ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Η χαρά του δημοσιογράφου ήταν η χθεσινοβραδινή παράσταση «Βικτώρ ή τα παιδιά στην εξουσία» του Ροζέ Βιτράκ με τον Σταμάτη Κραουνάκη στο Θέατρο Τέχνης!
Ο Κραουνάκης είχε, πάντως, την τιμητική του και για έναν πρόσθετο λόγο. Κατόρθωσε με την τέχνη του να προκαλέσει την “αναγκαστική” συνύπαρξη τεσσάρων πολιτικών που υπό κανονικές συνθήκες δύσκολα θα συνυπήρχαν. Η μαγεία του πολιτισμού…
Κι αυτό, διότι εκτός από την έντονη παρουσία στελεχών όλων των αποχρώσεων της Αριστεράς, κοινοβουλευτικής και μη, στις μπροστινές θέσεις του θεάτρου… Η εμφάνιση ανάμεσα στο κοινό τεσσάρων τουλάχιστον μελών του υπουργικού συμβουλίου προεξάρχοντος του Νίκου Παππά, αυτόματα προσέδωσε πολιτικό άρωμα στην παράσταση… και άφησε αχαλίνωτη τη δημοσιογραφική φαντασία να οργιάσει… όταν το παζλ των «επωνύμων» θεατών συμπλήρωσαν η πρώην ΓΓ του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα και ο Γιάνης Βαρουφάκης!
Η βραδιά όμως θα μπορούσε να γίνει ακόμη πιο kinky (πάντα στο πλαίσιο της δημοσιογραφικής φαντασίας), εάν εμφανιζόταν και η Ζωή Κωνσταντοπούλου! Δεδομένου ότι ο «υπαρχηγός» του κόμματος «Πλεύση Ελευθερίας» – γνωστός ηθοποιός, Δημήτρης Καραναστάσης ήταν ανάμεσα στους θεατές που αναρωτιόντουσαν αν θα εμφανιστεί ή όχι η πρώην πρόεδρος της Βουλής!
Οι συμβολισμοί όμως περίσσεψαν σε ένα έργο που μιλάει για το τέλος της αθωότητας και για τη νέα γενιά που θέλει να αλλάξει τον κόσμο, αλλά δεν ξέρει πώς να το κάνει!
Ακόμη και η ταξιθεσία λοιπόν επέτρεπε την εξαγωγή πολιτικών συμπερασμάτων. Αφού στα αριστερά της πρώτης θέσης καθόταν ο υπουργός ψηφιακής πολιτικής Νίκος Παππάς με τη σύζυγό του και τον υπουργό υποδομών Χρήστο Σπίρτζη. Περίπου στη μέση – χωρίζοντας νοητά την κυβερνώσα αριστερά από την υπόλοιπη, η υπουργός πολιτισμού Λυδία Κονιόρδου… Και στα δεξιά – πάντα στην πρώτη σειρά, η Αλέκα Παπαρήγα και ο Γιάνης Βαρουφάκης! Την παρέα των υπουργών συμπλήρωνε στη δεύτερη θέση ο Παύλος Πολάκης. Ενώ μέσα στο πλήθος, κάπου στην τέταρτη ή πέμπτη σειρά η παράταιρη παρουσία του Άρη Σπηλιωτόπουλου με τους γκριζαρισμένους κροτάφους, συνοδευόμενος από μια νεαρή όμορφη κυρία, θύμιζε μάταια, εκείνη την Ελλάδα πριν την κρίση που ανήκει πλέον στην ιστορία και είναι αντικείμενο έρευνας!
Τέλος όμως, αξίζει να τονιστεί η αμηχανία που επικρατούσε στους θεατές της πρώτης σειράς, στα δεξιά και στα αριστερά καθίσματα που χώριζε με τη δωρική της εμφάνιση η υπουργός πολιτισμού… Η έντονη συζήτηση – στο διάλειμμα, της Αλέκας Παπαρήγα με τον Γιάνη Βαρουφάκη… Αλλά και η απουσία κάποιας χειραψίας ή έστω κάποιου νεύματος (εκτός και μας διέφυγε) μεταξύ του Γιάνη Βαρουφάκη και των πρώην συναδέλφων του στο υπουργικό συμβούλιο!
Το έργο του Ροζέ Βιτράκ
Η κρίση συνίσταται ακριβώς στο γεγονός
ότι το παλιό πεθαίνει και το νέο
δεν μπορεί να γεννηθεί: σ’αυτό το μεσοδιάστημα
εμφανίζονται τα πιο ποικίλα νοσηρά φαινόμενα.
Antonio Gramsci: Quaderni del carcere, Q3 §34
Το έργο ορόσημο του σουρρεαλιστικού κινήματος «Βικτώρ ή τα παιδιά στην εξουσία» (Ροζέ Βιτράκ-1928) που πρωτοπαρουσιάστηκε στην Ελλάδα από τον Κάρολο Κουν κατά την περίοδο 1973-74, ανεβαίνει και πάλι στο Θέατρο Τέχνης και πρώτη φορά παγκοσμίως με τη μορφή μουσικού έργου.
Ο Βικτώρ, είναι ένα “παρά φύσιν έξυπνο”, υπερανεπτυγμένο εννιάχρονο αγόρι που καταλαβαίνει τα πάντα, αλλά δεν έχει προλάβει ακόμα να ζήσει τίποτα. Την ημέρα των γενεθλίων του, αυτό το μέχρι σήμερα παιδί-υπόδειγμα με την προδιαγεγραμμένη “καριέρα μοναχογιού” της αστικής τάξης, αποφασίζει να “τινάξει το σπίτι του στον αέρα”.
Αποκαλύπτοντας τη μοιχεία του πατέρα του, ο Βικτώρ θα ξεσκεπάσει με βίαιο τρόπο όλη την υποκρισία και τη σαπίλα της οικογένειας αλλά και της τάξης του. Θα σπείρει την καταστροφή. Αλλά θα καταστραφεί και ο ίδιος. Γιατί θα συνειδητοποιήσει ότι έχει ήδη “μολυνθεί” από το περιβάλλον του. Και ότι είναι πολύ μικρός και ανίκανος ν΄αλλάξει οτιδήποτε γύρω του. Πόσο αλήθεια λυτρωτικός μπορεί να είναι ο θάνατος για ένα εννιάχρονο παιδί που συνειδητοποιεί ότι δεν έχει νόημα να ζήσει άλλο…;
Με όχημα τη φράση του Γκράμσι: “Η κρίση συνίσταται ακριβώς στο γεγονός ότι το παλιό πεθαίνει και το νέο δεν μπορεί να γεννηθεί”, η παράσταση επιθυμεί μέσα από τη μεγάλη δύναμη της μουσικής αλλά και το άγριο χιούμορ, την τρέλα και τη συγκίνηση αυτού του κορυφαίου έργου, να μιλήσει για το βίαιο τέλος της αθωότητας. Για την κίνδυνο των ψευδαισθήσεων. Για την επανάσταση που πνίγεται μέσα στην ίδια την πηγή της. Για τη νέα γενιά που θέλει ν΄αλλάξει τον κόσμο, αλλά νιώθει ότι είναι πολύ αργά για να το κάνει. Και δεν ξέρει πώς να το κάνει…
Πηγή: enimerosi24.gr