ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ
Αν στις αρχές Μαΐου του 2012, έλεγε κάποιος ότι στα τέλη Μαΐου του 2014 ο ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν το μεγαλύτερο κόμμα στην Ελλάδα με διαφορά τεσσάρων μονάδων από τη Ν.Δ., ότι βουλευτίνα του θα ήταν η νέα περιφερειάρχης Αττικής, και ότι ο Δήμος της Αθήνας θα χανόταν για λίγες χιλιάδες ψήφους θα τον λέγαμε τουλάχιστον υπερφίαλο.
Όλα αυτά έχουν πλέον συμβεί. Τα κόμματα του κυβερνητικού συνασπισμού υφίστανται τις συνέπειες μιας επίμονης και ισχυρής κοινωνικής και πολιτικής δυναμικής που τα οδηγεί στην αποσύνθεση.
Το επιχείρημά τους ότι ο ΣΥΡΙΖΑ «είναι παροδικό φαινόμενο» αντικαταστάθηκε από το «ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πιάσει ταβάνι». Πιθανόν και αυτό θα αποσυρθεί όπως και το προηγούμενο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το μεγαλύτερο κόμμα στην Ελλάδα. Η Αριστερά δύναμη ηγεμονική με συμπαγή παρουσία τόσο διεθνώς όσο και στην Τοπική Αυτοδιοίκηση και στην κεντρική πολιτική.
Τα παραπάνω είναι σαφές ότι δεν συνιστούν μια συγκυριακή αλλαγή στα πολιτικά πράγματα. Αποτελούν την αποτύπωση μιας ιστορικής μεταβολής. Οι πολιτικοί μας αντίπαλοι κάνουν πως δεν τη βλέπουν.
Αναμφισβήτητα το εκλογικό αποτέλεσμα αποτελεί τη δικαίωση μιας μεσομακροπρόθεσμης στρατηγικής την οποία υιοθέτησε ο ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτή η στρατηγική είχε πρώτη σταθερή πτυχή την επιμονή στη συνεργασία των δυνάμεων της Αριστεράς και των δυνάμεων που αποδεσμεύονται από τα μνημόνια. Αυτή η κατεύθυνση, αν και δεν αγκαλιάστηκε από πολιτικές ηγεσίες, αγκαλιάστηκε από σχεδόν το σύνολο του κόσμου της Αριστεράς στις τελευταίες εκλογές.
Αυτή την πτυχή δεν την εγκαταλείπουμε. Την επικαιροποιούμε και την κάνουμε αιχμή του δόρατος για μια νέα ηγεμονική πορεία. Θα είναι ολέθριο και ανεξήγητο λάθος να την εγκαταλείψουμε τώρα που έχει αγκαλιαστεί από τον λαό της Αριστεράς αλλά και από πολύ ευρύτερες δυνάμεις. Οι δυνάμεις της Αριστεράς είναι συγκεκριμένες και η απεύθυνση σε αυτές, αλλά και σε νέες δυνάμεις στη Βουλή και τον λαό, που αυτονομήθηκαν και αυτονομούνται από τα μνημόνια, πρέπει να είναι σαφής, ρητή και αξιόπιστη.
Η δεύτερη πτυχή της πορείας μας ήταν η ανάλυση για τη φύση και την ουσία της κρίσης στην Ευρώπη. Εκκίνηση των αναλύσεών μας αποτέλεσε η διαπίστωση ότι η κρίση είναι ευρωπαϊκή και η Ελλάδα ως εκ τούτου δεν είναι ειδική περίπτωση. Οδηγό μας αποτέλεσε και αποτελεί η αρχή ότι η Ευρώπη είναι το πεδίο των ταξικών συγκρούσεων και των πολιτικών ανταγωνισμών. Η υποψηφιότητα του Αλέξη Τσίπρα για την προεδρία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής ήταν η σαφής αποτύπωση της στρατηγικής μας για μια συνολική αλλαγή στην Ευρώπη ως πλαίσιο για τη σωτηρία του ελληνικού λαού.
Εδώ πρέπει να υπογραμμιστεί το εξής. Η στασιμότητα του ΚΚΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, του Σχεδίου Β΄ και του ΕΠΑΜ δείχνουν ότι η πολιτική επένδυση στο ζήτημα της εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ όχι απλώς δεν αποδίδει και δεν γίνεται αντιληπτή, αλλά αποκρύπτει την ουσία των εφαρμοζόμενων πολιτικών και προσπερνιέται από τα αριστερά και ευρύτερα ακροατήρια. Πρέπει λοιπόν να βγάλουν κρίσιμα συμπεράσματα όσοι χρησιμοποιούν το ζήτημα του νομίσματος ως δικαιολογία για την άρνηση της τόσο αναγκαίας συνεργασίας των δυνάμεων της Αριστεράς. Και κυρίως όσοι προσπαθούν να ανακαλύψουν κάποια «στροφή του ΣΥΡΙΖΑ», για να αποφύγουν την κουβέντα για τα δικά τους αδιέξοδα.
Η τρίτη πτυχή της στρατηγικής μας αφορούσε και αφορά το πώς αντιλαμβανόμαστε τη σχέση μας με τα κινήματα. Σε αντίθεση με άλλες δυνάμεις τις Αριστεράς, χαιρετίσαμε τον αυθόρμητο ξεσηκωμό του λαού μας, δοκιμάσαμε τις ιδέες μας και με πολύ κόπο και πόνο συμβάλαμε αποφασιστικά στο να μην καρπίσουν σπόροι φασιστικοί μέσα στο κίνημα των αγανακτισμένων.
Πρέπει βεβαίως να σημειωθεί ότι στην προσπάθεια στοιχειώδους αντιστοίχησης της πολιτικής ακτινοβολίας και της οργανωμένης βάσης έχουμε δρόμο να διανύσουμε. Χρειάζεται ένα νέο άνοιγμα των οργανώσεων. Χρειάζεται επίσης και η διατήρηση της πολιτικής πρωτοβουλίας. Και τα δύο αυτά στοιχεία θα καθορίσουν την επιτυχία της διαρκούς προσπάθειας για διεύρυνση της επιρροής της Αριστεράς στα κοινωνικά στρώματα που υφίστανται την εκμετάλλευση και τις συνέπειες των μνημονιακών πολιτικών.
Ο ΣΥΡΙΖΑ σε αυτή την τριπλή κάλπη απέδειξε ότι έχει και τα στελέχη και τις κοινωνικές αναφορές για να καταστεί πλειοψηφικό ρεύμα και κυρίαρχη πολιτική δύναμη τα επόμενα χρόνια.
Απέδειξε ότι μπορεί να είναι και ριζοσπαστικός στις θέσεις, ηγεμονικός και πλειοψηφικός στις συμμαχίες.
Όσα κέντρα ή υπολείμματα κέντρων τον θέλουν κεντρώο στις θέσεις και αριστεριστή στις συμμαχίες θα διαψευστούν ακόμα μια φορά.
Από το left.gr