ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Η ελληνική κυβέρνηση βρίσκεται αντιμέτωπη με το γερμανικό «υπερΕγώ». Εμμονικά και ατεκμηρίωτα ο Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε επιχειρεί να τορπιλίσει κάθε προσπάθεια έντιμου συμβιβασμού και επιδιώκει να σύρει τη νέα κυβέρνηση στην αποδοχή άνευ όρων του υφιστάμενου προγράμματος. Παρότι άπαντες (ακόμα και οι σύμμαχοί του εντός Ευρωζώνης) ομολογούν πως απέτυχε, όπως παταγωδώς έχει αποτύχει η πολιτική της λιτότητας που έχει επιβάλλει το Βερολίνο σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Σταχυολογώ, τρία παραδείγματα αυτής της γερμανικής εμμονής που καταλήγουν σε έναν (αυτό) καταστροφικό παραλογισμό. Πριν καταστρέψει, όμως, τη Γερμανία ίσως να έχει καταστρέψει ολόκληρη την Ευρώπη.
Παραλογισμός πρώτος: Η πολιτική καρικατούρα της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας που ακούει στο όνομα Μάρτιν Σουλτς διατύπωσε προ ημερών την εξής «ρηξικέλευθη» άποψη:
« Ο Τσίπρας είναι ένας άνθρωπος που καταλαβαίνει. Οφείλει, όμως, να αντιληφθεί πως άλλο ο προεκλογικός λόγος κι άλλο τώρα που είναι πρωθυπουργός».
Επιεικώς εντυπωσιακό αλλά, εν τέλει, πολιτικά ανήθικο.
Ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, θεματοφύλακας, δηλαδή, της ευρωπαϊκής ιδέας και της αλληλεγγύης μεταξύ των ευρωπαϊκών λαών, υποστηρίζει πως είναι θεμιτό και λογικό άλλα να λέει ένας πολιτικός πριν τις εκλογές και άλλα να πράττει αφού έχει εξασφαλίσει τη στήριξη του λαού του.
Μπορεί, βεβαίως, να εξηγηθεί αυτό. Το κόμμα του κ. Σουλτς, το SPD, διακήρυττε πριν τις γερμανικές εκλογές του 2013 την ανάγκη να αλλάξει η πολιτική λιτότητας των Μέρκελ και Σόϊμπλε, να προωθηθούν πολιτικές ανάπτυξης και να εκπονηθούν «σχέδια Μάρσαλ» για τις χώρες –όπως η Ελλάδα- που έχουν καταστραφεί από την παραλυτική ύφεση. Ακόμα και την λύση των ευρωομολόγων είχαν υποστηρίξει με θέρμη.
Μετεκλογικά, βεβαίως, οι «καλοί στρατιώτες» του SPD υπέκυψαν στις πολιτικές που εξόρκιζαν. Και, αν και επικαλούνται τον προηγμένο καλβινιστικό πολιτικό πολιτισμό τους δεν διστάζουν να διολισθήσουν στις πολιτικάντικες αντιλήψεις τριτοκοσμικών χωρών. Λογικό για τον Her Σουλτς «άλλα να λες προεκλογικά και άλλα μετεκλογικά». Και γιατί να μην είναι λογικό αφού ακόμα θα ηχεί στα αυτιά του το «ουδείς αναμάρτητος» που διατύπωσε ο πρώην πρωθυπουργός της Ελλάδας όταν μετέβη σε χρόνο ρεκόρ από τα Ζάππεια στο Ράϊχσταγκ…
Παραλογισμός δεύτερος: Ο Γερμανός ιστορικός, καθηγητής στο London School of Economics ‘Αλμπρεχτ Ριτσλ εξηγούσε προ ημερών στο αμερικανικό CBC τον τρόπο με τον οποίο η χώρα του, η Γερμανία, αναδείχθηκε στον «μεγαλύτερο παραβάτη χρέους του 20ου αιώνα».
