ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ από την Επένδυση
Σ’ αυτές τις κάλπες του αποκαλόκαιρου επιστρέφει υποδόρια, σχεδόν μουλωχτά, το γνωστό δίλημμα «μνημόνιο- αντιμνημόνιο». Απότοκο εσφαλμένων χειρισμών της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα αλλά, κυρίως, αυτού του σκληρού «εμφυλίου» εντός του ΣΥΡΙΖΑ και του 62% που ψήφισε «Όχι» στο δημοψήφισμα του Ιουλίου.
Δεν πρόκειται για ένα πραγματικό δίλημμα. Η χώρα έχει υπογράψει την εφαρμογή του τρίτου μνημονίου, είναι εγκλωβισμένη μεταξύ του υφεσιακού τριετούς προγράμματος και του εφιάλτη του Grexit –που δεν έφυγε ποτέ ουσιαστικά από το τραπέζι.
Ωστόσο η διάψευση των προσδοκιών που επενδύθηκαν στον Αλέξη Τσίπρα για έναν «τρίτο δρόμο», εκτός μνημονίων, από τη μια, και εξόδου από την Ευρωζώνη, από την άλλη, το επαναφέρει από την πίσω πόρτα της διάσπασης του ΣΥΡΙΖΑ.
Το διακύβευμα μοιάζει αρκετά απλό. Όσοι πραγματικά πιστεύουν πως η χώρα μπορεί να επιβιώσει εκτός ευρώ, πιθανώς και εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης, με δικό της νόμισμα, έχουν, πλέον, συγκεκριμένες πολιτικές και εκλογικές επιλογές. Το πάντοτε σταθερό και αταλάντευτο ΚΚΕ και, τώρα, τη Λαϊκή Ενότητα του Παναγιώτη Λαφαζάνη, κόμμα σαφώς υπέρ μιας Ελλάδας της δραχμής.
Για εκείνους που δεν έχουν πεισθεί πως πίσω από την ηπιότερη μάσκα της Χρυσής Αυγής κρύβεται ο φασισμός, ή για όσους δεν δίνουν σημασία σε όλα αυτά και τρομάζουν –ως προς αυτό δικαίως- από το ανεξέλεγκτο μεταναστευτικό, υπάρχει κι αυτή η τρίτη επιλογή. Και επ΄ αυτού ουδείς μπορεί να αποκλείσει εξαιρετικά δυσάρεστες εκπλήξεις.
Από την άλλη πλευρά, υπάρχουν οι παλαιοί μνημονιακοί της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, κόμματα που ευθύνονται για τη χρεοκοπία της χώρας το 2010 και τη διαχείριση της κρίσης μετά, και οι νεόκοποι μνημονιακοί του ΣΥΡΙΖΑ που στοιχίζονται περί τον Αλέξη Τσίπρα.
Και, φυσικά, οι παντός καιρού του Ποταμιού, έτοιμοι να συνεισφέρουν σε μια κυβέρνηση είτε υπό τη Ν.Δ, είτε υπό τον Τσίπρα.
Απλά τα διλήμματα. Θέλεις δραχμή; Λαφαζάνης μετά της Ζωής, του Αλαβάνου και άλλων ή ΚΚΕ. Εύκολη, σχετικά, επιλογή. Βασίζεται στο θυμικό και την απογοήτευση. Δεν συγκροτεί πρόταση διακυβέρνησης. Το ομολογούν, άλλωστε, τα στελέχη της ΛΑΕ. Επιδιώκουν μια αντιμνημονιακή αντιπολίτευση και διαφανώς, πλέον, τοποθετούνται υπέρ της επιστροφής σε εθνικό νόμισμα.
Εκείνοι, όμως, που έχουν πεισθεί πως το αναμφισβήτητα επώδυνο μέλλον της χώρας πρέπει να κινηθεί εντός Ευρωζώνης, το ζητούμενο των εκλογών είναι ποια διακυβέρνηση μπορεί να εγγυηθεί την ομαλότερη διαχείριση του τρίτου προγράμματος, κατά τρόπο που να μπορεί να αποσβέσει κάποιες από τις αρνητικότατες υφεσιακές συνέπειες του –ακόμα και την αλλαγή ορισμένων παραμέτρων ενός «λογαριασμού» που σχεδόν άπαντες ομολογούν πως «δεν βγαίνει»-, τη δρομολόγηση ενός αναπτυξιακού σχεδιασμού με εγχώρια παραγωγή πλούτου και, φυσικά, κοινοτικά κονδύλια και, τέλος, τη συμφωνία για την ελάφρυνση του χρέους.
Αυτοί φαίνεται πως είναι συντριπτικά οι περισσότεροι. Και αυτοί, θυμωμένοι από τους χειρισμούς Τσίπρα αλλά και απογοητευμένοι από τα πολιτικά εγκλήματα της μνημονιακής πενταετίας έχουν να επιλέξουν «λύση διακυβέρνησης».
Αυτή η λύση μπορεί να προκύψει από όποιο κόμμα αναδειχθεί πρώτο στις εκλογές και από εκείνα τα κόμματα που θα εισέλθουν στη νέα Βουλή και θα έχουν, εκ των πραγμάτων, τον χαρακτήρα των «συμπαικτών», των «συνεργών», των κυβερνητικών εταίρων.
Το δίπολο σχηματίζεται, ξανά, από τον ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα και τη ΝΔ του Μεϊμαράκη και οι δυνητικοί εταίροι είναι οι Αν.Ελ, το ΠΑΣΟΚ της Φώφης, το Ποτάμι, ίσως και κάποιο κόμμα- έκπληξη (π.χ οι Κεντρώοι του επίμονου Βασίλη Λεβέντη).
Τόσο απλά είναι τα πράγματα: Θέλει, κανείς, πρόταση για κυβέρνηση; Καθαρές οι δυνατότητες επιλογής ανάλογα με το ποιος/ ποιοι μπορούν καλύτερα να διαχειριστούν το τρίτο μνημόνιο. Επιλέγει κανείς τον εθνικό αναχωρητισμό, τη δραχμή, τη σύγκρουση με το αναμφισβήτητα σκληρό και εκδικητικό ευρωπαϊκό ιερατείο; Ο ξεκάθαρος και συνεπής Κουτσούμπας ή ο Λαφαζάνης (σε διαφορετικές εκδοχές και με σαφείς διαφορές) αναμένουν.
Τα ψέματα τέλειωσαν. Οι ευθύνες, πια, είναι (και) δικές μας…