ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Στην πολιτική «πινακοθήκη» της… ατάκας έχει καταλάβει περίοπτη θέση η ρήση του Θεόδωρου Πάγκαλου (κάπου στα μέσα της δεκαετίας του ’90) ότι «στο ΠΑΣΟΚ υπάρχουν τουλάχιστον 7-8 πρωθυπουργήσιμοι». Τότε, βεβαίως, το ΠΑΣΟΚ ήταν ένα θηριώδες κόμμα μηχανισμών και νομής της εξουσίας, ελκυστικό λάφυρο για τις φιλοδοξίες σημαντικών και ασήμαντων της πολιτικής σκηνής.
Σήμερα, ως «πασοκική» μετεξέλιξη -κατ’ άλλους μετάλλαξη- η ΔΗΣΥ, δηλαδή το ΠΑΣΟΚ για να μην κοροϊδευόμαστε, μοιάζει μεν με ένα απομεινάρι της παρακμής του πολιτικού συστήματος και της οικονομικής κρίσης, αποκτά, όμως, ειδική αξία στην πορεία της δημιουργίας του νέου φορέα της κεντροαριστεράς και της ανασύνθεσης του χώρου που εκτείνεται από τις παρυφές της κεντροδεξιάς μέχρι την σοσιαλδημοκρατία.
Αίφνης, οι 7-8 πρωθυπουργήσιμοι της δεκαετίας του ’90 αποκτούν χαρακτηριστικά πολιτικού vintage όταν βλέπει κανείς τον συνωστισμό 7,8, μπορεί και 10 υποψηφίων για το νέο φορέα. Με ηλεκτρονική η συμβατική -ή και με τα δύο- ψηφοφορία υπολογίζεται πως περίπου 100.000 άνθρωποι θα σπεύσουν να ανακηρύξουν ως αρχηγό του νέου φορέα έναν εκ των υποψηφίων.
Οι πληροφορίες θέλουν, βεβαίως, αρκετούς εξ αυτών να έχουν θέσει υποψηφιότητα περισσότερο για να διασφαλίσουν μια θέση στα ψηφοδέλτια των επόμενων εκλογών (ως διατελέσαντες…υποψήφιοι αρχηγοί), ίσως και υπουργού σε μια μελλοντική κυβέρνησης συνεργασίας. Και πολύ λιγότερο γιατί πιστεύουν πως έχουν την παραμικρή τύχη. Αν και οι συμφωνίες μεταξύ πρώτου και δεύτερου γύρου (5 και 12 Νοεμβρίου) ουδείς μπορεί να προεξοφλήσει που θα οδηγήσουν.
Είναι, όμως, σαφές πως το παιχνίδι θα παιχθεί μεταξύ της Φώφης Γεννηματά, του Γιώργου Καμίνη, του Νίκου Ανδρουλάκη και ίσως του Σταύρου Θεοδωράκη. Προκύπτουν, βεβαίως, μερικά ενδιαφέροντα ερωτηματικά:
- Μπορεί για παράδειγμα ο επικεφαλής ενός εγχειρήματος που στηρίχθηκε από μεγάλη μερίδα του πολιτικού και μιντιακού συστήματος (Ποτάμι) αλλά παρά ταύτα μάλλον απέτυχε να είναι ο ηγέτης του “όλου” χώρου της κεντροαριστεράς; Ο ίδιος ο κ. Θεοδωράκης -που κάποτε απεχθανόταν οτιδήποτε προερχόταν από το παλαιό πολιτικό σύστημα- διατηρεί αλώβητες τις φιλοδοξίες του και είναι λογικό. Όμως είναι περισσότερο κεντροαριστερά ή κεντροδεξιά;
- Όπως ο Σταύρος Θεοδωράκης έτσι και ο Γιώργος Καμίνης είναι ένα “λαμπερό” πρόσωπο με υψηλή προβολή από το ίδιο μιντιακό σύστημα, ωστόσο και το δικό του στίγμα είναι αρκετά θολό. Στη Ν.Δ λένε πως δεν τον προτιμούν διότι ίσως “κλέψει” ψηφοφόρους που ήδη βρίσκονται στα μισά του δρόμου προς τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Από την άλλη, όμως, ένας νέος φορέας με τον Καμίνη ή τον Θεοδωράκη είναι περίπου δεδομένο ότι άνετα θα ενταχθεί σε ένα κυβερνητικό σχήμα με τη Ν.Δ. Μια τέτοια εξέλιξη είναι αρκετά βολική για τον ΣΥΡΙΖΑ καθώς θεωρείται πως αφήνει ακάλυπτα τα αριστερά σύνορα της κεντροαριστεράς κι έτσι δημιουργεί συνθήκες ενίσχυσης της ηγεμονίας του Αλέξη Τσίπρα.
