ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Έχω αρχίσει να ερμηνεύω την τεράστια επιτυχία του εξωτικού Survivor που φέρνει πρωτοφανείς τηλεθεάσεις και μεγάλα εμπορικά έσοδα στον άλλοτε ενημερωτικό Σκάϊ.
Σε μια χώρα που επιβιώνει μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας επί επτά συναπτά μνημονιακά έτη είναι, εν τέλει, μάλλον λογικό ένας μεγάλος αριθμός του πληθυσμού να ταυτίζεται με τη σκληρή μάχη με τα αγωνίσματα και τις κακουχίες που δίνουν καθημερινά οι Διάσημοι και οι Μαχητές του show που πήρε από τα αζήτητα ο τούρκος καναλάρχης και παραγωγός Ατζούν Ιλιτζαλί και το έκανε διεθνή επιτυχία σε χώρες όπως η Ελλάδα και η Τουρκία.
Ο Έλληνας ταυτίζεται εύκολα. Ο Σάκης Τανιμανίδης είναι ένα υβρίδιο του Γιουνκέρ, του Σόϊμπλε και της Λαγκάρντ, ένας μειλίχιος βασανιστής που θέτει τους όρους και τους κανόνες στους οποίους όλοι πρέπει να υπακούσουν.
Ακόμα και η τιμωρία της ασιτίας και η υποβολή σε συναισθηματικό πόνο είναι μικρές προσομοιώσεις των μνημονίων τις οποίες οι Έλληνες έχουν βιώσει και ως εκ τούτου αβίαστα και τις κατανοούν και τις αποδέχονται στην τηλεοπτική εκδοχή τους.
Το Survivor του Σκάϊ είναι για τα περίπου δύο εκατομμύρια που το παρακολουθούν κάθε βράδυ το Survivor ενός εκάστου. Είναι ο Άγιος Δομήνικος στον οποίο θα ήθελαν να είναι (άλλοι παρέα με τον Σπαλιάρα, άλλοι με τον Τσανγκ, άλλοι με τη Νάργες) και το αντεστραμμένο είδωλο της μνημονιακής μιζέριας.
Ομολογώ πως ήμουν αυστηρός, αρχικά, με όλους τους συμπατριώτες μας που καθηλώνονται κάθε βράδυ στην τηλεόραση (επί 3ωρο ή 4ωρο) για να δουν Survivor και την επομένη περνούν τη μέρα τους στη δουλειά “αναλύοντας” και κουτσομπολεύοντας τις (α)δεξιότητες των πρωταγωνιστών του εξωτικού show. Και ζητώ συγγνώμη για τη σπουδή μου να δικαιολογήσω όλους εκείνους που αντιδρούσαν γιατί τα παιδιά, ξενυχτισμένα και παραζαλισμένα την επόμενη μέρα στο σχολείο, έχουν αρχίσει να μπερδεύουν τον Μπο με τον Καραϊσκάκη…
Αναδιπλώνομαι, λοιπόν, και πιστεύω, πλέον, πως το Survivor είναι …διδακτικό. Είναι μία εθνική προσομοίωση στα δύσκολα (του μνημονίου), μια ωδή στον κυνικό και άνευ ορίων ανταγωνισμό, ένα μικρό έπος στη ρουφιανιά.
Προς Θεού. Δεν φταίνε ούτε ο Ιλιτζαλί, ούτε ο Σκάϊ. Κάποιος άλλος θα αγόραζε το πρόγραμμα. Κάποιος άλλος θα ανακάλυπτε πόσο εύκολα όσοι (δικαίως) κατηγορούν κάθε μέρα τις κυβερνήσεις για τις μειώσεις, τις περικοπές, τη φορολογία και όλα αυτά, σπεύδουν το βράδυ να “σβήσουν” μέσα στην χαλαρότητα και την αποχαύνωση που προσφέρει η δομηνικανή παραλία.
Δεν κατηγορώ τον Σκάϊ. Κάποιος άλλος θα ανακάλυπτε πως για πολλούς (ευτυχώς όχι για όλους) η αγανάχτηση γίνεται εύκολα λήθη με θέα τα γυμνασμένα κορμιά πρώην μισθοφόρων, personal trainers, μοντέλων και τηλεπερσόνων.
Υ.Γ Πρόταση προς την παραγωγή: Ίσως του χρόνου θα έπρεπε να σκεφτείτε να προσθέσετε στους μαχητές κάποιον εφοριακό, υπάλληλο εισπρακτικής εταιρείες, ή τραπεζικό. Και στους διάσημους, έναν πρώην βουλευτή, έναν υπάλληλο του ΔΝΤ , ή έστω ένα μεγαλοστέλεχος συστηματικής τράπεζας. Η ταύτιση τηλεθεατή με το “προϊόν” θα εί ναι ακόμα μεγαλύτερη. Αφήστε που θα ζητωκραυγάζουν όλοι στους καναπέδες όταν θα τους βλέπουν να λιμοκτονούν, να κυλιούνται στα λασπόνερα και να κοιμούνται με τους σκορπιούς…
Αλέξης Σείριος