ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Η Προανακριτική παίρνει το δρόμο της. Με τα προβλήματα που προκύπτουν εκ της φύσεως της δικογραφίας αλλά και από το “ειδικό βάρος” της, το οποίο εκ των πραγμάτων προκύπτει από το γεγονός ότι δέκα πολιτικά πρόσωπα φέρονται ως εμπλεκόμενα σε μία τόσο όζουσα υπόθεση. Το επόμενο χρονικό διάστημα και προϊούσης της δικαστικής έρευνας εντός και εκτός Ελλάδας θα αξιολογηθούν περαιτέρω οι χειρισμοί και της Δικαιοσύνης, και της κυβέρνησης αλλά και όσα επικαλούνται σε οξύτατους τόνους τα συγκεκριμένα πολιτικά πρόσωπα.
Εκείνο, ωστόσο, το οποίο αναδείχθηκε από τη μαραθώνια συνεδρίαση της Ολομέλειας της Βουλής είναι ότι δόθηκε τουλάχιστον απάντηση στο ερώτημα που διατυπωνόταν κατά κόρον τις προηγούμενες ημέρες.
Στο “σκευωρία ή σκάνδαλο;”, όλα τα πολιτικά κόμματα συμφώνησαν πως η υπόθεση Novartis συνιστά σκάνδαλο.
Βεβαίως, οι φερόμενοι ως εμπλεκόμενοι στην υπόθεση επέμειναν -λογικά- στην θεωρία της πολιτικής σκευωρίας και της πολιτικής δίωξης, ωστόσο τα κόμματά τους (ΝΔ και ΔΗΣΥ) παραδέχθηκαν -σε διαφορετικούς τόνους- ότι το σκάνδαλο υφίσταται και είναι μεγάλο. Αυτονόητο και αναμενόμενο ήταν να επισημάνουν πως η διαχείριση της υπόθεσης συνιστά και πολιτική δίωξη. Ίσως, την πιο ανάγλυφη απάντηση έδωσε η επικεφαλής του “Κινήματος Αλλαγής” Φώφη Γεννηματά, η οποία αφού έθεσε μόνη της το παραπάνω ερώτημα κατέληξε στο συμπέρασμα πως αποτελεί “και σκευωρία και σκάνδαλο”.
Όμως, ακόμα και σε μία τέτοια περίπτωση, είναι προφανές πως το σκάνδαλο προϋπάρχει της σκευωρίας. Ακόμα κι αν, δηλαδή, τα “υπόγεια του Μαξίμου” και ο “ερεβώδης πρώην επικεφαλής της ΕΥΠ της κυβέρνησης Καραμανλή” εξυφαίνουν εδώ και αρκετούς μήνες μία καταχθόνια σκευωρία σε βάρος πολιτικών αντιπάλων, το σκάνδαλο Novartis ως βασικό σενάριο υπάρχει. Σ’ αυτό, επαναλαμβάνω, όλοι συμφώνησαν.
Και ποιο είναι το σκάνδαλο; Φυσικά όχι μόνο -δίχως να το υποτιμά κανείς, αντιθέτως- το γεγονός της υπέρογκης αύξησης της φαρμακευτικής δαπάνης που από 1,3 δις το 2000 (κυβέρνηση Σημίτη) έφτασε τα 2,4 δις το 2004 και σκαρφάλωσε στα 5,9 δις το 2009. Είναι κι αυτό μια σοβαρότατη πτυχή του σκανδάλου που αφορά το φάρμακο. Όμως η Προανακριτική και η δικαστική έρευνα της ελληνικής Δικαιοσύνης και του FBI αφορούν το σκάνδαλο Novartis.
Ελάχιστα ενδιαφέρεται η Αμερικανική Κεφαλαιαγορά για το γεγονός ότι οι ελληνικές κυβερνήσεις από το 2000 έως το 2009 δανείζονταν από τις διεθνείς αγορές και σκορπούσαν δισεκατομμύρια στον πίθο των Δαναϊδων των φαρμακευτικών εταιρειών. Εκείνο που ερευνά, εκείνο που την ενδιαφέρει είναι εάν η συγκεκριμένη πολυεθνική μετήλθε “αθέμιτες πρακτικές” κατά παράβαση στοιχειωδών κανόνων του διεθνούς ανταγωνισμού για να δεσπόζει στην ελληνική αγορά και μέσω αυτής στις αγορές άλλων περίπου 70 χωρών. Το FBI αναζητά εκείνους που χρημάτιζαν και εκείνους που χρηματίζονταν μέσω συγκεκριμένου τροφοδότη λογαριασμού στην Ελβετία για να μπορεί η Novartis να κάνει όσα έκανε.
