ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Άλλοι τόποι, άλλοι θεσμοί, άλλοι πολιτικοί, άλλα ήθη…
Προσπαθούσα να σκεφτώ εάν θα μπορούσε να είχε συμβεί στα καθ΄ ημάς. Ρητορική η…σκέψη. Διότι η απάντηση είναι δεδομένη.
Ας πούμε, θα ήταν ποτέ δυνατόν να ασκηθεί εδώ, ποινική δίωξη και να παραγγελθεί δικαστική έρευνα παράλληλα, σε βάρος δύο πολιτικών, οι οποίοι, μάλιστα, είναι υποψήφιοι δύο μεγάλων πολιτικών χώρων (κεντροδεξιά, κεντροαριστερά) σε προεδρικές εκλογές;
Στη Γαλλία συμβαίνει. Ο Φρανσουά Φιγιόν, υποψήφιος της Γαλλικής Δεξιάς στις εκλογές του Μαϊου, διώκεται, πλέον, επισήμως, για κατάχρηση δημοσίων πόρων για την υπόθεση της αργομισθίας της συζύγου και των παιδιών του.
Ο Εμανουέλ Μακρόν, υποψήφιος κι αυτός, ερευνάται για να εξακριβωθεί αν επέδειξε εύνοια σε μια εταιρεία σε ένα ταξίδι που πραγματοποίησε τον Ιανουάριο του 2016 στο Λας Βέγκας, όταν ήταν υπουργός Οικονομίας.
Εδώ γελάμε. Γνωρίζουμε όλοι μερικές δεκάδες Έλληνες πολιτικούς που διόρισαν συγγενείς, φίλους και δημοσιογράφους σε δημόσιες θέσεις. Κάποιοι εργάζονταν κανονικά, αρκετοί όχι. Γνωρίζουμε όλοι πολιτικούς που χάρισαν εκατομμύρια σε εταιρείες και συμβούλους. Όχι μόνο δεν ερευνήθηκε καμία τέτοια υπόθεση αλλά και όσες -ελάχιστες- ερευνήθηκαν πέρασαν καμια δεκαριά χρόνια για να καταλήξουν είτε σε δικαστήριο, είτε -συνήθως- στο αρχείο.
Θα μπορούσε ποτέ, στην Ελλάδα, να ασκηθούν διώξεις σε πολιτικούς παραμονές εκλογών; Κι ακόμα περισσότερο. Δίχως να ανοίξει ρουθούνι. Δίχως, δηλαδή, να βγουν στους δρόμους μερικές χιλιάδες φανατικοί οπαδοί, να ορύονται για συνωμοσία και να τα σπάνε.
Εδώ, οι περισσότεροι περιφέρονται με κηλιδωμένα “πόθεν έσχες”, με υπόνοιες ή ακόμα χειρότερα με σοβαρές ενδείξεις για κακοδιαχείριση ή χρηματισμό και εξακολουθούν να κουνούν το δάκτυλο, να διατείνονται πως μπορούν να διασώσουν τη χώρα, να καταθέτουν μηνύσεις, αγωγές ή να δεσμεύουν λογαριασμούς εφημερίδων και να προσπαθούν να εξοντώσουν πολιτικά, επαγγελματικά και οικονομικά εκείνους που είχαν το “θράσος” να ασκήσουν κριτική.
Στη Γαλλία, και οι τρεις βασικοί υποψήφιοι των προεδρικών εκλογών (Φιγιόν, Μακρόν, Λεπέν) βρίσκονται αντιμέτωποι με τη Δικαιοσύνη, η οποία κινητοποιήθηκε τάχιστα και δεν έλαβε υπόψη της τον εκλογικό χρόνο. Διότι έτσι πρέπει να λειτουργεί ο δικαστής. Κι έτσι μπορεί να λειτουργεί εκεί που δεν υπάρχουν “παράγκες”.
Στην Ελλάδα κινούνται ανάμεσά μας, οι υπεύθυνοι της χρεοκοπίας της χώρας, πολιτικοί που ενεπλάκησαν σε όζουσες υποθέσεις, άλλοι πολιτικοί που πιθανώς βρέθηκαν στη “μαρμίτα” μεγάλων σκανδάλων αλλά δεν έχει τεκμηριωθεί το αδίκημα, ή έχει (το πιθανότερο) παραγραφεί διότι όλο και κάποια Βουλή έκλεισε για να γίνουν εκλογές…
Γι αυτό λέω, τα μνημόνια, η εκχώρηση μέρους της εθνικής κυριαρχίας, η πτωχοποίηση και η ανεργία είναι συνέπειες της νεοπλασίας της σύγχρονης Ελλάδας. Τα συμπτώματα, όμως, προϋπήρχαν. Ήταν η σήψη των θεσμών και η βαθιά διαφθορά του πολιτικού (και όχι μόνο) συστήματος, την οποία εύκολα αποδέχθηκε ως κατάσταση ένα μεγάλο τμήμα της κοινωνίας.
Στην Εσπερία συμβαίνουν άλλα…