ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Τυχαίο γεγονός αλλά οι εκλογές της Κυριακής συμπίπτουν με την 800ετή επέτειο από την υπογραφή της Magna Carta Libertatum, ήτοι του Μεγάλου Χάρτη των Ελευθεριών, που θεωρείται ένα από τα σημαντικότερα έγγραφα στην ιστορία της ευρωπαϊκής Δημοκρατίας. Εκδόθηκε το 1215 και αποτέλεσε ένα Memorandum (Μνημόνιο!!!) μεταξύ του Βασιλιά Ιωάννη της Αγγλίας και των βρετανών γαιοκτημόνων με σκοπό να περιοριστούν τα βασιλικά προνόμια και να προστατευθούν τα στοιχειώδη δικαιώματα των υπηκόων, ιδιαίτερα, δε, να απαγορευθούν οι βασιλικές αυθαίρετες αποφάσεις για παράνομη φυλάκιση όσων αμφισβητούσαν τον βασιλικό οίκο.
Ο Mike Wooldridge του BBC έγραφε τις προάλλες –με αφορμή την συγκεκριμένη επέτειο- πως μία νίκη του ΣΥΡΙΖΑ (τον οποίο με τη δική του συντηρητική αγγλοσαξονική θεώρηση εντάσσει στα «λαϊκιστικά» κόμματα) ίσως προκαλέσει «πολιτικό σεισμό» με…μετασεισμούς στη Δανία, την Φινλανδία, τη Γαλλία, τη Σουηδία, την Ισπανία, τη Γερμανία και την Ιρλανδία, χώρες που θα βρεθούν στη δίνη εκλογικών αναμετρήσεων την επόμενη διετία.
Πολλοί αναλυτές ανά την Ευρώπη αναφέρονται στην ανάγκη να υπάρξει μια νέα ευρωπαϊκή Magna Carta που θα αποκαθιστά την βαθύτατη «κρίση Δημοκρατίας» που υφέρπει κάτω από τις υφεσιακές πολιτικές σκληρής λιτότητας που εφαρμόζονται σε αρκετές χώρες και οι οποίες αποδομούν το ευρωπαϊκό κοινωνικό κράτος και τους θεσμούς. Άλλοι, αναφέρονται στην ανάγκη ενός «New Deal» που θα ανατάξει τη διασαλευμένη σχέση της οικονομίας και της πολιτικής.
Ο Wooldridge επισημαίνει τους συσχετισμούς μιας κυβέρνησης της Αριστεράς του 40χρονου Αλέξη Τσίπρα με την εκρηκτική άνοδο των Podemos του Pablo Iglesias στην Ισπανία αλλά και την διαμόρφωση ενός μπλοκ ευρωφοβικών κινημάτων σε άλλες χώρες. Ακόμα κι αν ιδεολογικά δεν υπάρχει σαφής σχέση, είναι προφανές πως ο «πολιτικός σεισμός» που απειλεί την Ευρώπη της Χριστιανοδημοκρατίας και της Σοσιαλδημοκρατίας έχει επίκεντρο την Καγκελαρία του Βερολίνου και αιτίες που αφορούν την απουσία οξυδερκών ηγετών στις άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες.
Αυτό είναι το ευρωπαϊκό περιβάλλον εντός του οποίου διεξάγονται, την Κυριακή, οι ελληνικές εκλογές.
Στα καθ΄ ημάς, τώρα, είναι επίσης προφανές πως ζούμε μία εκλογική αναμέτρηση με ταξικά και ιδεολογικά χαρακτηριστικά, ίσως την πρώτη αυτού του είδους μετά από μια μεγάλη περίοδο μετα-μεταπολιτευτικής πολιτικής ελαφρότητας.
Τα χαρακτηριστικά είναι ευδιάκριτα:
– Αλλιώς –όπως αποτυπώνεται και στις δημοσκοπήσεις- θα ψηφίσουν τα δυτικά προάστια της Β’ Αθηνών, αλλιώς οι ψηφοφόροι που ζουν σε σχετικά «προστατευμένες» περιοχές.
– Αλλιώς θα ψηφίσουν εκείνοι που «δεν έχουν πια τίποτε να χάσουν» και αλλιώς όσοι άντεξαν στοιχειωδώς την κρίση και προσβλέπουν στην «ασφάλεια» μιας μεταβατικής περιόδου.
– Αλλιώς θα ψηφίσουν όσοι πρόλαβαν να «φυγαδεύσουν» τις καταθέσεις τους στο εξωτερικό και αλλιώς όσοι έχουν δει τις οικογένειες τους να πτωχοποιούνται και να μένουν χωρίς δουλειά και ελπίδα.
Ο Αντώνης Σαμαράς επιχείρησε τις τελευταίες μέρες να διεγείρει τα αντανακλαστικά της λεγόμενης «μεσαίας τάξης». Ίσως αγνοώντας ότι η μεσαία τάξη (ή μεσαίος χώρος κατά το πολιτικό θεώρημα της διακυβέρνησης Καραμανλή) δεν υφίσταται ή στην καλύτερη περίπτωση έχει δραματικά απομειωθεί.
Είναι η μεσαία τάξη που είδε τα παιδιά της να φεύγουν στο εξωτερικό (200.000 επιστήμονες και τεχνικοί έφυγαν στο εξωτερικό κατά τον Guardian) και την περιουσία της να δημεύεται με έμμεσους τρόπους.
Επιχείρησε, ακόμα, να επαναφέρει στο συλλογικό υποσυνείδητο την απειλή της…Αριστεράς και να κάνει λόγο για «σύγκρουση δύο κόσμων», παραπέμποντας και στην «θεωρία των δύο άκρων» που αποτέλεσε πολιτική σημαία της διετίας 2012-2014.
Το βράδυ της Κυριακής θα ανακαλύψουμε εάν τα διλήμματα του κ. Σαμαρά θα πιάσουν τόπο κι αν ο φόβος για το άγνωστο και ασαφές που φέρνει μία πιθανολογούμενη νίκη του κ. Τσίπρα θα επικυριαρχήσει επί του θυμού, παραδείγματος χάριν για την καταστροφή της νεοελληνικής ιδεολογίας περί ιδιοκατοίκησης (ΕΝΦΙΑ).
Υποτιμήθηκε, βεβαίως, από τη Ν.Δ η «κρίση Δημοκρατίας», η απώλεια εθνικής κυριαρχίας και η έννοια της κοινωνικής/εθνικής αξιοπρέπειας.
Όμως, οι κοινωνίες δεν αυτοκτονούν. Οι πολιτικές και οι πολιτικοί τις δολοφονούν. Και η επομένη των εκλογών πρέπει να αποτελέσει, πρωτίστως, αφετηρία ανάταξης των θεσμών και του τρόπου με τον οποίο οι πολίτες θα ανακτήσουν τον αυτοσεβασμό τους.
Το «διάδοχο πρόγραμμα», ο δανεισμός, το χρέος έπονται…
Η συναίνεση, για όλα αυτά, είναι, προφανώς, ζητούμενο. Κι αυτό αφορά και τον νικητή και τον ηττημένο. Καλό θα ήταν να το έχουν κατά νου οι κ.κ Σαμαράς και Τσίπρας, το βράδυ της Κυριακής, όταν θα εκφωνούν τα πρώτα μετεκλογικά του μηνύματα προς τον ελληνικό λαό…