- Η Φώφη Γεννηματά είναι ένα παλιό “πασοκικό μέταλο”. Παλιό, μεν, μέταλο, άρα ισχυρό, δε. Ως η ισχυρότερη εκπρόσωπος της μητρικής “εταιρείας” (ΠΑΣΟΚ) του νέου φορέα φέρνει, αναμφισβήτητα, τους περισσότερους ψηφοφόρους. Μπορεί να λειτουργήσει ως ανάχωμα διαρροής ψηφοφόρων προς τον ΣΥΡΙΖΑ και δεν έχει μεγάλη δυνατότητα διείσδυσης στον χώρο του κέντρου αφήνοντας περιθώρια κινήσεων στον Κυριάκο Μητσοτάκη. Γι αυτό και την προτιμούν στη Ν.Δ
Όλα αυτά, βεβαίως, είναι εύκολες ασκήσεις επί χάρτου που σε πραγματικό εκλογικό χρόνο και σε συνθήκες σκληρής πόλωσης ίσως αποδειχθούν ένα απλό παιχνίδι Stratego για αργόσχολους. Όπως και η αριθμιτική της ευφορίας που επικρατεί αυτή την ώρα στον συγκεκριμένο χώρο. Όπου αθροίζουν τα ποσοστά του ΠΑΣΟΚ, του Ποταμιού, του ΚΙΔΗΣΟ, της ΔΗΜΑΡ στις τελευταίες εκλογές και καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι ο νέος φορέας έχει εξασφαλισμένο το 10% και μπορεί να φτάσει έως και 15% διεκδικώντας τη δεύτερη θέση από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Για να φτάσει κανείς μέχρι εκεί πρέπει πρωτίστως να βρει το “αφήγημα” της κεντροαριστεράς που δεν μπορεί να είναι ούτε το αποτύπωμα του παλαιού ΠΑΣΟΚ, ούτε η πρώτη μνημονιακή διακυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου, ούτε, φυσικά, και κυρίως, το απολίθωμα της συνεργασίας με τον Αντώνη Σαμαρά από το 2012-2014. Για το τελευταίο, άλλωστε, υπάρχει “αρχηγός” και ονομάζεται Ευάγγελος Βενιζέλος.
Τι θα είναι όμως ο νέος φορέας; Μεταρρυθμιστές της σοσιαλδημοκρατίας; Πόσο πιο μεταρρυθμιστές και πόσο πιο σοσιαλδημοκρατία μπορούν να είναι από τον σημερινό Αλέξη Τσίπρα;
Επίσης, πρέπει να απαντήσουν -όλοι οι υποψήφιοι και ο καθένας ξεχωριστά- εάν ο νέος φορέας είναι ο προθάλαμος για να εισέλθουν στα άδυτα των αδύτων μιας κυβέρνησης Μητσοτάκη. Ο Γιάννης Ραγκούσης, για παράδειγμα, ήταν σαφής: όχι σε κυβέρνηση με τη Ν.Δ. Θα το πουν ή δεν θα το πουν και οι άλλοι αυτό; Και τι σημαίνει αυτές τις ώρες και στην ελληνική μετάβαση στην μεταμνημονιακή εποχή μια πολιτική ίσων αποστάσεων έναντι του ΣΥΡΙΖΑ και της Ν.Δ;
Συνωστισμός υποψηφίων σε κενό -προσώρας- στρατηγικής και με αρκετά ερωτήματα που αναζητούν απαντήσεις. Όπως και να χει η υπόθεση της κεντροαριστεράς έχει ενδιαφέρον…
Υ.Γ Σε όλα αυτά κρατήστε και μια ενδιαφέρουσα παράμετρο. Θα κλείσει το μάτι και προς ποια κατεύθυνση ο Κώστας Σημίτης. Ο χώρος χρειάζεται εκσυγχρονιστικό πρόσημο και κάποιοι θα το αναζητήσουν στον “καλό λόγο” του πρώην πρωθυπουργού. Ήταν και είναι, όμως, ο Σημίτης Κεντροαριστερά; Άλλο ένα ερώτημα στα όρια της σπαζοκεφαλιάς…