ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ ΕΠΙΚΡΙΤΙΚΟΣ Ο ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ ΤΟΥ ΒΗΜΑΤΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ…
” Ο συνάδελφός μας Σταύρος Θεοδωράκης έλαβε την απόφαση να δημιουργήσει κίνηση πολιτική και να κατέλθει στις ευρωεκλογές.
Δικαίωμά του βεβαίως,ουδείς τον κατακρίνει γι’ αυτό.
Αντιθέτως, κάποιοι ίσως και να τον θαυμάζουν για το τόλμημά του.
Δεν είναι αυτό το θέμα άλλωστε.
Το ζήτημα είναι τι λέει, τι υποστηρίζει, τι διεκδικεί και αν έχει αντίληψη τους εύρους των προβλημάτων που αντιμετωπίζει η χώρα και της ευθύνης που αναλαμβάνει.
Και επειδή δεν έχουμε τίποτε άλλο για να τον κρίνουμε, παρά μόνο τη δήλωση καθόδου στις ευρωεκλογές και όσα από τις τηλεοπτικές εκπομπές εξέπεμπε χρόνια τώρα, οφείλουμε να διατυπώσουμε σοβαρές επιφυλάξεις για το εγχείρημά του.
Η δήλωσή του είναι γεμάτη κοινότοπες διαπιστώσεις και ευχολόγια για όσα κακά μας συνοδεύουν, χωρίς εμβάθυνση, χωρίς προσέγγιση των αιτίων, χωρίς διασύνδεση με το ευρύτερο ελληνικό πρόβλημα και την ανάληψη πολλών υποχρεώσεων που απαιτεί η επίλυσή του.
Πλανάται πλάνην οικτράν ο καλός συνάδελφος αν νομίζει ότι τα προβλήματα της χώρας είναι όπως τα παρουσιάζει στις τηλεοπτικές εκπομπές του.
Στην πραγματική ζωή δεν υπάρχουν μοντάζ, ούτε επιλεγμένες όμορφες εικόνες ή ακόμη χειρότερα κακές, καταλλήλως φωτισμένες, ώστε να είναι ανεκτές από το τηλεοπτικό κοινό.
Η πραγματική ζωή είναι σκληρή. Όταν τα ταμεία είναι άδεια και δεν υπάρχουν ανοιχτές πηγές χρηματοδότησης, απαιτούνται καθαρές επιλογές και αποφάσεις στο φτερό.
Για να εγγυηθείς μισθούς και συντάξεις σε συνθήκες πιστωτικής ασφυξίας, πρέπει να βάλεις φόρους,να αποφασίσεις περικοπές, να αυξήσεις τιμές και εισφορές. Για να σώσεις επιχειρήσεις θα υποχρεωθείς ακόμη και να απολύσεις και ένας Θεός ξέρει πόσα άλλα ακόμη.
Κακά τα ψέματα, η τρέχουσα πολιτική ηγεσία μπορεί να έχει σκορπίσει και να αντιμετωπίζεται με εχθρότητα από σημαντικά τμήματα του ελληνικού λαού, ωστόσο αναλαμβάνει κάθε τόσο την ευθύνη και το κόστος των επιλογών της, προκειμένου να εγγυηθεί υποτυπωδώς τη λειτουργία της χώρας.
Στα πολλά χρόνια της κρίσης έπεσαν κυβερνήσεις και κυβερνήτες, χάθηκαν ή απομειώθηκαν κόμματα και δυνάμεις, αλλά η χώρα, παρά τις πολλές κοινωνικές συνέπειες κι απώλειες, δεν έπεσε, δεν έγινε Ουκρανία.
Όσοι ελαφρά τη καρδία αυτοαναγορεύονται σε σωτήρες, παρουσιάζοντας πολιτικές σούπες, δεν μπορούν δυστυχώς να εγγυηθούν το παραμικρό. Η διακυβέρνηση της χώρας δεν είναι ρεπορτάζ, δεν εξασφαλίζεται δι’ ευχών, ούτε κερδίζεται από πρόσωπα που κλείνουν μάγκικα το μάτι στον κάθε πικραμένο.
Κακά τα ψέματα η διάσωση της χώρας δεν θα έλθει από σχήματα της ευκολίας και της στιγμής, ούτε από ψωνισμένες διασημότητες που πήραν τα μυαλά τους αέρα.
Η σωτηρία της πατρίδας απαιτεί συνένωση δυνάμεων, οργανωμένα σύνολα και σχέδιο πλήρως επεξεργασμένο.
Αλλιώς, αν επικρατήσουν τηλεοπτικοί και άλλοι σωτήρες, η Ουκρανία θα αποδειχθεί ότι δεν απέχει τόσο πολύ…
Απάντηση Σταύρου Θεοδωράκη στον διευθυντή του ΒΗΜΑτος Α. Καρακούση
Ο Αντώνης Καρακούσης διευθυντής στην εφημερίδα Το Βήμα, λίγες ώρες αφού ανακοινώθηκε η δημιουργία του κινήματος «Το Ποτάμι» αποφάνθηκε ότι πρόκειται για μια σούπα. Και ούτε λίγο ούτε πολύ εκτίμησε ότι αν θα γίνουμε Ουκρανία θα φταίω εγώ! Οι «ψωνισμένες διασημότητες που πήραν τα μυαλά τους αέρα».
Τις καταλαβαίνω αυτές τις φοβικές αντιδράσεις. Ο συντηρητισμός περνάει μετά από λίγο καιρό στις φλέβες. Άνθρωποι σοβαροί, υποτίθεται, νιώθουν σίγουροι όταν τις δημόσιες υποθέσεις τις χειρίζονται απόφοιτοι κολλεγίων που δεν έχουν κάνει ούτε ένα μεροκάματο στη ζωή τους κι ανησυχούν όταν δραστηριοποιούνται οι πολίτες.
Η αντιπρότασή του είναι η στήριξη της «τρέχουσας πολιτικής ηγεσίας» που μπορεί «να εγγυηθεί υποτυπωδώς τη λειτουργία της χώρας». Και εδώ μάλλον βρίσκεται η διαφορά μας. Στον κ. Καρακούση αρκεί μια υποτυπώδης λειτουργία, αυτή δηλαδή που υπερασπίζεται και το γερασμένο πολιτικό σύστημα. «Να σερνόμαστε και όπου μας βγάλει». «Να σερνόμαστε αλλά να μην αλλάξουμε τις δομές, μην αλλάξουμε τις παλαιοκομματικές μας συνήθειες και κινδυνεύσει η εξουσία μας».
Στους πολίτες όμως δεν αρκεί η «μισή ζωή». Και αυτό θα γίνει γρήγορα αντιληπτό ακόμη και από τους ψωνισμένους (διάσημους και μη) που ζουν επαναπαυμένοι στις δάφνες τους.