ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Η πολυαναμενόμενη Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ ολοκλήρωσε τις εργασίες της με μία μόλις δύο σειρών ανακοίνωση, φαντάζομαι θα εμπλουτιστεί στη συνέχεια, η οποία μας ενημερώνει ότι “έληξαν οι διαδικασίες της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ όπου με μεγάλη πλειοψηφία εγκρίθηκε το σχέδιο πολιτικής απόφασης.” Επίσης, “η τροπολογία που κατέθεσε η Αριστερή Πλατφόρμα για το ζήτημα των συμμαχιών έλαβε 59 ψήφους υπέρ, 84 κατά, 4 λευκά, ενώ υπήρξαν και 7 αποχές.”
Και ίσως αυτές οι τρεις γραμμές είναι αρκετές, παρά τις αναλύσεις που θα ακολουθήσουν, καθώς η προεδρική γραμμή κέρδισε σε επίπεδο στρατηγικής και αποτελέσματος και θα υπάρξουν αμφίπλευρα ανοίγματα για “το μεγάλο σπίτι της αριστεράς”, όπως ο Αλέξης Τσίπρας χαρακτήρισε τον ΣΥΡΙΖΑ.
Και πριν φτάσει κανείς στα συμπεράσματα, μπορεί να κάνει κάποιες επισημάνσεις και να σταθεί στα πρόσωπα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται να συνεχίζει να ορίζει τον πολιτικό χώρο σε αυτήν τη συγκεχυμένη κατάσταση της κρίσης. Τι είναι αριστερά, ποιο είναι το κέντρο και όλον εκείνο τον ενδιάμεσο χώρο, καθώς η δεξιά με την κυβερνητική της έκφραση φαίνεται να έχει ταμπουρωθεί για τα καλά στο χώρο της. Το ίδιο εγχείρημα φαίνεται να θέλει να επιχειρήσει ο ΣΥΡΙΖΑ και σε επίπεδο προσωπικό, σε μια προσπάθεια να ανασυνθέσει το πολιτικό τοπίο. Ποιοι είναι μνημονιακοί, ποιοι αντιμνημονιακοί, ποιοι μετανοημένοι θα ξεπλυθούν στα ιερά νερά του ΣΥΡΙΖΑ, ποιοι θα καταλήξουν στο πυρ το εξώτερο.
Πιθανότατα στον ΣΥΡΙΖΑ θα σκέφτονται, ότι αν βάλεις τους πρώην βουλευτές ΠΑΣΟΚ ή άλλους νυν, δίπλα σε νυν βουλευτές ΣΥΡΙΖΑ οι βουλευτές αυτοί θα δείχνουν πολιτικά αλλιώς.
Μέγα και το δίλημμα που τέθηκε από τον Πρόεδρο για το αν θα επιδιώξει ο ΣΥΡΙΖΑ εκλογές. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ μπορούσε να προκαλέσει εκλογές ενεργοποιώντας και εκφράζοντας τη λαϊκή βούληση, θα το είχε κάνει. Αλλά μετράει πολλές προσπάθειες σε αυτό και όλες αποτυχημένες, για λόγους που πολυαναλύθηκαν. Το θέμα όμως με την εκλογή προέδρου είναι αριθμητικό κι έτσι άρχισαν να μετράνε τα κουκιά. Ο ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει να βλέπει την εκλογή προέδρου ως την τελευταία του εκλογική ευκαιρία. Και είναι δύσκολο να συμβιβαστείς με την ιδέα ότι φτάνεις στη βρύση και δεν πίνεις νερό. Και ο πρωθυπουργός ήδη ανακοίνωσε νέες κοινωνικές ρυθμίσεις για την επανασύνδεση του ρεύματος και ακολουθεί συνέχεια. Δύσκολο timing.
Αλέξης Τσίπρας. Δεν έχω πολλά, αλλά δεν μπορείς να μη μιλήσεις για τον αρχηγό. Και πράγματι, προσεκτικά και πετυχημένα μεταβαίνει από τον ρόλο του αρχηγού στον ρόλο του ηγέτη του κόμματος. Η στάση του σκληραίνει σταδιακά αλλά διακριτά στους εσωκομματικούς του αντιπάλους, οι τόνοι του ανεβαίνουν, η οξύτητα και η επιθετικότητά του στις ομιλίες του στα όργανα σχολιάζεται, όπως και ο τρόπος λήψης των αποφάσεων. Βγαίνει πάντα κερδισμένος από κάθε Κ.Ε., όπως έγινε και αυτήν τη φορά. Το ευρωπαϊκό του προφίλ πάει καλύτερα από το ελληνικό, αλλά και το ελληνικό σμιλεύεται με αξιώσεις. Διαβάζοντας Μακιαβέλλι θα γνώριζε ότι “στην ειρήνη λεηλατούν τον Ηγέτη οι μισθοφόροι του”, αλλά δεν προλαβαίνει κι έτσι ίσως το σκεφτεί αργότερα.
