ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Ο Ευάγγελος Βενιζέλος κατηγόρησε τον ΣΥΡΙΖΑ για “εκτσογλανισμό” -ή κάτι τέτοιο…- του δημοσίου βίου. Κάτι θα είχε κατά νου. Εισήγαγε νέο όρο στο πολιτικό λεξιλόγιο της καθημερινής επικοινωνιακής κατανάλωσης, ωστόσο οι περισσότεροι δεν τον πήραν σοβαρά.
Μετά ήρθε ο Τομπούλογλου. Και οι ελάχιστοι που είχαν κλονισθεί από τα “επιχειρήματα” Βενιζέλου σχετικά με το εάν υπάρχουν “τσογλάνια” στην Κουμουνδούρου αντιλήφθηκαν ποιά είναι η πραγματικότητα.
Λοιπόν, τσογλάνι είναι ο Τομπούλογλου. Κλασσική περίπτωση κομματικού τσογλανιού που ο καημένος ο Μαυρογυαλούρος ωχριά μπροστά του, ο δε Γκρούεζας (της γνωστής ελληνικής ταινίας με τον Μπάρκουλη και την Καρέζη) μοιάζει με επιστάτη στις Ουρσουλίνες.
Για όσους γνωρίζουν την κομματική ανθρωπογεωγραφία της ΝΔ, ο Τομπούλογλου υπήρξε επί δύο δεκαετίες η πεμπτουσία του βαθέος και σκοτεινού κομματικού κράτους. Έλυνε και έδενε στη Β’ Αθήνας και όλοι οι ισχυροί υπουργοί της ΝΔ που εκλέγονται στην υπερ-περιφέρεια έχουν αναγκαστεί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να προστρέξουν στις “υπηρεσίες” του. Ο λόγος του Τομπούλογλου ήταν θέσφατο για το επιτελείο της Ρηγίλλης και, όπως αποδεικνύεται, είχε βαρύνουσα σημασία και για τη Συγγρού.
Ας μη γελιόμαστε -κι ας μην παραπλανεί ο υπουργός Υγείας- ο Τομπούλογλου ως …Τομπούλογλου δεν θα κατόρθωνε ποτέ να γίνει πρόεδρος στο “Αγλαϊα Κυριακού”. Το περισσότερο που θα γινόταν ήταν να πάρει το κυλικείο στο κτίριο της ΝΔ και να φτιάχνει καφέ στον Παπαμιμίκο.
Ως “Τομπούλογλου”, όμως, της Β’ Αθήνας, ως κομματικός πρίγκιπας από τη Νέα Φιλαδέλφεια μέχρι το Περιστέρι και ως άνθρωπος του “όλα τα καθαρίζω” και την προεδρία στο “Αγλαϊα Κυριακού” πήρε ως τρόπαιο, και κάτι περισσότερο θα μπορούσε να διεκδικήσει.
Στο video με τα γιαουρτώματα που κάνει το γύρο του διαδικτύου, ο κ. Άδωνις Γεωργιάδη σπαταλάει τον πολύτιμο (οικογενειακό) χρόνο του, με τη σύζυγό του, για να συναντηθεί σε καφετέρια της Νέας Φιλαδέλφειας με τον Χάρη Τομπούλογλου. Αυτό συνέβη τον Απρίλιο του 2012, όταν, δηλαδή, εάν δεν με απατά η μνήμη μου, ο μεν κ. Γεωργιάδης ήταν ως βουλευτής του ΛΑΟΣ, υπουργός Ναυτιλίας της κυβέρνησης Παπαδήμου, ο δε Τομπούλογλου πολιτευτής και κομματάρχης της ΝΔ.
Επειδή η συνάντηση δεν ήταν τυχαία, μπορεί να εξάγει κανείς τα συμπεράσματά του.
Δεν μπορεί να χρεώσει κανείς στον Γεωργιάδη τις λαμογιές του Τομπούλογλου. Και η ακαριαία αντίδρασή του δείχνει ότι διαθέτει πολιτικά αντανακλαστικά και ένστικτο επιβίωσης.
‘Ομως, ο Τομπούλογλου δεν είναι ένα τυχαίο τσογλάνι. Και πρόσφερε, ακόμα και μέχρι προχθές, τις “υπηρεσίες” του σε υπουργούς και κομματικά επιτελεία. Προφανώς έναντι κάποιου ανταλλάγματος.
Τυχαίο τσογλάνι δεν είναι ούτε ο Κάντας που “ξερνάει” τις μίζες τη μία μετά την άλλη στον ανακριτή και μαζί με αυτές και ονόματα άλλων τσογλανιών του Πασοκικού (παρα)κράτους. Τα τσογλάνια αυτά δυστυχώς υπάρχουν. Και “τραγουδούν” ακόμα (κατά τα…κουρέλια του μεγάλου Νίκου Νικολαϊδη).
Τώρα, πως σώζεις μια χώρα με τα τσογλάνια ακόμα εν δράσει, δεν ξέρω. Ιδιαίτερα όταν έχουν μολύνει τους κομματικούς ιστούς του ετοιμοθάνατο πολιτικού συστήματος της προηγούμενης 4οαετίας…