τυχοδιωκτική την πρόταση μομφής του ΣΥΡΙΖΑ. Προφανώς και εξυπηρετεί προσωπικές και γενικότερα πολιτικές στρατηγικές. Προφανώς και κινείται στο όριο του κοινοβουλευτικού τακτ.
Όμως, ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ αδυνατεί να αντιληφθεί πως δεν κάθεσαι δυο ώρες να κουβεντιάζεις το χρώμα της ομπρέλας που θα επιλέξεις όταν πρόκειται να βγεις στη βροχή. Ή δεν συγκαλείς επιτροπή για να συζητήσεις τα αίτια της κλιματικής αλλαγής όταν το δωμάτιο όπου βρίσκεσαι έχει γεμίσει διοξείδιο του άνθρακα…
Δυστυχώς, η ΔΗΜΑΡ τείνει να γίνει το κόμμα του “Παρών”. Αρκετές φορές “Ναι”, σπάνια “Όχι” και πολύ “Παρών”. Δηλαδή, μια παρέα αναποφάσιστων, που άλλα σκέφτονται, άλλα θέλουν, άλλα λένε και άλλα, τελικώς, πράττουν.
Είναι προφανές πως στην παρούσα ακραία πολιτική, οικονομική και, κυρίως, κοινωνική συγκυρία, ένα τέτοιο κόμμα κινδυνεύει να συνθλιβεί στις μυλόπετρες του διπολισμού μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ. Το χρήσιμο προσάρτημα των κυβερνήσεων Σαμαρά- Βενιζέλου έχει πάψει να είναι αναγκαίο και ως προσάρτημα και ως “αριστερό άλλοθι”.
Οι δε διεργασίες στον ευρύτερο χώρο της Κεντροαριστεράς τείνουν να ευνοήσουν περισσότερο το ΠΑΣΟΚ παρά τη ΔΗΜΑΡ.
Άλλωστε, πως να πείσεις για τις αγνές προθέσεις σου και να αναδείξεις το …αντιμνημονιακό σου παρελθόν, όταν η πρώτη σοβαρή κίνηση μετά τη συνεργασία με τον δεξιό Σαμαρά και την υλοποίηση πολιτικών μνημονίου είναι να δώσεις τα χέρια με τον πρωτεργάτη των πολιτικών του μνημονίου πρώην υπουργό Ανδρέα Λοβέρδο; Υπάρχει κάτι “αριστερό” σ΄ αυτή την πορεία;
Ως εκ τούτου είναι σαφώς πιο έντιμη η στάση Λυκούδη ή άλλων που επιλέγουν στρατόπεδο από εκείνους που κρύβονται άπραγοι και άβουλοι πίσω από βολικά “παρών”.