ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Σε συνέντευξή του στην Frankfurter Allgemeine Zeitung ο Βενιζέλος προειδοποιεί το Βερολίνο ότι “τυχόν έξοδος της Ελλάδας από την ευρωζώνη θα έχει επιπτώσεις στους Γερμανούς πολίτες” και ζητά “μεγαλύτερη ευελιξία”.
Την πιθανότητα “εξόδου από το ευρώ” επισημαίνει και ο Κώστας Σημίτης με άρθρο του στο Βήμα, ωστόσο είναι σαφές πως το κάνει από διαφορετική σκοπιά. Το επισημαίνει ως κίνδυνο για την Ελλάδα, κάτι που οδηγεί σε ακόμα μεγαλύτερη “συμπάθεια” προς τις σφιχτές, γερμανικού τύπου, μνημονιακές πολιτικές.
Παρότι είναι εντελώς ασαφές τι ακριβώς ζητά ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης επισείοντας τον κίνδυνο εξόδου από την ευρωζώνη ( τι σημαίνει “μεγαλύτερη ευελιξία”; αφορά την απομείωση του χρέους, σημαντική άμβλυνση των ασφυκτικών δημοσιονομικών κανόνων, ή τι άλλο;) και παρότι η διατύπωση μιας τέτοιας “απειλής” γίνεται με εγκληματική καθυστέρηση τριών ετών, δεν πρέπει να υποτιμάται το “μήνυμα”…
Το αντίθετο. Ίσως, το σε πολιτική αποδρομή και ραγδαίως συρρικνούμενο έως αφανισμού ΠΑΣΟΚ των εγκληματικών χειρισμών του 2010, μπορεί να προσφέρει ένα τελευταίο έργο στον τόπο.
Ας μην γελιόμαστε. Η σοβαρότερη ευκαιρία να αντιστραφεί ο εκβιασμός που επί τρισίμισι χρόνια υφίσταται η χώρα δια των μνημονίων είναι να αξιοποιηθούν δύο παράμετροι:
– Το πρωτογενές πλεόνασμα που έχει επιτευχθεί στρεβλά και σε βάρος των χαμηλότερων και μεσαίων εισοδημάτων αλλά, πάντως αλλά, όμως, αποτελεί ένα σημαντικό όπλο, και
– Το γεγονός ότι το ελληνικό χρέος είναι, πλέον, στα χέρια των κυβερνήσεων- κρατών [επίσημο]. Εάν μελετήσει κανείς τα σχετικά στοιχεία [ http://www.real.gr//Files/Articles/Document/282852.pdf ] θα διαπιστώσει πως Γαλλία και Γερμανία είναι απολύτως εκτεθειμένες καθώς κατέχουν συντριπτικά τα περισσότερα ελληνικά ομόλογα (ακολουθούν με μικρό αριθμό τίτλων το Ηνωμένο Βασιλείο, οι Ηνωμένες Πολιτείες, ο Καναδάς, η Ιταλία και η Ισπανία).
Αυτές οι δύο παράμετροι θα μπορούσαν να αποτελέσουν τη βάση μιας νέας σκληρής εθνικής διαπραγμάτευσης που θα αναλάμβανε το ρίσκο μιας σύγκρουσης και θα ζητούσε μία νέα ευρωπαϊκή προσέγγισης της κρίσης χρέους και της κρίσης του ευρώ. Μια Συμφωνία όπως εκείνη του 1953 στο Λονδίνο για την κατεστραμμένη από τον πόλεμο Γερμανία (πρόταση ΣΥΡΙΖΑ) δεν είναι ουτοπική επιδίωξη εάν γίνει από το μεγαλύτερο κομμάτι του ελληνικού πολιτικού συστήματος και εάν εμπεριέχει ίχνη απειλής για τις συνέπειες που θα υποστούν οι δανειστές από μία ελληνική στάση πληρωμών.
Η επισήμανση του Βενιζέλου, λοιπόν, έχει ενδιαφέρον μόνο εάν είναι κάποιος αποφασισμένος να αξιοποιήσει το momentum και τα όπλα που διαθέτει. Είναι η κυβέρνηση Σαμαρά; Αμφιβάλλω ότι τα πρόσωπα που διαχειρίστηκαν υποτονικά έως και -ορισμένοι- με συμπεριφορά υποτελούς μπορούν, αίφνης, να γίνουν λέοντες. Είναι προφανές ότι απαιτείται μία άλλη, μια “εθνική διακυβέρνηση” με ειδικό σκοπό τη διαπραγμάτευση και τη συμφωνία ενός προγράμματος διαγραφής μέρους του χρέους και σύνδεσης της αποπληρωμής με τους ρυθμούς ανάπτυξης. Το τελευταίο θα δεσμεύσει τους εταίρους- δανειστές στην κατεύθυνση της ανάπτυξης διότι μόνο έτσι θα μπορούν να εισπράξουν τα οφειλόμενα.
ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ οφείλουν να συζητήσουν ένα τέτοιο ενδεχόμενο, προφανώς δίχως εκείνους που ασκήθηκαν μόνο στο να εξυβρίζουν τους πολιτικούς αντιπάλους και τον ελληνικό λαό. Εάν δεν το πράξουν, ο Τσίπρας έχει δεσμευτεί ότι θα το κάνει μόνος του. Πρέπει, όμως, να σημειώσουμε πως σε μία τέτοια περίπτωση οι πιθανότητες επιτυχίας είναι εκ των πραγμάτων λιγότερες απ΄ ότι εάν αυτό συνέβαινε με μία “εθνική διακυβέρνηση” συγκεκριμένου σκοπού…