ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Το ερώτημα είναι διττό: γιατί Φώτης και γιατί τώρα;
Δυστυχώς για την ΔΗΜΑΡ η στόχευση είναι απλή και, σε αρκετά μεγάλο βαθμό έχει ήδη επιτευχθεί από εκείνους που την έθεσαν.
Είχα την ευκαιρία να περιγράψω την κατάσταση, στην οποία έχει περιέλθει εδώ και πολλούς μήνες αυτό το μικρό αλλά “χρήσιμο” κόμμα της κεντροαριστεράς, και στην αρθρογραφία μου αλλά και στον ίδιο τον Φώτη Κουβέλη, σε μια συνάντησή μας στις αρχές Ιουλίου.
Συμπυκνώνω: η ΔΗΜΑΡ εξάντλησε τη “χρησιμότητά” της με τη συμμετοχή της στην τριμερή κυβέρνηση υπό τον Αντώνη Σαμαρά, μετά τις εκλογές του 2012 και, κυρίως, μετά την αποχώρησή της από αυτή και την επιμονή της να μην επανέλθει.
Η ΔΗΜΑΡ έπαψε να είναι “της μόδας” και σταδιακά αντικαταστάθηκε από τον φέρελπι Σταύρο Θεοδωράκη και το Ποτάμι του. Το νέο μεταμνημονιακό σκηνικό απαιτεί πρόθυμους εταίρους και αφ’ ης στιγμής ο κ. Κουβέλης δεν ήθελε να διαδραματίζει ανά περίπτωση αυτό τον ρόλο οδηγήθηκε στο περιθώριο.
Τώρα, συμβαίνει το πολιτικό παράδοξο: η μεν ΔΗΜΑΡ να είναι ένα κόμμα στο όριο της ανυπαρξίας αλλά με δύο διόλου αμελητέες κληρονομιές. Πρώτον, διαθέτει μια διόλου ευκαταφρόνητη στον αριθμό κοινοβουλευτική ομάδα και, δεύτερον, διαθέτει τον ίδιο τον Φώτη Κουβέλη, μια προσωπικότητα με χαρακτηριστικά αρεστά για συνθέσεις.
Το παράδοξο, λοιπόν, είναι ότι σχεδόν άπαντες ασχολούνται με ένα κόμμα που φαίνεται να έχει κλείσει τον μικρό βιοϊστορικό του κύκλο.
Γιατί, λοιπόν, τώρα;
Με την μη πρόταση -υπό την έννοια ότι δεν έχει διατυπωθεί επισήμως από τους κυβερνητικούς εταίρους αλλά καλλιεργείται μιντιακά, όπως συνήθως γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις- οι ενδιαφερόμενοι κατάφεραν το τελειωτικό πλήγμα στην αγκομαχούσα ΔΗΜΑΡ. Την οδηγούν στην πολιτική διάσπαση και στον εκλογικό κατακερματισμό, εξαντλώντας και την ύστατη ελπίδα να ανακάμψει πολιτικά μετά το βατερλώ των ευρωεκλογών.
Ο νέος “παίκτης” σ’ αυτόν τον χώρο, είπαμε, είναι το Ποτάμι και, ως ένα βαθμό και η Ελιά. Παράλληλα, με μη υπάρχουσα ως εκλογική οντότητα τη ΔΗΜΑΡ, ο Αλέξης Τσίπρας χάνει και την παραμικρή δυνατότητα να αναζητήσει κυβερνητικό εταίρο προς το Κέντρο και η κοινοβουλευτική αριθμητική μετά από μια εκλογική αναμέτρηση καθίσταται δυσκολότερη προς επίλυση.
Γιατί Κουβέλης;
Όχι μόνο για τους γνωστούς λόγους που έχουν να κάνουν με το …βιογραφικό του. Εάν ο Αντώνης Σαμαράς επιτύχει να συγκεντρώσει τους ζητούμενους 180 βουλευτές και να εκλέξει τον κ. Κουβέλη Πρόεδρο της Δημοκρατίας στην τρίτη ψηφοφορία, δεν κερδίζει μόνο πολιτικό χρόνο. Ακόμα σημαντικότερο είναι ότι εμφανίζει την κυβέρνησή του να διευρύνεται προς τα Αριστερά, την ώρα που ο ίδιος μπορεί να υλοποιεί τις πιο επώδυνες και αντιλαϊκές πολιτικές. Πολιτικά και επικοινωνιακά, στην Ελλάδα και το εξωτερικό, το κέρδος αυτό είναι ανυπολόγιστο.
Αφού δεν μπορεί να έχει τη ΔΗΜΑΡ στην κυβέρνηση θα επιδιώξει να έχει τον Κουβέλη στην Ηρώδου του Αττικού.
Κι αν τίποτε από τα δύο δεν καταστεί εφικτό, η ΔΗΜΑΡ δεν θα υπάρχει πια, αφήνοντας τις μικρές δυνάμεις της παρακαταθήκη σε
κάποιον προθυμότερο και ο κ. Κουβέλης θα είναι μία ακόμα προσωπικότητα που θα θυσιαστεί περιμένοντας να φορέσει το μαύρο κοστούμι της προεδρικής ορκωμοσίας.
Υπάρχει διέξοδος για τον Φώτη Κουβέλη;
Είναι εξαιρετικά δύσκολο. Η επίσημη τοποθέτηση ότι “δεν είναι ο κατάλληλος χρόνος” και πως “όλα θα αξιολογηθούν υπό το πρίσμα των ασκούμενων πολιτικών”, δείχνει ότι εύχεται να του δοθούν αφορμές για να πει “ναι”. Και στην πολιτική το ευκολότερο είναι να ανακαλύπτεις αφορμές εάν είσαι εκ προοιμίου έτοιμος να υποκύψεις.