Άρα, όσοι παραδέχονται πως υπάρχει το σκάνδαλο αυτό -για να μην κοροϊδευόμαστε- παραδέχονται, τελικά, ότι υπάρχει σκάνδαλο Novartis. Αυτό που μένει να αποδειχθεί είναι εάν ο χρηματισμός (μίζες) έφθανε και σε πολιτικά πρόσωπα ή όχι. Διότι για το “λάδωμα” γιατρών και κρατικών λειτουργών ουδείς, απ΄ ότι φάνηκε, δεν έχει επιφυλάξεις.
Εάν, όμως, επί πολλά χρόνια γινόταν αυτή η φαραωνικών διαστάσεων διασπάθιση δημοσίου χρήματος, ουδείς πολιτικός (πρωθυπουργός, υπουργός Υγείας, Ανάπτυξης, Οικονομικών ή άλλος) δεν είχε αντιληφθεί το φαινόμενο;
Ουδείς είχε ακούσει τον Αλέκο Παπαδόπουλο και άλλους πολλούς να μιλούν για “πιράνχας¨, ουδείς είχε διαβάσει τις εκθέσεις του ΟΟΣΑ, της Γενικής Γραμματείας κατά της Διαφθοράς, του Επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης, άξιων επιστημόνων στον χώρο της Υγείας και εν τέλει της ίδιας της τρόϊκας; Η τελευταία γιατί -μεταξύ άλλων- απαίτησε την δραστική μείωση της φαρμακευτικής δαπάνης; Μόνο για να γεμίσει τα…κουτάκια των μνημονίων ή και επειδή είχε αντιληφθεί πόσο εκτεταμένη ήταν η διαφθορά στον χώρο της Υγείας;
Μπορούσαν απλοί κρατικοί λειτουργοί να αυξάνουν τις τιμές των φαρμάκων της Novartis, να δίνουν εντολές σε διοικήσεις νοσοκομείων, να “φτιάχνουν” το δελτίο τιμών κατ’ έτος, να εκτοξεύουν τις παραγγελίες και άλλα πολλά χωρίς πολιτική εντολή ή έστω χωρίς πολιτική κάλυψη; Διότι εάν συνέβη το τελευταίο, τότε ένα μεγάλο τμήμα του πολιτικού συστήματος απαρτιζόταν από αδιάφορους ή ηλιθίους. Συνέβαιναν όλα αυτά κάτω από τη μύτη τους;
Εάν, εν τέλει, το πολιτικό μας σύστημα ήταν πράγματι μια “Πινακοθήκη ηλιθίων” που δεν έβλεπε το σκάνδαλο στο φάρμακο και ειδικότερα της Novartis, όπως δεν έβλεπε και τα σκάνδαλα με τις μίζες στα εξοπλιστικά, στη Siemens και αλλού, τότε, ίσως να μην χρειάζεται, όντως, Προανακριτική που θα διερευνήσει τα αδικήματα περί χρηματισμού κλπ. Απαιτείται, όμως, μία Προανακριτική…νοημοσύνης. Η οποία θα ελέγξει πάραυτα το IQ όλων εκείνων που μας κυβέρνησαν. Θα μπορούσε, μάλιστα, να είναι και…Διαρκής ώστε να ερευνά εις το διηνεκές τον βαθμό ευφυϊας όσων μετέχουν του πολιτικού βίου της χώρας.
Εάν, όμως, ένα τμήμα του πολιτικού συστήματος γνώριζε την ύπαρξη και τις διαστάσεις του σκανδάλου Novartis, τότε και ευθύνη υπάρχει, πιθανώς και συνενοχή δια της ανοχής. Ο χρηματισμός -για να μην μένουν “γκρίζες ζώνες”- είναι κάτι άλλο που θα το διερευνήσει η Προανακριτική και κυρίως η Δικαιοσύνη…