ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Το ποδόσφαιρο μπορεί ενίοτε να είναι διδακτικό (και) για την πολιτική. Σκεφτείτε τον (περυσινό) πρωταθλητή να παίζει την Κυριακή έναν κρίσιμο αγώνα πρωταθλήματος με τον ισχυρό διεκδικητή. Γνωρίζει πως ακολουθεί, την Τετάρτη, αγώνας για το Champions League, παρόλα αυτά κατεβάζει πλήρη ομάδα, με όλες τις πρόσφατες μεταγραφές, παίζει επιθετικά, αλλά ηττάται κατά κράτος. Θλίψη και προβληματισμός στα αποδυτήρια, γκρίνια στα γραφεία διοίκησης, επίρριψη ευθυνών και κατήφεια.
Έλα, όμως, που έπεται ο αγώνας της Τετάρτης, εκεί όπου θα κριθούν πολλά. Και τι συμβαίνει; Ο προπονητής κλείνεται στο γραφείο του με τον τεχνικό διευθυντή, τον γυμναστή και τους άλλους συνεργάτες του. Την επόμενη μέρα δεν πάει στην προπόνηση, οι παίκτες τριγυρνάνε στις καφετέριες και σχολιάζουν την ήττα της Κυριακής, τα γκολ που χάθηκαν, τις “τρύπες” στα χαφ και στα μπακ, οι οργανωμένες “θύρες” τσακώνονται μεταξύ τους. Το εργομετρικό κέντρο αραχνιάζει, οι αθλητικές εφημερίδες “βουϊζουν” για το αποτέλεσμα και πάει λέγοντας.
Τι μπορεί να περιμένουν οι φίλαθλοι για την Τετάρτη; Δεν είναι λογικό να προεξοφλούν την ήττα στο μεγάλο ευρωπαϊκό παιχνίδι; Κι αν το προεξοφλήσουν, έχουν λόγο να πάνε στο γήπεδο; Θα ανανεώσουν την επόμενη χρονιά τα “διαρκείας”, εάν έχει χαθεί και το πρωτάθλημα και η συνέχεια στο Champions League;
Οι αναλογίες εύληπτες. Και ο ρόλος του προπονητή εύκολα κατανοητός…
Σ.Κ