ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Ο Δημήτρης Σταμάτης γνωρίζει τον Αντώνη Σαμαρά από την εποχή της ίδρυσης της Πολιτικής Άνοιξης, Ήταν ένας από τους βουλευτές της Ν.Δ που αποχώρησαν, εκείνες τις ταραγμένες μέρες παρασκηνίου, και έριξαν την κυβέρνηση Μητσοτάκη.
Στη Ν.Δ επέστρεψε πολλά χρόνια μετά τη διάλυση της Πολιτικής Άνοιξης και έκτοτε επιχειρεί -ατυχώς- να βρεθεί στην κεντρική πολιτική σκηνή. Αποχώρησε από τη Ν.Δ διαμαρτυρόμενος για τη στροφή του Αντώνη Σαμαρά από το αντι-μνημόνιο στο φουλ-μνημόνιο και υπήρξε εκ των ιδρυτικών στελεχών του κόμματος Νέα Μέρα με επικεφαλής τον πρώην υφυπουργό των κυβερνήσεων Καραμανλή Χρήστο Ζώη.
Ο κ. Σταμάτης δεν έλαμψε ποτέ με την χαρισματική παρουσία του και τις ρηξικέλευθες απόψεις του. Δεν έχει σημασία. Είναι πάρα πολλοί σαν κι αυτόν. Υπήρξε, ωστόσο, ένας ήπιος και διόλου κραυγαλέος πολιτικός.
Για κάποιο λόγο που ανάγεται στη σφαίρα της πολιτικής ψυχολογίας ο κ. Σταμάτης επέλεξε να γίνει (κατά την πρωθυπουργική αργκό) “μαξιλάρι”. Δικαίωμά του. Η αυτογελοιοποίηση είναι δικαίωμα καθενός. Αρκεί να τα χει καλά με τον καθρέφτη του.
Όμως, η περίπτωση Σταμάτη δεν είναι μοναδική. Πολλοί βουλευτές τον τελευταίο καιρό είτε προσφέρονται να γίνουν “μαξιλάρια”, είτε μετακινούνται από κόμμα σε κόμμα ανταλάσσοντας ψήφους με θέσεις και πάει λέγοντας. Ο Άδωνις, ο Μαρκόπουλος, ο Κασαπίδης -που επιστρέφει στη ΝΔ “για την φέτα ρε γαμώτο”- και άλλοι. Θα υποστηρίξει κανείς ότι η προσκόλληση της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ στο μνημόνιο και η υπέρβαση των διαχωριστικών γραμμών (τεχνητών, όπως αποδεικνύεται) της μεταπολίτευσης έχει δημιουργήσει έναν ιδεολογικό “χυλό” στον οποίο επιπλέουν πολλοί.
Αναμφισβήτητα, καθείς δικαιούται να αλλάζει γνώμη και να αναγνωρίζει τα λάθη του. Όμως, πόσο σοβαρές είναι οι “βόλτες” κάποιων από το ένα κόμμα στο άλλο και μετά στο τρίτο ή πάλι πίσω στο κόμμα από το οποίο ξεκίνησε; Προφανώς διόλου.
Εκτός αν το χει κανείς όνειρο και στόχο στη ζωή. Αν τον ρωτούσαν μικρό “τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις” κι εκείνος απαντούσε “μαξιλάρι”…
