ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Από την Επένδυση που κυκλοφορεί
Μπορεί το αντίδοτο στην πολιτικά δηλητηριώδη τρίτη μέσα σε ένα χρόνο εκλογική ήττα της Ν.Δ –συμπεριλαμβανομένου και του δημοψηφίσματος- να είναι ένας 40άρης νέος αρχηγός που θα έχει τα χαρακτηριστικά του αντι-Τσίπρα;
Ακούγεται πολιτικά παιδαριώδες, ωστόσο η συζήτηση που έχει ξεκινήσει στην πάλαι ποτέ φιλελεύθερη παράταξη έχει σε μεγάλο βαθμό αυτό το αντικείμενο. Θα μπορούσε να πει κανείς πως το σκεπτικό αυτό έχει νόημα αφού τα παραδοσιακά κόμματα εξουσίας –και δη τα αστικά- είναι «εκπαιδευμένα» να κυβερνούν και νοιώθουν άβολα στην αντιπολίτευση, ακόμα περισσότερο μετά από εκλογικές ήττες «ιστορικών διαστάσεων».
Όποιος, όμως, ισχυρίζεται πως η διαδικασία εκλογής νέου αρχηγού στη Ν.Δ, μετά την δρομολόγηση της από τον Ευάγγελο Μεϊμαράκη, έχει κύριο, αν όχι αποκλειστικό, σκοπό να βρεθεί εκείνο το πρόσωπο που θα κατορθώσει να επαναφέρει το κόμμα στην εξουσία, πλανάται πλάνη οικτρά.
Η Ν.Δ δεν ηττήθηκε με επτάμισι μονάδες από τον Σύριζα επειδή ο Μεϊμαράκης δεν ήταν καλός αρχηγός- το αντίθετο θα μπορούσε να υποστηρίξει κανείς. Ούτε, έχασε παταγωδώς το στοίχημα του δημοψηφίσματος επειδή οι Έλληνες προτίμησαν την έξοδο από το ευρώ. Αυτό, άλλωστε, κρίθηκε και σ’ αυτές τις εκλογές στις οποίες το εκλογικό σώμα επανεξέλεξε τον Τσίπρα παρότι υπέγραψε ένα ακόμα μνημόνιο.
Ούτε, ακόμα, ηττήθηκε βαριά τον περασμένο Ιανουάριο επειδή ο Αντώνης Σαμαράς επέβαλε τον ΕΝΦΙΑ.
Η Ν.Δ έχασε τρεις εκλογικές μάχες σε λίγους μήνες κυρίως επειδή…δεν είναι η Ν.Δ! Απλά πράγματα. Η φιλελεύθερη παράταξη του Κωνσταντίνου Καραμανλή, είτε στην εκδοχή του πιο επιθετικού φιλελευθερισμού του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, είτε σε εκείνη της λαϊκής- κοινωνικής δεξιάς του Κώστα Καραμανλή δεν έχει εδώ και καιρό σχεδόν καμία ομοιότητα με το «σαμαρικό υβρίδιο» που κινήθηκε σε νεοφιλελεύθερες θέσεις και σε ακραία συντηρητικές γκρίζες ζώνες.
Η στροφή που επιχείρησε ο Μεϊμαράκης υπήρξε πολιτικά γενναία αλλά ο χρόνος δεν ήταν επαρκής για να πείσει για τις καλές του προθέσεις, ιδιαίτερα όταν περιστοιχίστηκε από τα ίδια πρόσωπα που εξέφρασαν την περίοδο του Σαμαρά.
Μπορεί, για παράδειγμα, ο Άδωνις Γεωργιάδης να ομνύει πίστη στον Καραμανλισμό, όμως στο υποσυνείδητο της εκλογικής βάσης της Ν.Δ Καραμανλής και Άδωνις είναι ασύμβατοι κόσμοι.
Κι όταν, επιπλέον, ούτε ο Σαμαράς, εκ πεποιθήσεως, ούτε ο Μεϊμαράκης εξαιτίας απουσίας χρόνου, προέβησαν στην παραμικρή αυτοκριτική για την μετάλλαξη της παράταξης και για τις τιμωρητικές πολιτικές που ασκήθηκε επί διακυβέρνησής του σε παραδοσιακά αστικά εκλογικά ακροατήρια.
Καταλήγω, λοιπόν, σε τούτο. Εάν η Ν.Δ εκχωρήσει την μεγάλη ευκαιρία που της δίνεται να αλλάξει, στην εκ των πραγμάτων εσωστρεφή και ενδεχομένως παραπλανητική διαδικασία εκλογής αρχηγού –με μηχανορραφίες και παρακάμερες-, τότε κανένας νέος αρχηγός δεν μπορεί να γίνει ο σούπερ ήρωας που θα αντιπαρατεθεί στον Αλέξη Τσίπρα.
Άλλωστε, η «ανάγνωση» αυτή είναι εντελώς εσφαλμένη. Ο Τσίπρας θα αρχίσει να αποδομείται εξαιτίας της εφαρμογής του μνημονίου και όχι επειδή ένας γαλάζιος 40άρης θα τον απειλήσει.
Η Ν.Δ οφείλει, λοιπόν, (στον εαυτό της, στην εκλογική της βάση και στο πολιτικό σύστημα) να αποκτήσει ιδεολογική και πολιτική ταυτότητα προσαρμόζοντας τις παραδοσιακές της αρχές στην μνημονιακή εποχή. Εάν δεν το πράξει και εάν αρκεστεί να αναζητήσει «σωσίες» ή «σωτήρες» ανατρέχοντας στο «γενεαλογικό της δένδρο» μεταξύ αυθεντικών ή ιμιτασιόν Καραμανλήδων, Μητσοτάκης, Σαμαράδων ή Κεφαλογιάννηδων, τότε το μόνο που θα κατορθώσει είναι να παρατείνει την κρίση της.
