panos_drivas Το γεγονός της συμπλήρωσης 100 ετών από τη γέννηση του Ανδρέα Παπανδρέου, δεν θα μπορούσε να μείνει έξω από την πολιτική αντιπαράθεση. Οι διεκδικητές της ψήφου των πολιτών, που αυτοπροσδιορίζονται ως κεντροαριστεροί ή απλώς νοσταλγούν τις μέρες του λεγόμενου “παλαιού ΠΑΣΟΚ του ορθόδοξου”, ομνύουν ξανά στο όνομά του πολιτικού, που ήξερε να κινητοποιεί τις λαϊκές μάζες.
Εκδηλώσεις, ομιλίες, αναφορές, αντεγκλήσεις για το ποιοι είναι οι πραγματικοί κληρονόμοι της πολιτικής του πορείας και των πολιτικών του επιλογών.
Τόσες αναφορές και τόσες κόντρες, που αναρωτιέται κανείς αν μιλάμε για τον ίδιο πολιτικό, ο οποίος αν και πέθανε 14 χρόνια πριν τη χρεοκοπία της ελληνικής οικονομίας, κατονομάστηκε ως ο κύριος υπεύθυνος γι’ αυτήν. Χωρίς υπεράσπιση, αφού σιώπησαν για πολύ καιρό, με ελάχιστες εξαιρέσεις, ακόμα και αυτοί που αν δεν τους είχε ευεργετήσει, “δεν θα τους ήξερε ούτε ο θυρωρός τους”.
Αν γυρίσουμε μια δεκαετία πίσω, θα θυμηθούμε ότι πολλοί, στα πρώτα χρόνια των μνημονίων, βρήκαν την ευκαιρία να αποδώσουν τον εκτροχιασμό της ελληνικής οικονομίας και τον εκμαυλισμό του λαού, στις φιλολαϊκές πολιτικές του Ανδρέα Παπανδρέου.
Οι πολιτικοί του επίγονοι φρόντισαν γι’ αυτό. Το κόμμα που ίδρυσε, έφερε το 2010 στη χώρα το ΔΝΤ, κάτι που θα τον εξαγρίωνε ως οικονομολόγο και στη συνέχεια συμμετείχε σε κυβέρνηση συνεργασίας με τη Νέα Δημοκρατία, κάτι που θα τον εξαγρίωνε ως πολιτικό. Η επόμενη κίνηση τιμής στη μνήμη του ήταν η εξαφάνιση του ΠΑΣΟΚ, λόγω του “Pasokification”, αλλά και λόγω χρεών.
Πώς όμως ένας πολιτικός ηγέτης που λοιδορήθηκε όσο κανείς, γίνεται σήμερα αντικείμενο έντονης αντιπαράθεσης μεταξύ πολιτικών που θέλουν να παρουσιάζονται ως συνεχιστές του έργου του;
Η απάντηση είναι απλή. Ο Ανδρέας Παπανδρέου έκλεινε “συμβόλαια με τον λαό”, με τρόπο που ελάχιστοι πολιτικοί μπόρεσαν να το κάνουν στην Ελλάδα. Κάποιοι νομίζουν ότι με το να τον επικαλούνται και να τον τιμούν, θα μπορέσουν να κινητοποιήσουν με αντίστοιχο τρόπο τις μάζες στο δρόμο προς τις κάλπες. Δεν είναι τόσο απλό.
Όσοι θέλουν πραγματικά να τιμήσουν την πολιτική παρακαταθήκη του Ανδρέα Παπανδρέου, αντί να καυγαδίζουν για το ποιος θα διοργανώσει την καλύτερη εκδήλωση, θα μπορούσαν να κάνουν κάτι πολύ πιο ουσιαστικό.
Να σκεφθούν ριζοσπαστικές λύσεις προς όφελος των πολλών και να βάλουν στο κέντρο των πολιτικών τους επιδιώξεων τη βελτίωση της ζωής των μη προνομιούχων. Να δώσουν τη μάχη για κοινωνική δικαιοσύνη, εθνική ανεξαρτησία και ενίσχυση της δημοκρατίας στη χώρα. Με επιμονή και σχέδιο.
Δύσκολα πράγματα, αλλά έτσι κλείνονται τα “συμβόλαια με τον λαό”, όχι με πάρτι αυτοπροβολής.