ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Από την εφημερίδα Επένδυση,
Sinn Fein στα Ιρλανδικά σημαίνει «Εμείς» και Podemos στα Ισπανικά «Μπορούμε». Αναμφισβήτητα, ενδιαφέρουσα σημειολογία σε μια Ευρώπη που ζει στον γερμανικό αστερισμό του «Εγώ» και του «Απαιτώ».
Τα δύο κόμματα- κινήματα εμφανίζουν ραγδαία αύξηση των ποσοστών τους στις δημοσκοπήσεις και πολλοί αναλυτές θεωρούν πως μπορούν να βρεθούν στο κατώφλι της εξουσίας σε περίπου ένα χρόνο από σήμερα, όταν στις χώρες αυτές θα διεξαχθούν βουλευτικές εκλογές.
Οι ίδιοι αναλυτές θεωρούν πως μία εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα θα πυροδοτήσει σημαντικές πολιτικές ανακατατάξεις σε αρκετές ευρωπαϊκές χώρες. Ο Φρανσουά Ολάντ στη Γαλλία, για παράδειγμα, νιώθει ήδη τα χνώτα του Νικολά Σαρκοζί που επιθυμεί να επιστρέψει στην ηγεσία του συντηρητικού κόμματος. Και οι δύο παρατηρούν, ανήμποροι να αντιδράσουν, την επέλαση του ακροδεξιού μετώπου της Μαρίν Λεπέν, σε μία Γαλλία που βυθίζεται στην ύφεση και βιώνει ήδη τη γερμανική δημοσιονομική αυστηρότητα.
Το ευρωπαϊκό success story που εμφανίζει το Βερολίνο καταρρέει παντού. Στις γειτονιές της Σίντρα της Πορτογαλίας όπου οι σχολικές καντίνες θα μείνουν ανοικτές –για δεύτερη χρονιά- κατά τη διάρκεια των εορτών για να βρίσκουν τροφή οι υποσιτιζόμενοι μαθητές αλλά και οι άνεργοι γονείς τους. Στην Ιρλανδία που, παρότι εξήλθε μετα βαϊων από το μνημόνιο, βλέπει το δημόσιο χρέος της να εκτοξεύεται στο 134% από το 24,9% που ήταν το 2008! Στην Ιταλία που η κυβέρνηση του Ματέο Ρέντσι βάλλεται πανταχόθεν και κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή. Στο Βέλγιο, όπου εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες διαδηλώνουν κατά της λιτότητας που εφαρμόζει η κυβέρνηση συνασπισμού με την ακροδεξιά.
Μια ιρλανδική παροιμία λέει ότι «αν μπορείς να δεις το βουνό ,τότε ετοιμάζεται να βρέξει. Εάν δεν μπορείς, τότε βρέχει». Στο μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης το βουνό, πλέον, δεν φαίνεται. Αλλά αυτό δεν μοιάζει να το κατανοούν ακόμα στο Βερολίνο παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του επικεφαλής της ΕΚΤ Μάριο Ντράγκι να αναλάβει πρωτοβουλίες που θα απομειώσουν τις συνέπειες του καταστροφικού αποπληθωρισμού και της «κρίσης χρέους και δανεισμού» που κυκλώνει τις περισσότερες χώρες.
Τους επόμενους μήνες, η έννοια της «πολιτικής αβεβαιότητας», που τόσο έχει ταυτισθεί με τις εξελίξεις στην Ελλάδα, θα αποτελεί μία «ευρωπαϊκή σταθερά» την οποία δύσκολα θα μπορέσουν να αγνοήσουν η Άνγκελα Μέρκελ και ο Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε στην Πύλη του Βραδεμβούργου.
Η Ελλάδα θα βρεθεί, για ακόμα μία φορά, στο επίκεντρο αυτών των εξελίξεων. Το 2010 χρησιμοποιήθηκε ως «υπόδειγμα» και «πειραματόζωο» για την εφαρμογή ενός φαραωνικού ευρωπαϊκού προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής που προκάλεσε ύφεση στο μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης και πτωχοποίηση στον ευρωπαϊκό Νότο.
Τώρα, η πιθανολογούμενη εκλογική νίκη του Αλέξη Τσίπρα τρομάζει αρκετούς για το πολιτικό ντόμινο που μπορεί να προκαλέσει στη Λισαβόνα, το Δουβλίνο, τη Μαδρίτη, το Παρίσι και αλλού. Όχι γιατί απαραίτητα είναι αυτό το βεληνεκές των στελεχών της Κουμουνδούρου, όσο διότι έχει τόσο καταρρεύσει η συνοχή της Ευρωπαϊκής Ένωσης που κάθε «επεισόδιο» αποκτά πολύ μεγαλύτερες διαστάσεις απ΄ αυτές που του αναλογούν.
Εδώ εγκυμονεί και ο μεγάλος κίνδυνος. Να χρησιμοποιηθεί, δηλαδή, η Ελλάδα για ακόμα μία φορά ως «πεδίο ασκήσεων».
Μία (πιθανή) κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να έχει κατά νου ότι μία σύγκρουση με το ευρωπαϊκό ιερατείο μπορεί να αποβεί μοιραία ακριβώς επειδή στο Βερολίνο δύσκολα θα δεχθούν να υποχωρήσουν κατά τρόπο που θα δώσει σήμα επέλασης στους «άλλους ΣΥΡΙΖΑ» που έχουν ενσωματώσει την οργή και την προσδοκία των ευρωπαίων πολιτών σε άλλες χώρες.
Όσοι πιστεύουν πως είναι η «ώρα της σύγκρουσης», καλά θα κάνουν να λάβουν υπόψη τους και το «γερμανικό εγώ» και το μένος των αγορών. Οι πολιτικές εξελίξεις ανά την Ευρώπη δημιουργούν, φυσικά, ευκαιρίες. Αρκεί να αντιλαμβάνεται κανείς ότι η διαπραγμάτευση πρέπει να οδηγεί σε συμφωνία με αμοιβαίους συμβιβασμούς.
Κι αυτό, ο Αλέξης Τσίπρας, πρέπει να το καταστήσει σαφές στους Έλληνες που διαβλέπουν στη ρητορεία του το «τέλος των μνημονίων». Να πει, δηλαδή, με ειλικρίνεια ότι η άρση των πολιτικών λιτότητας και θα καθυστερήσει αλλά, κυρίως, ότι δεν οδηγεί σε όσα ζούσαμε πριν το 2009. Αυτό έχει τελειώσει…