ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Η ευρωπαίκή σοσιαλδημοκρατία “κηπουρός” της Μέρκελ…
Λίγο πριν τις προηγούμενες προεδρικές εκλογές στη Γαλλία, πολλοί ευρωπαίοι διανοητές, οικονομολόγοι και πολιτικοί επένδυαν -με δημόσιες αναφορές- πολλά στη νίκη του Φρανσουά Ολάντ.
Οι πλέον αισιόδοξοι έκαναν λόγο για την “αποκατάσταση της ισορροπίας” στον γαλλογερμανικό άξονα, μιας ισορροπίας που είχε διαταραχθεί από την πειθήνια στάση του Νικολά Σαρκοζί στα νεοφιλελεύθερα κελεύσματα της Άνγκελας Μέρκελ.
Το βασικό επιχείρημα για την “ελπίδα” που γενούσε, τότε, η προεξοφλούμενη νίκη Ολάντ ήταν, κυρίως, η σοσιαλιστική καταγωγή του. Οι πολιτικοί επίγονοι του Ζαν Ζορές και του Φρανσουά Μιτεράν, όφειλαν, υποτίθεται, να επαναφέρουν την Ευρώπη στις κοινωνικές ρίζες της.
Τίποτε απ΄ όλα αυτά δεν έγινε.
Η εμμονική πολιτική των Γερμανών συνεχίστηκε, η ανεργία στην μισή Ευρώπη ξεπέρασε τα 27.000.000 ανθρώπους, οι ανισότητες μεταξύ Νότου-Ανατολής και Βορρά βάθυναν, η ύφεση συνεχίστηκε και χτυπά τη Γαλλία και τον σκληρό πυρήνα της ευρωζώνης, και ο στασιμοπληθωρισμός μετατρέπεται σε “αφροδίσιο” στο ευρωπαϊκό υπογάστρι, ενώ οι βασικές αρχές της ούτως ή άλλως οριακής ευρωπαϊκής συνύπαρξης -από το “ψυχρό” νόμισμα μέχρι την έννοια της αλληλεγγύης- καταρρακώθηκαν και καταργήθηκαν.
Με την τελευταία πολιτική κρίση στη Γαλλία ο Φρανσουά Ολάντ είχε μία έσχατη ελπίδα. Να αντιληφθεί ότι οι ενστάσεις του Μοντεμπούρ και της λεγόμενης “αριστερής” πτέρυγας των Σοσιαλιστών για την πρόσδεση του Παρισιού στο γερμανικό άρμα δεν αποτελούν κάποια (μόνο) εσωκομματική αμφισβήτηση αλλά μείζον θέμα πολιτικής και ιδεολογίας για τον ρόλο της Γαλλίας και τον ρόλο της Ευρώπης.
[ Σημείωση: Στο βιβλίο μου “Η Συμμορία του Λύκου/ Wolf-Gang/ Το “σιδηρούν παραπέτασμα” των μνημονίων (Εκδόσεις Λιβάνη) εξηγώ πως η γερμανική εμμονική και τιμωρητική πολιτική μετατρέπεται, τελικά, σε ένα όχημα για την κατάργηση της ίδιας της Ευρώπης, ως ένωση ισοτίμων κρατών]
Ο Φρανσουά Ολάντ κλωτσάει κι αυτή την τελευταία ευκαιρία. Άβουλος, μοιραίος και υποχείριο άλλων, όχι μόνο δεν λαμβάνει το μήνυμα από την εξέγερση της αριστερής πτέρυγας του κόμματός του, ή από την σαρωτική νίκη της Μαρί Λεπέν στις ευρωεκλογές και την καταβύθιση της δημοτικότητάς του στο γαλλικό εκλογικό σώμα, αλλά αντικαταθιστά τον “αριστερό” Μοντεμπούρ με τον εκλεκτό των γαλλικών επιχειρηματικών λόμπι, έναν πολιτικό απόλυτα σύμφωνο στο γερμανικό μοντέλο για την Ευρώπη. Ακολουθεί, δηλαδή, επί το ελληνικότερο το δόγμα “Στουρνάρα- Χαρδούβελλη- Μόντι- Παπαδήμου”…
Έτσι, ο Ολάντ μετατρέπεται σε πολιτικό αυτόχειρα. Και ούτε καν…ιδανικό.
Δεν είναι, όμως, μόνο ο Γάλλος πρόεδρος. Τι συνέβη με τους Γερμανούς Σοσιαλδημοκράτες του Πίτερ Γκάμπριελ;
Θυμηθείτε το “πρέσσινγκ” του ανθυποψήφιου της Μέρκελ Πέτααρ Στάϊνμπρουν πριν τις περυσινές Γερμανικές εκλογές (τέτοια εποχή του 2013). Το SPD υποσχόταν ευρωομόλογα, σχέδια Μάρσαλ, εγκαλούσε το δίδυμο Μέρκελ- Σόϊμπλε για την αποτυχημένη πολιτική στην Ελλάδα και υποσχόταν επιστροφή της Ευρώπης στο “κοινό όραμα”.
Ακόμα και κατά την μακρά περίοδο διαβουλεύσεων για τον σχηματισμό κυβέρνησης “μεγάλου συνασπισμού”, ο Γκάμπριελ υποσχόταν σχεδόν τα πάντα. Τίποτε απ’ όλα αυτά δεν συνέβη.
Η Γερμανική σοσιαλδημοκρατία δεν κατόρθωσε να βρει το “Γκράαλ” της χαμένης τιμής της Ευρώπη, η Μέρκελ επιθετικά αναζητά αγορές ανά τον κόσμο για να εξισορροπήσει την μείωση προς τις πτωχές, πλέον, λόγω ύφεσης κοινωνίες του ευρωπαϊκού νότου και καμία απολύτως ηγεσία στην Ευρώπη δεν μπορεί και δεν τολμά να προφέρει εναλλακτική πρόταση,
Όσοι, ως εκ τούτου, εστιάζουν την προσοχή τους και μιλούν για την “αποτυχία” και την “μικρότητα” (πολιτικά) του Φρανσουά Ολάντ, καλά θα κάνουν να διευρύνουν την παρατηρητικότητά τους. Πρόκειται, ουσιαστικά, για την αποτυχία της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας (Γαλλία, Γερμανία κ.ά), για την εκχώρηση κάθε εξουσίας στο Βερολίνο και την Φραγκφούρτη.
Ο Ολάντ εξελίσσεται ταχύτατα σε “κηπουρό” της Μέρκελ, στο Βερολίνο ο “μεγάλος συνασπισμός” έχει μετατραπεί σε συνασπισμό του ενός (CDU) και στην ευρωζώνη δεν διατυπώνεται καμία διαφορετική προσέγγιση σε πολιτικό επίπεδο.
Μήπως περιγράφουμε το οριστικό τέλος των προσδοκιών για μια άλλη Ευρώπη; Ίσως ακούγεται απαισιόδοξο αλλά είναι κοντά στην πραγματικότητα…
Υ.Γ Στα καθ’ ημάς, σημειώστε πως η εγχώρια σοσιαλδημοκρατία (ΠΑΣΟΚ) στάθηκε κι αυτή μη ικανή -κρατώντας αναλογίες και διαφορές- να διαχειριστεί τη σχέση της με αυτό το “άλλο μοντέλο” γερμανικής επιβολής. Και το πλήρωσε.