«Η Γερμανία μετά τον Β’ Πόλεμο ήταν μια Ελλάδα που είχε πάρει στεροειδή», αναφέρει ο Ριτσλ. Τα «στεροειδή» ήταν τα δανεικά χρήματα που έλαβε (κυρίως αμερικανικά κεφάλαια) και τα οποία ουδέποτε επέστρεψε, παρά τις χαριστικές ρυθμίσεις που της παραχώρησαν οι σύμμαχοι (κατά το εταίροι)- δανειστές με τη συμφωνία του 1953.
«Κάποια δεδομένα δεν μπορούν να αποσιωπηθούν», λέει ο Ριτσλ.
Η Ιστορία είναι καταιγιστική: το 1918, όταν η Γερμανία έχασε τον Α’ Πόλεμο, υπέστη την ταπεινωτική συμφωνία (μνημόνιο) των Βερσαλλιών να πληρώσει βαρύ τίμημα 269 δις μάρκα ή 96.000 τόνους χρυσού. Πλήρωσαν, αφού αναγκάστηκαν να τυπώσουν χρήμα, κάτι που εκτόξευσε τον πληθωρισμό και έφερε φτώχεια, παραδίδοντας τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης στον Χίτλερ και το ναζισμό.
Ο Χίτλερ σταμάτησε τις πληρωμές και, ως γνωστόν, κατέστρεψε την Ευρώπη. Υπό τον φόβο να πέσει η μεταπολεμική Γερμανία στην αγκαλιά του Στάλιν, οι σύμμαχοι (εταίροι) –δανειστές χάρισαν τα γερμανικά δάνεια, ξέχασαν την καταστροφή που προκάλεσαν στην Ευρώπη και τους δόθηκαν 1,45 δις $, μαζί με «ρήτρα ανάπτυξης» για να ανοικοδομήσουν τη χώρα και να ανασυντάξουν τη βιομηχανία τους. Το 2010, η Γερμανία έκανε την τελευταία πληρωμή εκείνου του «κουρεμένου» χρέους, κάτι που οδηγεί τον Ριτσλ να πει: «αποδεικνύεται με όλα αυτά πως μια χώρα μπορεί να αποπληρώσει το χρέος της εάν της δοθεί χρόνος. Ότι λειτούργησε για τη Γερμανία μπορεί να λειτουργήσει και για την Ελλάδα».
Αυτή την απλή λογική (του Γερμανού ιστορικού) αρνείται να συζητήσει η σημερινή Γερμανία της Μέρκελ και του Σόϊμπλε.
Παραλογισμός τρίτος: Ο επικεφαλής του Γερμανικού Ινστιτούτου Μακροοικονομίας και Οικονομικών Μελετών Γκούσταβ Χορν έλεγε (σε συνέντευξή του στη γερμανική ραδιοφωνία DLF), νωρίτερα αυτή την εβδομάδα:
« Εάν ένα χρέος είναι βιώσιμο ή όχι εξαρτάται από τους ρυθμούς ανάπτυξης. Για να επιτευχθεί, όμως, ανάπτυξη πρέπει η ελληνική κυβέρνηση να ενισχύσει την εσωτερική ζήτηση και αυτό σημαίνει πως πρέπει να εγκαταλείψει τον δρόμο της δημοσιονομικής πολιτικής και των σκληρών περικοπών. Εάν η Γερμανία δεν θέλει κούρεμα του ελληνικού χρέους, δεν μπορεί παράλληλα να ζητάει αυστηρή πολιτική περικοπών. Όποιος θέλει να αποφύγει το κούρεμα του χρέους πρέπει να δώσει τη δυνατότητα στους Έλληνες να μην κάνουν περικοπές για να αυξήσουν τη ζήτηση και τις επενδύσεις». Απλά οικονομικά από έναν (υπάρχουν πολλοί τέτοιοι) Γερμανό οικονομολόγο που προτιμά τον ορθολογισμό από τις προτεσταντικές εμμονές εκείνων που δεν βλέπουν τις μικρές ευρωπαϊκές μετα- Βαϊμάρες που έρχονται…