Εκτός από την καταστροφική πυρκαγιά που μαινόταν ανεξέλεγκτη, ο γοτθικός ναός έχει να αντιμετωπίσει πλέον και έναν άλλον κίνδυνο, το ίδιο το μέσο που καλείται να τη σώσει από τη φωτιά: το νερό.

Αυτό τόνισε από την πρώτη κιόλας στιγμή της είδησης για την πυρκαγιά στην Παναγία των Παρισίων ο καθηγητής Ιστορίας της Αρχιτεκτονικής και Αποκατάστασης Μνημείων και υποδιευθυντής του Ινστιτούτου Εθνικής Πολιτιστικής Κληρονομιάς της Ισπανίας Χαβιέρ Ριβέρα Μπλάνκο, επικαλούμενος το προηγούμενο παράδειγμα του καθεδρικού ναού της Λιόν. Ο αντίστοιχος ναός στη Νότια Γαλλία σώθηκε το 1966 επειδή αποφεύχθηκε να κατασβεστεί η πυρκαγιά με τη χρήση νερού.

https://twitter.com/Solwii/status/1117849073149566981?ref_src=twsrc%5Etfw%7Ctwcamp%5Etweetembed%7Ctwterm%5E1117849073149566981&ref_url=https%3A%2F%2Fwww.ethnos.gr%2Fkosmos%2F33317_panagia-ton-parision-meta-ti-fotia-nero-i-pio-megali-apeili-gia-ton-nao

Σύμφωνα με τον ίδιο, είναι προτιμότερο να αφεθούν τα ξύλινα και γύψινα δομικά στοιχεία στους υποστηρικτικούς αρμούς και στις αντηρίδες της Παναγίας των Παρισίων να καούν, παρά να ρίξουν νερό στις νευρώσεις, διότι αυτές θα απορροφήσουν την υγρασία, αυξάνοντας έτσι το βάρος τους, με αποτέλεσμα να προκαλέσουν κατάρρευση όλου του συνόλου.

«Στη Λιόν συνέβη το ίδιο πριν πενήντα χρόνια. Οι ειδικοί έκρουσαν τον κώδωνα του κινδύνου, αποφεύχθηκε να βρέξουμε τις πέτρες και ο Καθεδρικός σώθηκε» είπε σύμφωνα με την El Pais.

Ο Ριβέρα Μπλάνκο υπενθύμισε πως ο καθεδρικός ναός στην «καρδιά» της γαλλικής πρωτεύουσας είχε αποκατασταθεί το 1830 από τον Εζέν Βιολέ-λε-Ντυκ, ο οποίος ανακατασκεύασε την οροφή και την κεντρική ακκίδα με κάλυμμα σχιστόλιθου που απομιμείτο την παλιά στέγη.

«Καίγεται ο θόλος, ο οποίος είναι ένα από τα μέρη που αποκατέστησε ο Βιολέ -λε -Ντυκ και όπου μπορείτε να δείτε την ομάδα των γλυπτών που αναπαριστούν τους 12 Αποστόλους να αναλήπτονται στους ουρανούς και όπου ο ίδιος ο συντηρητής συμπεριέλαβε τον εαυτό του επειδή ήταν εγωμανής» εξηγεί ο καθηγητής, πριν τεθεί υπό έλεγχο η φωτιά.

Σύμφωνα με τον ίδιο, η αξία της Παναγίας των Παρισίων είναι «ανεκτίμητη». «Αναπαριστά την ταυτότητα των ίδιων των Γάλλων. Είναι ο Καθεδρικός των Βασιλέων της Γαλλίας, και μετά την Επανάσταση πέρασε στον ίδιο τον λαό. Είναι επίσης μία φανταστική και αστείρευτη πηγή εσόδων, καθώς αποτελεί το μεγάλο πρότυπο του γαλλικού γοτθικού ρυθμού». Η Παναγία των Παρισίων μαζί με τους Καθεδρικούς της Σαρτρ και της Λιόν συνιστούν το μεγάλο τρίγωνο της ευρωπαϊκής γοτθικής αρχιτεκτονικής.