Παναγιώτης Λαφαζάνης. Η Αριστερή Πλατφόρμα (Α.Π.) του ψήφισε λευκό στο τελικό κείμενο της απόφασης. Η τροπολογία που πρότεινε σχετικά με τις πολιτικές συνεργασίες καταψηφίστηκε. Σε δημοσίευμά της (iskra 22.06.2014) η Α.Π. χαρακτήρισε ως “μικρή διαφορά” την απόστασή της από την πλειοψηφούσα άποψη, την ίδια ώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ ανακοίνωνε ότι “με μεγάλη πλειοψηφία εγκρίθηκε το σχέδιο πολιτικής απόφασης” (ΑΜΠΕ 22.06.2014). Αυτές οι εκτιμήσεις των επιτελείων και οι επικοινωνιακές προβολές τους καμία σημασία δεν έχουν. Σημασία έχει ότι η Αριστερή Πλατφόρμα έχει την κατεύθυνση, έχει και έναν αριθμό, αλλά δεν έχει δείξει μέχρι τώρα να έχει κάποια δράση, είτε σε επίπεδο παραγωγής εμπεριστατωμένων, επεξεργασμένων και ολοκληρωμένων προτάσεων, είτε σε επίπεδο κινηματικό. Έτσι, φαίνεται να έχει αρκεστεί απλώς σε ρόλο απέναντι στην προεδρική τάξη και αυτο-εγκλωβίζεται στο επίπεδο των ψηφοφοριών. Η Αριστερή Πλατφόρμα έχει στάση, αλλά χρειάζεται και δράση.
Νίκος Παππάς. Διευθυντής του πολιτικού γραφείου του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, “ο άνθρωπος του προέδρου” κατά γενική ομολογία, που έθεσε την προεδρική γραμμή στην Κ.Ε. με τον πλέον οριστικό τρόπο ρωτώντας: “Ισχυρίζεται κανείς ότι έχει συντελεστεί η ΠΑΣΟΚοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ;
Όπως λένε οι αμερικάνοι που ξέρουν από αυτά, “ο άνθρωπος του προέδρου” πρέπει να είναι σκληρός, ανυποχώρητος, να εμπνέει αξιοπιστία και να μπορεί να μεταφέρει στον πρόεδρο τις “κακές ειδήσεις” όταν αυτές προκύπτουν. Κινείται θεσμικά και μη θεσμικά, με επίσημες δηλώσεις και ανεπίσημες “διαρροές”, μυστικές συναντήσεις, ανεπίσημες επαφές, σχεδιασμένη παρουσία στα ΜΜΕ με ποικίλους τρόπους, για να “βγάλει την είδηση” ή να “βάλλει τα πράγματα στη θέση τους” τις “κρίσιμες στιγμές”. Ρόλος – κλειδί στα νεοφιλελεύθερα κόμματα, καθώς στη θέση αυτή εκφράζεται αποκρυσταλλωμένη η βαθύτερη ουσία τους, η προσωποπαγής τους συγκρότηση, ο συγκεντρωτικός τους χαρακτήρας. Δεν πρόκειται για μια πολιτική πρακτική, αλλά για ένα απαραίτητο, καίριας σημασίας γρανάζι στη φιλελεύθερη κομματική μηχανή, στη φιλελεύθερη κυβερνητική μηχανή. Τι σημαίνει λοιπόν όταν ένα αριστερό κόμμα αποκτά “πρωινό καφέ” και “άνθρωπο του προέδρου”? Βέβαια οι αμερικάνοι θα προσθέσουν τελικά ότι “ο άνθρωπος του προέδρου” gets the blame but not the fame (παίρνει το φταίξιμο και όχι τη φήμη), αλλά ο Νίκος Παππάς αυτόν τον καιρό μας απασχολεί παίρνοντας τη φήμη.
Γιάννης Μηλιός. Ξεκάθαρα μέχρι τώρα στους κόλπους της προεδρικής γραμμής, με προσβάσεις στον κομματικό μηχανισμό και τη νεολαία. Δεν υπέγραψε το “κείμενο των 53”, αλλά είναι διακριτή η μετατόπισή του από την προεδρική γραμμή, τόσο μέσα από την οξύτατη κριτική που άσκησε με αναρτήσεις του στο προσωπικό του ιστολόγιο λίγο πριν την Κ.Ε., όσο και με την ομιλία του στην Κ.Ε. Αλλαγή πλεύσης, επανεκτίμηση μετά την αποτυχία του στις ευρωεκλογές, πρόσκαιρη και συγκυριακή, ή πολιτική κίνηση με σημασία? Οπωσδήποτε θα τον παρακολουθήσουμε με ενδιαφέρον τον επόμενο καιρό αν πράξει ανάλογα.
Πάνος Σκουρλέτης. Καταπληκτικό σερί από μέτριες εμφανίσεις και κακό timing ως γνωστόν. Μία ερώτηση μόνο σχετικά με τις “συνακροάσεις” του: γιατί ταυτόχρονα με την Κ.Ε.?