ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Οι Αλχημιστές του Μεσαίωνα επιδίωκαν να ανακαλύψουν την “φιλοσοφική λίθο”, μια μυθική ουσία που μπορούσε, υποτίθεται, να μετατρέψει τα μη πολύτιμα μέταλλα σε χρυσάφι και, ταυτόχρονα, αποτελούσε το βασικό συστατικό του ελιξιρίου που εξασφάλιζε την αθανασία.
του ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΥ
Οι σύγχρονοι (πολιτικοί) αλχημιστές αναζητούν εναγωνίως τη φιλοσοφική λίθο που θα μετατρέψει το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών σε ελιξήριο εξουσίας. Ήδη διαμορφώνεται το κατάλληλο περιβάλλον για τις ερμηνείες του εκλογικού αποτελέσματος το βράδυ της 26ης Μαϊου.
Όπως οι δημοσκοπήσεις συγκρίνονται πάντοτε με προηγούμενες μετρήσεις της ίδιας εταιρείας, έτσι, θα έλεγε αυτονόητα κανείς, ένα αποτέλεσμα ευρωεκλογών συγκρίνεται με εκείνο της προηγούμενης ευρωπαϊκής κάλπης και ένα αποτέλεσμα βουλευτικών εκλογών με εκείνο της προηγούμενης εθνικής κάλπης. Μήλα με μήλα, δηλαδή, και πορτοκάλια με πορτοκάλια. Οτιδήποτε άλλο συνιστά πολιτική αλχημεία.
Τον Μάϊο του 2014, η κυβερνώσα τότε Ν.Δ του Αντώνη Σαμαρά έχασε από τον φερέλπιδα ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα με διαφορά 3,8 μονάδες (26,5% με 22,7%). Η κυβέρνηση Σαμαρά έφθασε στις ευρωεκλογές με ανοικτή μεν την 5η αξιολόγηση (η οποία και ουδέποτε έκλεισε) αλλά με ένα επικοινωνιακά θηριώδες “success story” που ήθελε την ελληνική οικονομία να έχει ήδη δοκιμάσει θετικά την έξοδο στις αγορές και ένα βήμα πριν την έξοδο από τα μνημόνια. Η ευρω-κάλπη είχε, ωστόσο, άλλη άποψη.
Ο τότε πρωθυπουργός, παρά το αίτημα του πολιτικού του αντιπάλου, ούτε που σκέφτηκε -και ορθώς- να φύγει άρον άρον από το Μέγαρο Μαξίμου, προχώρησε σε έναν ευρύ ανασχηματισμό επιστρατεύοντας τις εφεδρείες της λαϊκής δεξιάς (Ντινόπουλος, Βούλτεψη, Γιακουμάτος κ.ά), ύψωσε τη σημαία κατά του ΔΝΤ και εκστράτευσε στο Βερολίνο για να πείσει την Άγκελα Μέρκελ. Ανεπιτυχώς. Η τρόϊκα θύμωσε για την αλλαγή μείγματος πολιτικής επί το κοινωνικότερο και την “μεταρρυθμιστική κόπωση” και προεξόφλησε την εκλογική ήττα από τον επελαύνοντα ΣΥΡΙΖΑ.
Εάν συνέκρινε κανείς την εκλογική επίδοση της Ν.Δ στις ευρωεκλογές του 2014 με εκείνη των βουλευτικών εκλογών του Ιουνίου του 2012 (οι αμέσως προηγούμενες εκλογές) θα διαπίστωνε πως το τότε κυβερνών κόμμα είχε υποστεί καταβύθιση περίπου επτά μονάδων (2012: Ν.Δ 29,66%- ΣΥΡΙΖΑ 26,9%). Μια τέτοια σύγκριση, ωστόσο, δεν επιχειρήθηκε ποτέ. Και λογικά δεν επιχειρήθηκε.
Τώρα, κορυφαία στελέχη της Ν.Δ αρχίζουν να διατυπώνουν την άποψη πως η σύγκριση στις 26 Μαϊου πρέπει να γίνει με τα αποτελέσματα των βουλευτικών εκλογών του Σεπτεμβρίου του 2015. Μήλα με πορτοκάλια, δηλαδή.
Βολικότατη η σύγκριση, δεδομένου ότι ακόμα και ο …Τουτάτης των Γαλατών να επιστρατευτεί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρόκειται να αποφύγει να πέσει ο ουρανός στο κεφάλι του. Πρακτικώς αδύνατο σε μια αναμέτρηση ευρωεκλογών να συγκεντρώσει το 36% της εθνικής κάλπης πριν από περίπου 4 χρόνια. Είναι, όμως, προφανές πως η Ν.Δ χρειάζεται αυτό το αφήγημα για να αιτιολογήσει στις 27 Μαϊου το ήδη διατυπωθέν “να φύγει ο Τσίπρας”.
Και για έναν πρόσθετο λόγο: Εάν η σύγκριση παραμείνει στο πλαίσιο του αυτονόητου, ήτοι ευρωεκλογές με ευρωεκλογές, είναι εξαιρετικά πιθανό να μην μπορεί να αιτιολογηθεί το παραπάνω. Διότι, ναι μεν είναι βέβαιο πως η Ν.Δ θα αυξήσει σημαντικά το ποσοστό της από εκείνο του Μαϊου του 2014, ουδείς μπορεί να προεξοφλήσει, όμως, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα πέσει (πολύ) κάτω από το 26,5% εκείνων των εκλογών.
Πως, λοιπόν, να ερμηνεύσει κανείς ένα τέτοιο αποτέλεσμα ως αίτημα για άμεση πολιτική αλλαγή, εάν ένα κόμμα που κυβερνά και που εφάρμοσε ιδιαίτερα επώδυνες οικονομικές πολιτικές επί τέσσερα χρόνια κατορθώνει να συγκέντρωσει (σε ευρωεκλογές) ποσοστό περίπου ίσο, ή και μεγαλύτερο, από εκείνο που συγκέντρωσε στις τελευταίες ευρωκλογές; Όταν, δηλαδή, ήταν ακόμα πολιτικά “παρθένο”, δίχως κανένα στίγμα από αυτά που αφήνει η κυβερνητική φθορά.
Τι συγκρίνουμε, εν κατακλείδι; Μήλα με μήλα ή μήλα με πορτοκάλια. Αλχημιστές εν δράσει…