Έχοντας μπροστά τους την σφοδρή πιθανότητα πρόωρων εκλογών και αλλαγή κυβέρνησης στην Αθήνα μέχρι τον προσεχή Μάρτιο, οι δανειστές δείχνουν αποφασισμένοι όχι μόνο να πιέσουν μέχρι τέλους της κυβέρνηση Σαμαρά εξασφαλίζοντας “τετελεσμένα” που θα δεσμεύουν τους…επόμενους αλλά και να κρατήσουν τις όποιες παραχωρήσεις προτίθενται να κάνουν ως ατού διαπραγμάτευσης με τους συνομιλητές που πιθανώς θα προκύψουν από τις πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα.
Όπως γράφει ο Γιώργος Παππούς στο iefimerida.gr, ο Γκίκας Χαρδούβελης πέρασε δύσκολες ώρες και δεν κατόρθωσε, τελικά, να αποσπάσει μια πιο χαλαρή στάση από τους Ευρωπαίους.
Οι αποφάσεις που δυσχεραίνουν την τακτική του κ. Σαμαρά φαίνεται να διαμορφώνονται ως εξής:
Πρώτον: Η Τρόικα όχι μόνο δεν πρόκειται να χαλαρώσει, αλλά από τα όσα δήλωσε ο Ντάισελμπλουμ φαίνεται ότι έχει λάβει οδηγίες να πιέσει την Αθήνα ως το τέλος. Δεν είναι, άλλωστε, τυχαίο πως ούτε χθες οι Ευρωπαίοι άναψαν το «πράσινο φως» για την επιστροφή των επικεφαλής, πετώντας την μπάλα στο ελληνικό γήπεδο. Με δεδομένο ότι ο χρόνος πιέζει -ο επικεφαλής του Eurogroup τόνισε με νόημα ότι μετά τον Δεκέμβριο υπάρχει «κενό»- οι Ευρωπαίοι δείχνουν προς την κυβέρνηση ότι έχει δύο επιλογές: 1) Είτε να οπισθοχωρήσει από τις κόκκινες γραμμές που έχει χαράξει στο ασφαλιστικό, στα εργασιακά, στο μισθολόγιο του Δημοσίου και να ολοκληρωθεί τάχιστα η αξιολόγηση και ακολούθως η συμφωνία για την πιστωτική γραμμή, που έτσι θα συνοδεύεται από πιο «χαλαρούς» όρους. 2) Είτε να αφήσει την αξιολόγηση να «κρεμάσει» και να υποχρεωθεί στην υπογραφή συμφωνίας προληπτικής χρηματοδότησης με την πλάτη στον τοίχο, ούσα εκτεθειμένη στις ορέξεις των αγορών.
Δεύτερον: Τόσο ο κ. Ντάισελμπλουμ όσο και ο επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας Κλάους Ρέγκλινγκ κατέστησαν σαφές ότι η συζήτηση που ξεκίνησε για την πιστωτική γραμμή αφορά στην ECCL, δηλαδή στη γραμμή ενισχυμένης εποπτείας, βάζοντας έτσι τέλος στα σενάρια περί τρίτου δρόμου που ανέπτυξε η Αθήνα. Η λύση αυτή, που ουσιαστικά επιβάλλουν οι Ευρωπαίοι για προφανείς λόγους, βάσει κανονισμού του ESM, συνεπάγεται επιτήρηση και όρους μνημονιακού τύπου, χωρίς να απαιτείται μάλιστα η χρήση των κεφαλαίων της πιστωτικής γραμμής αλλά μόνο η χορήγησή της.
Τρίτον: Ο ρόλος του ΔΝΤ δεν θα είναι ούτε διακοσμητικός ούτε συμβουλευτικός, αλλά ουσιαστικός και παρεμβατικός, αφού όπως ξεκαθάρισαν οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι, «με την παρουσία του Ταμείου θα είναι πιο ήρεμες οι αγορές». Αν και ο κ. Χαρδούβελης είχε φροντίσει να προετοιμάσει το έδαφος, δηλώνοντας ότι το Ταμείο είναι ευπρόσδεκτο, είναι προφανές ότι η κυβέρνηση έχει ακόμα ένα σοβαρό πρόβλημα στη διαχείριση των εν λόγω διαπραγματεύσεων. Είναι ενδεικτικό ότι βουλευτές της ΝΔ είχαν σπεύσει να κρατήσουν αποστάσεις από τις δηλώσεις Χαρδούβελη για τον ρόλο του ΔΝΤ και γεννάται ερώτημα πώς ακριβώς θα αντιδράσουν και οι δύο Κοινοβουλευτικές Ομάδες των κυβερνητικών εταίρων, ειδικά εάν χρειαστεί να έρθουν προς ψήφιση «ευαίσθητα» νομοσχέδια.